غم چیز غریبی است، در برابر آن چه اندازه ناتوانیم. به پنجره‌ای می‌ماند که به خودی خود باز می‌شود. اتاق سرد می‌شود و کاری از دستمان بر نمی‌‌آید جز این که از این سرما بلرزیم. اما پنجره‌ای است که هر بار کمتر باز می‌شود و کمتر باز می‌شود، و روزی متعجب می‌شویم که کجا رفته‌ است.
      

        "من دنبال چیزی می‌گشتم که گمش کرده‌ام. دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده. همه‌اش دلم می‌خواهد بنشینم و فکر کنم. مهم نیست که دست‌هام به چه کاری مشغولند."
      

        کاش دنیا دست زن‌ها بود، زن‌ها که زائیده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچوقت عملا خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟
      

        همه‌ی آدم‌ها اعتیاد دارند و تمام معتادها در آرزوی یک چیزند: گریز از واقعیت.
      

        قلبِ شکسته...
فکر می‌کنی می‌میری اما هر روز از روز قبل همچنان به زندگی ادامه می‌دهی :)
      

        "مجبور که باشی، هر چیزی رو می‌تونی یاد بگیری. می‌تونی یاد بگیری چطور پرواز کنی، اگه معناش این باشه که یه روز بیشتر زندگی کنی."

      

        دیگر نه شاد بودم نه ناشاد.
این نیز بگذرد.
این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام.
این نیز بگذرد.
      

        ما دو قسمت از یک آهنگ بودیم...
او موسیقی بود و من کلام.
      

        نورا همیشه فکر می‌کرد هر انسانی مانند یک شهر است. شاید بعضی محله‌های شهر جای ناپسندی باشند، اما نمی‌توان به خاطر آن‌ها کل شهر را زیر سوال برد. هر شهری آدم‌های حقه‌باز، خیابان‌های ناامن و خطرناک و حومه فقرنشین دارد، با این‌ حال ویژگی های خوب شهر باعث می‌شود آدم چنین چیزهایی را هم تحمل کند.
      

        کلمات را تحقیر می‌کنی، بکن؛
محبت و مهر را خوار می‌شمری، بشمر؛
هم‌آغوشی رو می‌ستایی، خیلی هم خوب!
اما فقط به عشق کاری نداشته باش، رفیق!
تنها راهی که می‌توانی از طریق آن دریچه‌ای پیدا کنی و نگاهی دزدیده و سریع به ابدیت بیندازی، همین عشق است!
      

        "اگر استاد موری شوارتز هیچ درسی به من نیاموخته باشد، دست‌کم این را به من یاد داد که به هیچ‌وجه دیگر خیلی دیر شده نداریم.
او، خود، تا لحظه‌ی خداحافظی، مدام در حال تغییر و دگرگونی بود."
      

        "اگه نتونی راه برگشتت رو به خوشحالی پیدا کنی،
راه رسیدنت رو به جایی پیدا کن که اونجا کمتر غمگین باشی."
      

        اژدهای کوچک گفت: "الان اصلا وقت ندارم گل‌ها رو ببینم‌."
پاندای بزرگ گفت: "درست به همین خاطر باید اون‌ها رو ببینی، شاید فردا دیگه نباشن."
      

        "رهایی در این است که شبیهِ دیوانه‌ها باشی."
      

        "نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده‌ست."
      

        غم چیز غریبی است، در برابر آن چه اندازه ناتوانیم. به پنجره‌ای می‌ماند که به خودی خود باز می‌شود. اتاق سرد می‌شود و کاری از دستمان بر نمی‌‌آید جز این که از این سرما بلرزیم. اما پنجره‌ای است که هر بار کمتر باز می‌شود و کمتر باز می‌شود، و روزی متعجب می‌شویم که کجا رفته‌ است.
      

        "من دنبال چیزی می‌گشتم که گمش کرده‌ام. دارم رفته رفته تبدیل به آدمی می‌شوم که به فکر کردن فکر می‌کند. حالا فکر کردن برای من عادت شده. هدف شده. همه‌اش دلم می‌خواهد بنشینم و فکر کنم. مهم نیست که دست‌هام به چه کاری مشغولند."
      

        کاش دنیا دست زن‌ها بود، زن‌ها که زائیده‌اند یعنی خلق کرده‌اند و قدر مخلوق خودشان را می‌دانند. قدر تحمل و حوصله و یکنواختی و برای خود هیچ کاری نتوانستن را. شاید مردها چون هیچوقت عملا خالق نبوده‌اند، آنقدر خود را به آب و آتش می‌زنند تا چیزی بیافرینند. اگر دنیا دست زن‌ها بود، جنگ کجا بود؟
      

        همه‌ی آدم‌ها اعتیاد دارند و تمام معتادها در آرزوی یک چیزند: گریز از واقعیت.
      

        قلبِ شکسته...
فکر می‌کنی می‌میری اما هر روز از روز قبل همچنان به زندگی ادامه می‌دهی :)
      

        "مجبور که باشی، هر چیزی رو می‌تونی یاد بگیری. می‌تونی یاد بگیری چطور پرواز کنی، اگه معناش این باشه که یه روز بیشتر زندگی کنی."

      

        دیگر نه شاد بودم نه ناشاد.
این نیز بگذرد.
این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام.
این نیز بگذرد.
      

        ما دو قسمت از یک آهنگ بودیم...
او موسیقی بود و من کلام.
      

        نورا همیشه فکر می‌کرد هر انسانی مانند یک شهر است. شاید بعضی محله‌های شهر جای ناپسندی باشند، اما نمی‌توان به خاطر آن‌ها کل شهر را زیر سوال برد. هر شهری آدم‌های حقه‌باز، خیابان‌های ناامن و خطرناک و حومه فقرنشین دارد، با این‌ حال ویژگی های خوب شهر باعث می‌شود آدم چنین چیزهایی را هم تحمل کند.
      

        کلمات را تحقیر می‌کنی، بکن؛
محبت و مهر را خوار می‌شمری، بشمر؛
هم‌آغوشی رو می‌ستایی، خیلی هم خوب!
اما فقط به عشق کاری نداشته باش، رفیق!
تنها راهی که می‌توانی از طریق آن دریچه‌ای پیدا کنی و نگاهی دزدیده و سریع به ابدیت بیندازی، همین عشق است!
      

        "اگر استاد موری شوارتز هیچ درسی به من نیاموخته باشد، دست‌کم این را به من یاد داد که به هیچ‌وجه دیگر خیلی دیر شده نداریم.
او، خود، تا لحظه‌ی خداحافظی، مدام در حال تغییر و دگرگونی بود."
      

        "اگه نتونی راه برگشتت رو به خوشحالی پیدا کنی،
راه رسیدنت رو به جایی پیدا کن که اونجا کمتر غمگین باشی."
      

        اژدهای کوچک گفت: "الان اصلا وقت ندارم گل‌ها رو ببینم‌."
پاندای بزرگ گفت: "درست به همین خاطر باید اون‌ها رو ببینی، شاید فردا دیگه نباشن."
      

        "رهایی در این است که شبیهِ دیوانه‌ها باشی."
      

        "نه با کسی بحث کن، نه از کسی انتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حق با شماست و خودت را خلاص کن. آدم‌ها عقیده‌ات را که می‌پرسند، نظرت را نمی‌خواهند. می‌خواهند با عقیده‌ی خودشان موافقت کنی. بحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده‌ست."