تشییع جنازه‌ی «ادوارد هفتم»، پادشاه انگلستان، با حضور نُه پادشاه در صبح دهم می سال 1910 چنان باشکوه بود که دهان جمعیتی که در سکوت و با لباس های سیاه صف کشیده بود، از تحسینِ ابهتش باز ماند. شاهان، در لباس ارغوانی و آبی و سبز و سرخ، با کلاه‌خود پَردار، واکسیل طلایی، حمایل سرخ، و نشان های آراسته به جواهر که در آفتاب می درخشید، سواره و سه به سه از دروازه های کاخ گذشتند. در پی آنان، پنج ولیعهد، چهل والاحضرت و درباریِ والامقام، هفت ملکه—چهارتا بیوه و سه‌تا بر تخت سلطنت—و جمعی فرستاده‌ی مخصوص از ممالک بی‌تاج‌وتخت روان بودند. روی‌هم‌رفته، هفتاد ملت را در عظیم‌ترین مجمع سلاطین و مقام ها که تا آن زمان در یک جا گرد آمده بودند، نمایندگی می کردند. وقتی ساعت «بیگ بِن» نُه ضربه نواخت، مشایعان کاخ را ترک کردند اما در ساعتِ تاریخ، شامگاه بود و آفتابِ جهان قدیم در تلألؤ میرای شکوهی که دیگر هرگز دیده نشد، غروب می کرد.

بر پدرش لعنت. این همه سال کار سیاسی بکنی و آخرش هیچ؟ در همه‌ی دنیا زندان و تبعید و تجربه‌ی سیاسی امتیازی است برای آدم‌ها، اما در مملکت ما، وقتی یک زندانی سیاسی آزاد می‌شود، تازه اول بدبختی‌اش است.

پس آن‌وقت دانستم بایستی جوهرِ طریقت‌ها و حکمت‌ها را اختیار کنم: از خشم دوری جویم. قتلِ نفس نباید کرد. دزدی و خیانت و شهوت نکوهیده است. دروغ نباید گفت. اَحَدی را رنج و عذاب نرسانم. فحش و بهتان روا ندارم. بدِ کسی را نخواهم. از صحبت بدطینتان دوری کنم .

هویدا که در ابتدای مهم‌ترین مسیر سیاسی زندگی‌اش یعنی در شب‌های پراسترس ترور و اغمای «حسنعلی منصور» که به‌دست اعضای گروه مؤتلفهٔ اسلامی به‌ضرب گلوله از پای درآمده بود، زمام امور را به دست گرفت، برخلاف انتظارات، ۱۳ سال در این مسند دوام آورد و در نهایت یک سال پیش از وقوع انقلاب به‌دنبال رشد افسارگسیختهٔ تورم و هم‌زمان با اوج‌گیری بحران‌های پیشتر خاموش سیاسی مجبور به استعفا شد و از پست نخست‌وزیری به وزارت دربار شاهنشاهی رسید. زندگی سیاسی امیرعباس هویدا همواره مخالفان و موافقانی داشته و دارد. نام او در اذهان سیاسی جامعه یکی با دوران اقتصادی نسبتاً با ثبات نخست‌وزیری‌اش شهره است و یکی با اعدام جنجالی‌اش در دادگاه انقلاب. او در وقت تنفس، در آخرین جلسهٔ دادگاهش، در راهروهای زندان قصر به‌ضرب گلوله از پای درآمد. به‌راستی ضارب او چه کسی بود؟ برای یافتن پاسخ این پرسش باید با عباس میلانی همراه شویم در یکی از روزهای بارانی فروردین ماه در زندان قصر، در تهران ماه‌های اوایل انقلاب .

کتاب «سرزمین موعود» نوشته ی «باراک اوباما» روایتی جذاب و خواندنی از رییس جمهور شدن اولین سیاهپوست منتخب مردم آمریکاست که موفق شده وارد کاخ سفید شود. آن سیاهپوستانی که قریب به پنجاه سال پیش از این، برای وارد شدن به یک مغازه ی کوچک نیز باید از ورودی هایی استفاده می کردند که آنها را از سفیدپوستان جدا می کرد، هیچ گاه فکر نمی کردند روزی یک سیاهپوست رییس جمهور کشوری شود که برده داری، نژادپرستی، تحقیر سیاهپوستان و رنگین پوستان، قدمتی به درازای تاریخ آن دارد. «باراک اوباما» چهل و چهارمین رییس جمهور ایالات متحده و اولین سیاهپوستی ست که بر این مسند نشسته است. او در کتاب «سرزمین موعود» از دشواری ها و تلخکامی ها، فرازها و فرودها، امیدواری ها و سرخوردگی ها، پیروزی درخشان در انتخابات سال 2008 و دوران پرتلاطم ریاست جمهوری با همه ی مشکلات، ناکامی ها و کامیابی های داخلی و خارجی اش نوشته است. «باراک اوباما» که با تحصیلات عالیه اش در رشته ی حقوق و با علاقه ی جدی اش به ادبیات و سینما، به سخنوری شیوا و باصلابت مشهور است، در «سرزمین موعود» نیز به همین سیاق، با لحن و زبانی روان، فکورانه و درعین حال شوخ طبعانه، احوالات زندگی شخصی اش را در کنار ماجراهای پیکار انتخاباتی و پس از آن دوران حضورش در کاخ سفید شرح داده و در کنار همه ‎ی این ها به بیان دیدگاه های خودش درباره ی زندگی، سیاست و دموکراسی پرداخته است.