گفتند طنز است ، اما من بیشتر عصبانی شدم ، مخصوصا داستان اول 
البته جدا از  عصبانی شدنم ، 
روایت های این کتاب پشتش یک فرهنگ است ،
فرهنگ افراط ،  معمولا اوایل هر انقلابی هست ، آخرشم میشه تفریط ، نه تنها شخص ، یک ایده را  ، مسیر را نابود می کند ، طرفدارانش را بی اعتبار می کند ، می شود شوروی  
      

        از زمین تا ماه ،
رویاپردازی ای نسبتا جنجالی ،نتیجه ای واقع بینانه ،
 زمانی که بشر درگیر کشمکش های 1865 بود اما  ژول ورن شاید مجذوب ماه بالای پشت بام خانشان شده بود ( شاید رو پشت بام می خوابیده)  کتابی که ان زمان روی این ژانر اثر گذاشت و سفری را از قلب قرن بیستم برید و  وصله ی کاغذ های (شاید )کاهی دفترش کرد ، 
در این رمان و رمان قبلی اش  ( سفر به ماه )  روایتی از توپچیان آمریکایی و توپ سازان ( یا شاید طراحان توپ یا همچین چیزی البته یک عدد کشتی ساز شکست خورده هم هست ) اما به نظر شما ، وقتی جنگ پایان می یابد تسلیم می شوند و نهایتا تعطیلات را کنار سواحل فیلادلفیا  جشن می گیرند ؟  خب کاملا در اشتباهید  , البته کامل که نه ، فقط برای یک جشن بازنشستگی ان هم افراد رسمی ، یک فشفه با چند متر ارتفاع و فضای دو به علاوه یک انسان ( و یک سگ پیر ) فکر کنم زیاده روی باشد ، خب بگذریم ، آنها سوار فشفشه می شوند و به ماه می روند و  اما .... 
باید بگویم که قرار نیست هیچ کدامشان با یک آدم فضایی و دو صندلی (یا بیشتر ، چون نمیدونم چندتا دست و پا دارند ) روی ماه بنشینند و در حالی که یک فنجان قهوه در دست راست دارند و یک لقمه هم که آماده گرفتن پنیر از روی سطح پنیر ماه است  به کره ی زمین نگاه کنند و لابد بعدش هم با آدم فضایی ها به شهر فضایی بروند ، از این خبر ها نیست ، 
اتفاقا در ماه هیچ چیز که پیدا نمی کنند هیچی ، بلکه با چند تا شمع تولد در می روند و یک راست می روند ته اقیانوس ،،، البته دوباره شناور می شوند و  نجات داده می شوند و در ادامه هم اتفاقی نمی افتد ،،
در مورد ترجمه هم نشر پنگوئن را بهتر می دانم ولی افق  از لحاظ انتخاب اسامی و برگردانش بهتر عمل کرده ،  

پنگوئن =میشل /افق=میشل
باربیکان/ باربیکن 
نیشول/نیکول
ماتسون/ماستون
      

        عالی است، فقط عوض شدن راوی برای اوایل، کمی کار را سخت می کرد مخصوصا اینکه هی متن خودمانی _ جدی می شد
      

        ((،ای شب های روشن من ،کدام قمری نور خدادادی تورا ، ای منور ظلمات، دزدیده است ؟ آه ای دم فرورفته ، کدام آه ، تورا سرد کردست؟ )) 
شب های روشن ، داستان فردی است که روز و شبش در تاریکی است و در تخیلات سفر  می کند ، اما ، شبی ، ماه طلعتش با گریه ای کنار جوی آب های روان  ، بر صفحه ی شیشه ای قلبش مانند تکه الماسی طلوع می کند ، 
جوان که روشنی ماه را دیده در هوای سفرش زنده می شود و دست از تخیلات برمی دارد ، انسان و آن ماه ، شباهنگام ، موقع طلوعشان باهم دیدار می کنند  البته همیشه ماجرا آنقدر خوب نیست،  هیچ داستانی جز داستان های کودکان در آب طلا غوطه ور نیست ، خب ، در ادامه ، حداقل همه چیز خوب بود  تا اینکه ....... ، بقیه اش اگر نخواندید ، بخوانید ،
به شدت توصیه می شود ،


      

        ،دوسال پیش خواندمش ، در مورد جنگی بود برای وطن ، در زمان شوروی ، که منجر شد به سوختن کتابخانه ، که هویت و فرهنگ کشور ادغام شده بود ، پایانی غمگین و درام داشت ، 
در هر صورت برای یکبار خوبه
      

        بسم الرحیم 
اشعار اغلب به غزل ،اند  به مثنوی ، به قطعه ، به دو بیتی ، به رباعی ،هم هست ،
اکثر شعر ها  مورد پسند واقع شد ، اما گلچینی با نام ها که خیلی بهتر بودند =
رحیل ،اشک واپسین ، یار گمشده ، زبان نگاه ، سرشک نیاز ، شرم و شوق ، بی نشان ،سایه سر گردان ، افسانه ی خاموشی ،ترانه ، بهانه ، اشک ندامت ، سایه ی گل ، توتیا ، در کوچه سار شب ، ازلی ، داستانی دیگر ، در دام کفر ، بهار سوگوار ،دوزخ روح ، نقشی دیگر ، همیشه در میان  ، دلی در اتش ، عزیز تر از جان ، پژواک ، حصار ، (توصیه ) ، مهرگیا(رو به کدکنی ، پس خیلی توصیه *)، غریبانه ، درست شکسته ،(و هر چیزی که شکسته دارد ) ، رنج دیرینه ، اینه ی عیب (رو به شجریان )، ازین شب های ناباور ، چندین هزار امید بنی ادم ، درد ، یگانه ، مرغ دریا ، خواب و خیال ، سماع سوختن ، یادگار خون سرو ، بهار غم انگیز و خون بلبل ( دو شعر جدا ولی ادامه ، اول بهار رو بخونید ) ساقی نامه ، پایداری ان عشق سربلند ( انگار رو به مادر ، ) ، گل پرپر و گل زرد ، من ان ابرم ،




      

        در مورد شخصی امنیتی که به کما می رود ...و سختی هایی که می کشد ،
قبلش سه دقیقه در قیامت را بخوانید،
همچنین در صحت مطالب هم نامعلوم است ،
      

        « چه اتفاقی افتاد؟ که بر سر آن همه ظرفیت و توانایی اتصال به کتاب‌ها و ادراک قابلیت‌هایشان  نیستی و بی علاقگی پدید آمد؟» 
چون « افسوس که جسم انسان غم انگیز است، باید به روح پرداخت اما چه کنم که همه کتاب‌ها را خوانده‌ام» 
« البته که نخوانده او  کتاب نمی‌خواند می‌خواهد اما نمی‌تواند اما  مگر خواستن توانستن نبود.؟» 
جواب در ان زمانی است که  دیگر درد ها، حس‌ها، عاطفه‌ها، نفرت‌ها و کین‌ها، حب‌ها و مهربانی‌ها، نمایان شود، دیگر کسی به فکر خواندن نمایشنامه نیست، می‌تواند با یک کنترل تمام نمایشنامه‌ای را که ۱۰۰۰ صفحه است با صرف ۳ ساعت وقت ببیند، یا عشقی را که لیلی به مجنون دارد، در نت فیلیکس یا فیلیمو،  با یک سریال ترکی،  ببیند و تجربه کند و درک کند،  کاری که با کتاب نیاز به تصور دارد،  و سرانجام مغز داغ می کند و به خواب می روید،  یا اینکه خیلی بیشتر وقت می برد،،،،، اصلاً خواندن چیست وقتی دیدم وجود دارد؟ که دیدن را هم عقل عاقلی و صرف کردن وقت کم را هر انسان شاغلی بیشتر می‌پسندد اما این فقط یک  جستار کتاب به نام( چرا دیگر کتاب نمی‌خوانم) است. که البته برای دلایل دیگرش،  حتما بخوانید که خالی از لطف نیست، 

بگذارید بگویم که (آنکه حرف می‌زند همان نیست که می‌نویسد و آنکه می نویسد همان نیست که است) این فصل هم جستار ( وقتی نویسنده حرف می زند) است،  که جستار جالب و البته مهم برای مسابقاتی است که در کنار نوشتن، خواندن را قرار می دهند،  
« نویسنده‌ها استاد رنجند و رنج را به بقیه می‌سپارند»  فرازی مهم از جستار ( زندگی و نویسندگی) 
و اما جستار ( لذت گناه الود) که بی ربط به جستار اخر یعنی همان ( چرا کتاب نمی خوانم؟)  نیست ( که در بالا ذکر شده)، توصیه می کنم بعد لذت گناه الود،  چرا کتاب نمی خوانم را بخوانید، و بعد سراغ زندگی و نویسندگی بروید،،،،، 
و  در نقد هم،  با پی نوشت های زیاد گیج کننده اش،  کمی مشکل داشتم،  اما متن روان و خوب،  و البته پسندیدن جستار ها،  
نشان می دهد که ارزش خواندن را دارد، 

      

        "این تکه ای از ادبیات نیست"  مجموعه ی کتاب هارا می گویم،  پارچه های کتان  ،  ابریشم،  نخ، پشم،  همه شان،  !  همان هایی که تورا به مدینه و صحرای تهامه می کشانند،  به شب لیلة المبیل،  ،،،  خیاطی که سال ها شنیده و دوخته،  از بیان احادیث،  زیر آستر ها،  تا رویداد ها،  ،،،،،، هیچ قسمتش تکراری نیست،  اگر نرم تکراری می شود،  زبر هست،  و اگر تیز،  رام نمی شود،  پنبه هست،  دید تلفیقی، روایت با نقل قول ها،  با نامه ها،  با راوی،  روایت بندبند،  دیگر چه می خواهید؟، 
مشتاق جلد های بعدی 
      

        یکی از پر بارترین کتاب شعر های فاضل نظری است،  به نظرم از همه لطیف تر و بهتر است
      

        از این کتاب خیلی تعریف می شد،  اما در واقع.  نکته ی مثبت این کتاب،  نثر  ادبی، اش هست که در مواقع بی حوصلگی،  به کار می اید،  پایان نه چندان مناسب،  بدون پیچ خوردگی های جذاب داستانی. مشتی نامه های قجری.  بدون غافلگیری های واقعی،  که در این سبک مهم هست  ( مثل بابا لنگ دراز)،  اگر به نثر و انشا علاقه مندید،  می تواند مفید واقع شود،  والبته اگر نامه هایی را دوست دارید،  که کلا با تصدقت گردم و قربانت شوم و اصطلاحات پر باشد،  و هیچ چیز جذابی نداشته باشد،مناسب است، 
      

        داستان پردازی خوب، پایان نه چندان عالی،  اما مناسب،  اگر به سده های پر پیچ و خم قرن چهار تا هفت،  علاقه مندید،  خوب است، 
      

        برای المپیاد ها ی مبتکران در متوسطه اول و دروس مدرسه ی متوسطه ی دوم،  بخش کاربردی،  در قسمت توضیح با اشکال است که مفاهیم را بیشتر می رساند،  
      

         فقط اون گربه و پنج تا موش!  ،  ( تا حالا که مسلمان نبود،  یکی یکی می خورد حالا که اسلام اورد،  همه رو هدیه و جزا خداوند می بینه،  یک لقمه ی چپ می کنه،)  ( نیم ستاره هم برای این نا ی اخر هر بیته،  قافیه نداشت از این آ های اخرش،  بهتر بود)  در کل کتابا جالبانا 
در کل در تمام این موش و گربه، مفاهیم و پند ها موج می زنه و در کنار اوردن لبخند،  ابروهارا هم بالا می بره،، 
یکی هم بره به جرج اورول بگه عبید بخونه یاد بگیره! 

      

        به نام نامی بر نامه؛ 
به راستی،  چه کسی این ابریشم هارا،  دوخت این لباس در اورده؟ واژگانی که چونان روز ها،  در غروب،  به شب می پیوندند،  صفت را عقد خود می کنند،  و اسم را می شکنند، و لوح نرم،  و لطیفی را،  از کلاف ها،  و از قلم ها،  و از جوهر ها،  پدید می اورند،  به زیبایی ماه تابان و شب تاب های راهبان،،،، 
گسسته از  پاره سخن های لطیف و نغز و نکویش،  محوری که بر پیش و پس  احمد باشد،  چه خوش است،،،،  بر سنگسار احمد (ص) میگرید و بر زنهار محمد (ص)  و ناتوانایی ابوجهل ها و ابولهب ها و ابو سفیان ها،  می خندد