طرد شدن چه بلاهایی که به سر آدم نمیاره. یادم نمیاد با هیچ کتاب دیگه ای اینقدر گریه کرده باشم. 
چقدر عمیق سوختم برای "هیولا". هیولایی که جرمش زیبا نبودن بود. 
چه آزاردهنده ست تمنای نشاط و چه عذابی بزرگ تر از مطرود بودن...

"فرانکنشتاین! با همه سازگاری اما چرا فقط به من جفا می‌کنی؟ من که از هر کس به انصاف و شفقت و محبت تو لایق ترم. من که مخلوق توام. 
بنا بود آدم تو باشم، اما در عوض فرشته ی مغضوبی شدم که به گناهِ نکرده از شور و شعف محروم است." 
        

                اینقدر متاثر شدم که حتی نمی‌دونم چی باید بنویسم. 
داستان اینه که ژرومِ عاقل و پاک عاشق آلیسا میشه. بنا به دلایل مختلف، آلیسا هر دفعه پسش می‌زنه. اما آخر داستان متوجه میشیم که آلیسا تحت تاثیر مذهب پروتستان و عقاید متعصبانه و شدیدش، سعی می‌کرده عشق ژروم رو پس بزنه تا خودش رو از عشق دنیوی دور کنه و به عشق خدا برسه. 
ژروم تا مدت طولانی ای متوجه این عقاید آلیسا نمیشه. یک جای کتاب ژروم میگه افسوس از این همه تلاش برای بت ساختن از آلیسا که من فقط خودم رو گول زدم و الان جز خستگی چیزی نصیبم نمیشه. 
عنوان داستان رو اینجا متوجه می‌شیم. آلیسا داره تلاش می‌کنه از طریق "درِ تنگ" به سعادت برسه، نه از دروازه ی عمومی.
در کل، دیدن تلاش های ژروم و تعصب آلیسا خیلی برام آزاردهنده بود. چندین بار از خودم سوال کردم چی میشه که یه نفر تصمیم می‌گیره خودش رو اینقدر آزار بده. 
        

                نشر افق، ترجمه ی رضا نجفی (همراه با تفسیر)
یکی از بهترین کتاب هایی بود که تا الان خوندم. هسه کار شرح احساسات درونی رو به خوبی تمام توی این کتاب نشون میده. تقریبا میتونم بگم عناصر خارجی تاثیر خیلی کمی توی داستان دارن، و تمرکز کتاب روی عناصر درونیه. 
اگر درباره ی هسه تحقیق کنید یا اینکه تفسیر دمیان رو بخونید، متوجه میشید که هسه از متفکران بزرگی تاثیر گرفته. 
از جمله، باید حتما به نیچه و یونگ اشاره کرد. من به وضوح اندیشه های نیچه و یونگ‌رو به صورت ترکیب شده توی داستان شاهد بودم. 
از رنگ و بوی مذهبی داستان نباید غافل شد، با این تفاوت که در آخر یک جور های مفهوم مذهب در هم میشکنه‌. هسه معتقده که راه هر کس جداست. 
نماد ها در این کتاب زیاد هستن. چه بسا که متوجه مفهوم نشید اگر نماد ها رو پیدا نکنید. 
تنها ایرادی که از نظر من وجود داشت، این بود که هسه یه جاهایی زیاد از حد فهم ماجرا رو به خود خواننده واگذار کرده بود. در صورتی که اگر فقط یکم توضیح میداد به زیبایی داستان اضافه میشد. (مثلا تا حدودا آخر کتاب، شما متوجه نمیشید که دمیان و حوا و کرومر اصلا آدم های خارجی نیستن، درون سینکلر زندگی میکنن و نماد های یونگی وجودش هستن. ) 
        

                ایده ی اولیه ی داستان واقعا خلاقانه‌ست و ‌میتونست خیلی بهتر از این باشه. اما چند مورد از کیفیت داستان کم کرده بودن. 
مورد اول اینکه داستان به نظر من لب مرز یک کتاب خوب و یک عاشقه ی آبکی بود. اگر فقط یکم بیشتر زیاده‌روی می‌کردن، می‌شد یه کتاب معمولی عاشقانه. 
مورد دوم اینکه، ترجمه افتضاح بود. جمله بندی های ناجور که بماند، کلی غلط املایی هم داشت. 
و آخرین موردی که از نظر من یه ایراد بزرگ حساب میشه، اینه که آخر داستان دو تا سورپرایز بزرگ و غیرضروری داره. خلاصه بخوام بگم، پایانش مثل پایان کتاب کودک بود. یه چیز غیر منتظره اضافه کردن که فروش کتاب بالا بره. 

برای جمع بندی باید بگم که ارزش خوندن داره، ولی خیلی دنبال معنا و مفهوم نباید باشید وگرنه ناامیدتون میکنه. با این حال برای اینکه به ذهنتون استراحت بدید و راحت کتاب بخونید گزینه ی مناسبیه. 
        

                بعد از خوندن جلد اول و دوم، موقع شروع کردن این جلد فکر می‌کردم قراره ناامید بشم. اما هر چی میرفتم جلوتر می‌دیدم انگار که نه، اصلا از این نویسنده ناامید کردن برنمیاد. هر از گاهی فکر می‌کنم که خدایا، چطور ممکنه ذهن یک نفر اینقدر خلاق باشه که بتونه چنین دنیایی رو خلق کنه. بهترین سه‌گانه ایه که تا الان خوندم. 
        

                نمی‌دونم  کجای کار اشتباه بود. ترجمه، ویراستاری، یا شاید حتی گفتار خود نویسنده؟ 
موضوع مورد بحث جالب بود. مسائل خودکشی و پوچی از مهم ترین معضلات بشر هستن. اما من به شخصه چیز جدیدی یاد نگرفتم. 
یک جور هایی حس کردم تماما توضیح واضحاته. هر چند خود داستان سیزیف خیلی جالب بود، باقی مطالب توی کتاب میتونستن خیلی مفیدتر و خلاصه تر بیان بشن. 
متن کتاب به شدت سخت و سنگین بود و احتمالا اینکه وسطش گیر کنین خیلی زیاده. برای من اینطور بود. 
        

                از بهترین داستان های کوتاهی که تا الان خوندم. درباره ی شخصیه که تمام حماقت ها و اشتباهاتی که انجام داده به خاطر شانس خوبش به موفقیت تبدیل شدن. در عین اینکه کمدی قشنگ و مختصری ایجاد شده، داستان واقعیه. 
ضمنا اشاره کنم که این داستان اصلا با اینکه شما به شانس اعتقاد دارین یا نه کاری نداره و از این لحاظ ایرادی بهش وارد نیست. 
        

                از توانایی های نیچه، آمیختن فلسفه و ادبه. این کاری نیست که از دست هر اندیشمندی بربیاد. 
تفکرات رادیکال و عصیانگر نیچه به قالب یک کتاب آسمانی در اومده و حتی قسمت بندی  شده و هر بابی در حکمت چیزیه. 
از نیچه جانب‌داری قطعی نمی‌کنم. از ذات واقعی انسان گفته و هدفی که باید داشته باشه. کاملا ضد مسیحیت نوشته شده و به وضوح در حمایت از خداناباوریه. 
کسی که می‌خواد این کتاب رو بخونه باید تعصباتش رو مدتی ببوسه و بذاره کنار. به این معنی نیست که باید همه چیزش رو قبول کرد، بلکه باید دید کدوم قسمت از تفکرات نیچه به دل می‌شینه و کدوم قسمت هاش نه. 
از نظر من ایرادی که وجود داره اینه که نیچه زیادی به خودش اطمینان داره. هیچ عقیده ی مخالفی رو قبول نمی‌کنه و به همه غیر مستقیم و مستقیم سرکوفت می‌زنه. به شخصه حتی اگر بعضی عقایدش رو بپسندم باز هم نمی‌تونم درباره ی مسئله های فرامادی  به اندازه ی نیچه خودسر و مطمئن باشم. 
همه ی این ها به کنار، ادبیات این کتاب شاهکاره. از منظر ادبی اگر بهش نگاه کنید، چیزیه بین کتاب شعر و کتاب آسمانی. ترجمه ی آقای آشوری هم زیباییش رو دوچندان کرده.
خوندن این کتاب رو به شدت توصیه می‌کنم. چه به افراد مذهبی، چه غیر مذهبی، و چه کسانی که مثل من سردرگم هستن. 
البته باید اشاره کنم که خوبه قبل از این حداقل یکی دو اثر از نیچه رو خونده باشید، چون در غیر این صورت هضم متن براتون سخت میشه.  
        

                رمان علمی تخیلی خوب چیه؟ دقیقا همین کتاب. همه چیز به اندازه‌س. عنصر خیال به اندازه ی کافی و خلاقانه استفاده شده، با دنیای واقعی پیوند داره و حتی میشه گفت بعید هم نیست که آینده ی آدمیزاد یه همچین چیزی بشه.
داستان گیرا و خلاقانه ای داره و جدا از اون، با دست خالی هم بر‌نمی‌گردید و جنبه ی اخلاقی هم داره. تا الان ۳ بار این کتاب رو خوندم و دروغ نیست اگه بگم باز هم می‌خونم.