اولین مواجهه‌م با حامد عسکری بود. خیلی خیلی ضعیف‌تر از چیزی بود که تصور می‌کردم. 
      

        عالی بود. 
      

        نقطه اوج کتاب داستان آخر بود، آرش در قلمرو تردید. 
آرشی که پیامبرگونه رسالتش نجات مردمش با رها کردن روحش در تیره برای پاسداری از سرزمینِ غصب شده توسط بیگانه. 
ولی آرش تنهاست، تنها کسی که پشت اونه (توده‌ی خوبْ فریادزنِ بیزار از صعود) ه. 
نویسنده معتقده آرشی که تنها باشه و توده مردم روی قله کوه تنها رهاش کنن نمی‌تونه رسالت خودش رو انجام بده، انگار قدرت آرش از مردمه، مردمی که حاضر نشن پا به پای آرش بجنگن و هزینه بدن نمی‌تونن ازش توقع نجات‌بخشی داشته باشن. 
      

        اصلا انتظار همچین پایان بیهوده و جبرگرایانه‌ای نداشتم... 
      

        بخوانید. 
برای من شرح هزینه‌ای بود که به بهای ناخوشی برخی سرخوشیِ پست انسانی برخی دیگه  رو ممکن می‌کنه. 
      

        مختصر و مفید و ساده. 
ایده کلی کتاب تشویق به خوش‌گذرانی نبود؛ نوعی اعتراض در برابر حرصِ سرمایه‌داری و مسابقه کار بیشتر بود. به نظر راسل کار فضیلت نیست، اون اوقات فراغتِ مفیدِ بعد کار فضیلته که با تحصیل و تفریح جمعی و...  پر می‌شه. راه‌حل رسیدن به این اوقات فراغت برای همه مردم جامعه اینکه همه با کمک تکنولوژی کم کار کنن و بار کارِکم برخی به دوش بقیه نباشه. اینجوری همه‌ی همه وقت دارن تفریح و فعالیت مفید کنن و همزمان حرص و ولعی برای درآمد بیشتر وجود نداشته باشه. 
پ. ن: البته که پرت و پلاها و نتیجه‌گیری‌های اشتباه کتاب و جناب راسل هم سرجاشه. 
      

        کتاب خوبی بود. قطعا ارزش خوندن داره؛ ولی وقتی کاربردیه که در نظر داشته باشیم تمام این عواملِ واقعی که کتاب گفته همه چیز نیست، حتی مهم‌ترین چیز هم نیست. 
کتاب نمی‌خواست این کار رو بکنه ولی در عمل اراده انسان رو خیلی ضعیف می‌فهمید. 
      

        با احترام فراوان خلاصه کتاب در یک کلمه:  پوچی. 
      

        محتوای کتاب غنی‌تر از چیزیه که بشه شرحش داد. 
ولی تموم کردن یه کتاب قطور بعد از یک ماه و خورده‌ای واقعا لذت‌بخشه:) 
      

        برشی از کتاب: 
"سال 1290_1292 درآمدهای مالیاتی همچنان در اختیار بلژیکی‌ها بود و کلیه درآمدهای آن برای بازپرداخت وام‌های دریافتی از انگلیس و روسیه که مجموعا به 6/2 میلیون پوند رسیده بود، هزینه می‌شد. درآمدهای گمرکات شمال کشور به علاوه درآمدهای ماهی‌گیری در دریای خزر، به روسیه پرداخت می‌شد. درآمدهای گمرکات جنوب و همچنین عایدات سیستم تلگراف در اختیار انگلیس قرار می‌گرفت." 
متن بالا توصیف درآمدهای دولته. 
پ. ن: میشه تاریخ خوند و بی‌طرف موند؟ 

      

        بیشتر اوقات وقتی کسی ازم می‌پرسید وقتی حالت بده و استرس داری چیکار می‌کنی می‌گفتم کتاب می‌خونم. 
موقع استرس و اوج ناراحتی کتاب خوندن خصوصا اگر داستان باشه شما رو از اون غم و نگرانی جدا می‌کنه و می‌بره تو زندگی آدم‌های توی کتاب. 
این اولین کتاب غیرداستانی بود که موقع استرس و ناراحتی خوندمش. قلم روان و بسیار جذاب نویسنده همراه نگاه قشنگی که از زندگی یه آدم کلی نکات آموزنده و مهم در می‌آورد باعث شد حالم بهتر بشه. 
جذاب‌ترین بخشش وقتی بود که از تاثیر معلم توی زندگی آدم‌ها می‌گفت.
و یه چیز بسیار جالب دیگه هم توی روایت کتاب فهم امرجمعی بود. 
خیرجمعی. خیلی فرق داره کسی که یه چیزی رو فقط برای خودش بخواد و زحمتی برای نشرش و هدیه دادنش به بقیه نکشه تا کسی که تمام زندگی و نفع شخصی‌شو می‌ذاره برای اینکه یه خیری رو به جمع کثیری برسونه. 
      

        برشی از کتاب: 
اقلاً می‌توانم بگویم که استاد ماکان نقاش بزرگی بود، فقط برای اینکه به کار خود ایمان داشت و مطمئن بود که به وسیله هنر نقاشی دارد با ظلم و آزادی‌کشی مبارزه می‌کند. او فقط یک هنرمند نبود، او هنرمند بزرگی بود برای آنکه انسان بود و از محنت دیگران در غم. نقاشی برای او وسیله‌ای بود در مبارزه با ستمگری. هنرپروری او جنبه اجتماعی و مردم دوستی داشت. استاد می‌خواست به مردم خدمت کند و از این راه نقاشی می‌کرد و فقط به همین دلیل هنرش به دل می‌نشست. 

پ. ن:  اینو مقایسه کنید با هنر برای هنر و... 
      

        این بعد از مسخ دومین کتابیه که از صادق هدایت می‌خونم. اینجوری بود که هی می‌گفتم می‌رم جلو یه چیزی میشه به یه چیزی می‌رسم و اینا، ولی کتاب تموم شد و به چیزی نرسیدم. 
      

        یکی از استدلال‌ها در اثبات وجود ذهنی از نظر حکما: 
مقدمه نخست: ما ماهیت را به طور صرف و بدون خصوصیات فردی تصور می‌کنیم. 
مقدمه دوم: تصور، یک اشاره‌ی عقلی است. 
مقدمه سوم: اشاره بدون مشارُالیه قابل تحقق نیست. 
مقدمه چهارم: ماهیت به طور صرف و بدون مشخصات فردی نمی‌تواند در خارج موجود شود. 
نتیجه: وقتی صرف یک حقیقت را تصور می‌کنیم، باید آن حقیقت در موطن دیگری غیر از خارج تحقق داشته باشد، و آن موطن همان ذهن است. 
      

        برای مایی که سال‌ها بعد از تموم شدن انقلاب و جنگ به دنیا اومدیم، تنها راهی که باعث میشه اون زمان رو بفهمیم خوندن روایت‌های اون موقعست. من زمانی این کتاب رو می‌خوندم که بچه‌تر از اونی بودم که "نادر ابراهیمی"  رو بشناسم. ولی الان ازش ممنونم که باعث شد یجوری اون زمان برام روایت بشه که همیشه از حسرت‌های زندگی‌م نچشیدن اون روزگار باشه.