چند فصل اولش شک کردم که این واقعا یه کتاب جنایی معماییه؟ ولی وقتی بالاخره ماجرا شروع شد کاملا من رو توی خودش کشید.
حل بخش جناییش یکم کند پیش می‌رفت و مدام با خودم می‌گفتم خب چرا هیچ سرنخی نمی‌ده؟ ولی وقتی واقعیت معلوم شد دیدم که اتفاقا خیلی چیزها سرنخ بودن که اون موقع بهشون توجه نکردم چون همچین احتمالی نمی‌دادم. طی خوندنش چندتا حدس زدم که دلیلی براشون نداشتم و فقط به ذهنم می‌رسید که احتمالا اینطوری شده و یکی دوتاشون هم درست از آب در اومدن. تمام مدت منتظر بودم که راز دیزی برملا بشه و وقتی شد، جدا توقع همچین چیزی رو نداشتم. دروغ چرا هم برام خیلی جذاب بود و هم خیلی عجیب و شاید حتی مسخره؟ توقع همچین چیزی توی یه داستان جنایی نداشتم. من رو یاد یه فیلم قدیمی از نیکل کیدمن انداخت که اسمشو بگم ممکنه اسپویل شه داستان.
از بخش جناییش بگذریم بخش شخصیت‌پردازیش و آشنایی با شخصیت‌ها طی خوندن کتاب برام جدا جذاب بود و کندی حل معما رو کمتر به چشم میورد. خانواده دارکر واقعا مثل اسمشون دارک بودن و حقشون بود!
در کل خیلی برام جالب بود و به نظرم برای افرادی که خیلی از این ژانر خوششون نمیاد هم می‌تونه جذاب باشه.
      

        خوب بود اما  عالی هم نبود. خوندنش یه آرامش خاصی داشت. نکته جالب کتاب‌های کره‌ای اینه که انگار نشستی داری با نویسنده گپ می‌زنی و اون برات درد و دل می‌کنه و وسطش یه سری حرف‌های قابل تامل هم می‌زنه بهت.
چپتر آخرش خیلی باب میل من نبود. به درد کسایی که شکست عشقی خوردن می‌خوره ولی در کل هر کسی حداقل با یه بخشش می‌تونه همزادپنداری کنه یا لبخند بزنه.
کتاب‌های خیلی قوی‌تر از این هم هستن ولی به هر حال خوندنش خالی از لطف نیست.
      

        کتابی جذابی از نظر من نبود. جوری نبود که آدم رو غرق خودش بکنه بیشتر انگار یکی نشسته و داره برات خاطره تعریف می‌کنه و توصیفاتش گاهی حوصله رو سر می‌برد. نمی‌دونم مشکل ترجمه بود یا متن اصلی اینطور بود ولی گاهی صحنه‌ها برام گنگ بودن.
      

        وقتی یه کتابی خیلی بولد می‌شه آدم ازش توقع یه چیز خیلی خفن داره ولی برای این کتاب با اینکه نظر دوستم رو شنیده بودم و یکم براش آماده بودم ولی بازم خورد توی پرم.
روند داستان راکد بود. بالا و پایین کمی داشت و به‌نظرم مهیج‌ترین لحظه‌اش که منو مضطرب کرد، وقتی بود که گوشی جولی شکست.
سمِ مرده، گوشی رو برداشت و ارتباطشون دوباره شکل گرفت ولی از این سیصد صفحه فکر می‌کنم ده صفحه هم جولی و سم با هم حرف نزدن. علت این ارتباط و چطوریش مشخص نشد و دلیل محدودیت‌ها گفته نشد. خیلی جذاب‌تر می‌شد اگه حضور سم پررنگ‌تر بود؛ نه توی یاد و خاطرات جولی، حداقل همون پشت خط. ایده اولیه به‌نظرم جذاب ولی پیش بردن داستان ضعیف بود. خداحافظیشون که مهم‌ترین بخش داستان بود باید خیلی تاثیرگذارتر می‌بود ولی خیلی سریع تموم شد حتی با وجود وویس آخر سم. اینکه سم عصبانی می‌شد وقتی جولی یه کاری براش می‌کرد برام حرص درار بود. وقتی یکی رو دوست داری، دلت می‌خواد هر کاری ازت برمیاد براش بکنی. دوست داری آرزوهاش رو براورده کنی حتی اگه مرده باشه و این ربطی به ول کردن زندگیت و فقط چسبیدن به یه مرده نداره. یا وقتی جولی توی مراسم‌های یادبود سم شرکت نکرد همه باهاش لج شدن برام جالب نبود. طرف (که از قضا عزیزترین شخص زندگیت بوده) مرده حالا چه فرقی داره توی مراسم یادبودش شرکت کنی؟ این قراره چیزی رو عوض کنه؟ مخصوصا که اون لحظات حال آدم بده و رفتار عادی نداره...
در کل من خیلی دوستش نداشتم. تنها نکته مثبتش به‌نظرم نثر روانش بود که باعث می‌شد توی یه دور، کلی صفحه ازش رو بخونی.
      

        به نظرم این کتاب از اون مدل‌هاست که یا خیلی درکش می‌کنی یا اصلا باهاش همزاد پنداری نمی‌کنی. برای من اینطور بود که نویسنده همه چیز رو برای خودش سخت می‌کرد. از اون شخصیت‌هایی داشت که احتمالا من نتونم باهاشون کنار بیام. بیشتر به کسایی توصیه می‌کنم که اعتماد به نفس پایینی دارن و همیشه نیمه خالی لیوان رو می‌بینن. البته خوندنش برای باقی هم بد نیست تا یه سری علائم رو در بقیه یا حتی خودشون تشخیص بدن و یه فکری براش بکنن.
برای من نیمه پایانی کتاب که جلسات تموم شد و نویسنده افکارش رو نوشت جذاب‌تر بود و بیشتر باهاش همزادپنداری می‌کردم گرچه همون بخش‌ها هم گاهی به‌نظرم اضافه میومد و انگار داشتم دفترخاطرات می‌خوندم تا یه کتاب.
بعضی کتاب‌ها نثر روانی دارن و به خودت میای می‌بینی یهو سی صفحه خوندی و متوجه نشدی ولی این کتاب با اینکه کلمات قلمبه سلمبه نداشت ولی من گاهی مجبور بودم پاراگراف‌هاش رو دوباره بخونم چون مطلب از دستم در می‌رفت
      

        فضاسازیش برام جادویی و محسورکننده بود. بهم حس هری پاتر می‌داد که همه چی توش شگفت‌زده‌ات می‌کنه. اوایلش با وجود فضاسازی جادوییش برام تا حدی معمولی و یه ذره کنجکاوکننده بود ولی بعد از دو سه فصل بوم! اینقدر عاشقش شدم که مدام دلم می‌خواست ببینم توی فصل بعدی دیگه در مورد چه جور رویایی می‌خواد حرف بزنه.
فصلی که در مورد تروما بود رو با پوست و استخوانم درک کردم و بعد از تموم شدنش یه فس گریه کردم چون منم با وجود گذشت شش هفت سال از کنکورم باز هم همچنان هفته‌ای چند شب خواب می‌بینم توی مدرسه‌ام و دارم واسه کنکور می‌خونم یا امتحان دارم و هیچی نخوندم یا با وجود اینکه می‌دونم سال‌ها از درس خوندنم گذشته ولی توی خواب مدام نگرانم که چون خیلی گذشته دیگه هیچی از مطالب یادم نمیاد!
مثل گفته این کتاب منم باید یکم با خودم مهربون‌تر باشم تا بتونم این تروما رو پشت سر بذارم و جالبه وقتی که این فصل رو خوندم تا الان دیگه خواب مدرسه ندیدم!
از این بخشش هم بگذریم باقی فصل‌هاشم خیلی جذاب بودن و خوندن این کتاب بی‌نهایت برام شیرین بود😍
      

        کتاب خوبی بود.
هر چپترش بسیار کوتاه بود و یه سری عکس‌های جالب داشت که مثل شیرینی کنار چایی بود.
حرفش رو کش نمی‌داد و خسته‌ات نمی‌کرد. نمی‌گم تمام چپترهای کتاب برام جالب بود ولی بخش عمده کتاب خیلی دوست‌داشتنی بود. نکته منحصربفردش این بود که از داستان‌های بچگی‌هامون برای گفتن حرف‌هاش استفاده می‌کرد که همین حرف‌هاش رو ملموس‌تر می‌کرد.
خوندنش لذت‌بخشه و دقیقا مثل اسمش خستگیت رو در می‌کنه و به ذهنت استراحت می‌ده😍
      

        تا حالا رمانی که با نامه‌نگاری شرح داده بشه نخونده بودم.
خیلی برام جالب بود.
نثر داستایوفسکی خیلی روانه. به خودت میای می‌بینی کلی از داستان رو خوندی و زمان از دستت در رفته.
عواطف و افکار رو خیلی خوب شرح می‌ده این نویسنده و توی این کتاب کاملا بدبختی دوتا شخصیت اصلی و حتی فرعی‌ها رو حس می‌کردی. باهاشون خجالت می‌کشیدی، غصه می‌خوردی، مبهوت می‌شدی، شاد می‌شدی، حرصت در میومد و خیلی احساسات و افکار دیگه. 
این کتاب مستقیم می‌ره توی دل زندگی فقرا و به این اشاره می‌کنه که بابا جان ما هم آدمیم. ما هم غرور و شرافت داریم، چی ما کمتر از فلان اشراف‌زاده است؟ مگه ما هم کار نمی‌کنیم؟
البته اینم نشون داد که حتی اگه پولدار هم باشی باز هم مشکلاتی برای خودت داری که شب‌ها بخوای خوابشون رو ببینی.
نشون داد فقر چه قدر می‌تونه روح آدمی رو از بین ببره و بخش بزرگیش هم به‌خاطر رفتار بقیه نسبت به فقراست که تحقیر و مسخره‌اشون می‌کنن و در نهایت کار به جایی می‌رسه که مجبور به گرفتن یه سری تصمیماتی می‌شن که دلشون نمی‌خواد و از چاله به چاه میوفتن...
دوستش داشتم و برام جالب بود.
خیلی هم طولانی نبود و خیلی چیز اضافه‌ای نداشت.
      

        خب توقع بیشتری ازش داشتم ولی اینطورم نبود که بگم بد بود ولی خب من دنیای سوفی رو خوندم از یوستین و توقعم ازش بالا بود... بخش اعظم کتاب به توصیفات و حدسیات گذشت که می‌تونست خیلی کوتاه‌تر باشه. عین داستان پریان تعریف می‌کرد دختر پرتقالی رو که برای من یکم دیگه خسته‌کننده شد و جواب من به سوال آخرش اینه که نخیر جانم اگه دست من بود هرگز نمیومدم به دنیا و ترجیح می‌دادم عدم باشم تا وجود داشته باشم.
 در کل برای یه بار خوندن شاید بد نباشه مخصوصا اگر خیلی فاز رویایی رمانتیک داشته باشین...
      

        چهار پنج سال پیش یه بار یه چپترش رو خوندم ولی خیلی نگرفت منو. یکی دو سال آخیر خیلی شنیدم اسمشو و همه خوندنش گفتم بذار ببینم چیه و راستش... نمی‌گم ناامید شدم ولی خیلی هم به وجد نیومدم. موضوع کتاب خفن بود ولی روندش برای من خیلی گیرا نبود. می‌تونست هیجان بیشتری داشته باشه. بهتر بود زبان داستان اول شخص نمی‌بود و این همه شخصیت اضافه توش اورده نمی‌شد. ولی در کل پیامش خوب بود. ترس داشتن و زندگی کردن خیلی بهتر از اینه که توی ترس زندگی کنی و برام جالب بود که متیو همونجایی رفت که مکان امنش بود. مرگ همینطوری غیرقابل پیشبینی و یهوییه حتی اگه ازش خبر داشته باشی بازم کسی از دو دقیقه بعدش خبر نداره پس بهتره جوری زندگی کنه انگار همیشه روز آخره.
کتاب‌هایی با موضوع مرگ خیلی بهتری هم هستن مثل ورونیکا تصمیم می‌گیرد بمیرد و این کتاب جلوشون حرف زیادی برای زدن نداره ولی برای یه بار خوندن شاید بد نباشه.
      

        نمی‌تونم بگم خیلی واو بود ولی خیلی هم آبکی نبود.
جالب بود. کش‌دار نبود ولی یه مقدار روند کندی داشت. آخرش می‌تونست جذاب‌تر باشه ولی همینم اوکی بود.
کتاب بدی نبود ولی اونطوری هم نیست که بذارمش توی لیست معرفیم به بقیه و تا سال‌ها توی ذهنم بمونه. اگه یه کتاب معمایی جنایی خواستین که خیلی هم پیچیده نباشه و سریع خونده بشه گزینه بدی نیست.
      

        یه رابطه لاو-هیت بهش دارم. برام کنجکاو کننده بود که بالاخره قاتل کیه؛ این یا اون؟ و برام متعجب کننده هم بود که فلانیه ولی خب مسئله اینه که خیلی بی‌مقدمه بود و اگه می‌خواست اینطوری تموم شه باید توی شخصیت (...) یه تناقض‌های ریزی ایجاد می‌کرد. البته شاید هم کرد ولی یا من متوجه نشدم یا برام کافی نبوده.
روند داستان هم بد نبود ولی خب از یه جا به بعد خسته‌کننده می‌شد و حس می‌کردم جلو نمی‌ره برای همین حدودا ۸۰-۹۰ صفحه آخرش رو رگباری خوندم که فقط تموم شه ببینم در نهایت چی می‌شه و قاتل کی بوده. البته اونطوری بد هم نبود و به نظرم خوندنش در حد وقت تلف کنی نبود ولی خب چیزی نیست که حتی بخوام به کسی معرفیش کنم. من توی کتابراه خوندمش. ترجمه‌اش خوب و روان بود فقط وقتی صحنه عوض می‌شد هیچ فاصله‌ای بینش نبود و آدم چند لحظه گیج می‌شد.
      

        کتاب خیلی آرامش‌بخشی بود.
عاشق دایی کاپر بودم. عاشق خانواده‌هاشون و دوستیشون باهمدیگه بودم. منو خیلی جذب کرد چون یه چیزایی توش گفته می‌شد که من همیشه بهشون فکر می‌کردم ولی هیچ وقت تا عمقشون نرفته بودم که بخوام نتیجه‌گیری کنم. برای هر درسی که می‌داد، کلی مقدمه می‌داد که اوایل می‌گفتم اینا زیاده گوییه ولی وقتی به نتیجه‌گیریش می‌رسید می‌فهمیدم لازم بوده همشون. به نظرم کتابیه که برای نوجوون‌ها مخصوصا خیلی واجبه ولی خب منِ بزرگسال هم از خوندنش خیلی زیاد لذت بردم و طرز تفکرات قشنگ و جالبی بهم داد. هم درس‌هاش رو پیش می‌برد هم داستان رو و این دوتا چنان در کنار هم و درهم تنیده تعریف می‌شدن که آدم کیف می‌کرد.
کی فکرش رو می‌کرد این کتاب بخواد کاری کنه من از شخصیت ناپلئون خوشم بیاد؟ یه کاری کرد دلم بخواد توی دل سطحی‌ترین چیزهای زندگیم برم و توشون دنبال یه معنای عمیق‌تر بگردم.
صحنه برف بازیشون رو خیلی دوست داشتم و واقعا می‌تونستم خودم رو توی اون مدرسه ببینم که دارم از اون حجم از برف با دوستام لذت می‌برم و توصیفات بعدش از احساساتی که کاپر به‌خاطر ترس و عذاب وجدان تجربه کرد برام خیلی ملموس بود و نتیجه‌گیریش هم مخصوصا حرفای مادرش برام خیلی خیلی قشنگ بود. برای همین می‌گم مخصوصا نوجوون‌ها این کتابو بخونن چون به‌نظرم خیلی می‌تونه روی طرز تفکرشون از دنیا و تاثیرات ما روی زندگی دیگران و برعکس و تاثیرات تصمیماتمون روی اتفاقاتی که بعدتر برامون میوفته اثر بذاره. نثرش هم خیلی روان و شیوا بود. یهو به خودت میومدی می‌دیدی ۵۰ صفحه ازش رو خوندی و توی دنیای کاپر و داییش و تفکراتشون غرق شدی.
 اگه دنبال یه کتاب کوتاه که حال خوب کنه می‌گردین بخونینش بعید می‌دونم پشیمون بشین.
ممنونم از هایائو میازاکی بابت معرفیش.
      

        نازنین، رمانکی که به صد صفحه هم نمی‌رسید ولی کلی حرف توی خودش داشت و نشون داد داستایوفسکی الکی داستایوفسکی نشده. این رمان ۹۵ صفحه‌ای داستان مردیه که فکر می‌کرد همه چیز فقط دور خودش می‌چرخه، تمام حق رو فقط به خودش می‌داد و توی تمام ماجراها فقط خودش رو قربانی می‌دید. داستان مردی که از ته دلش عاشق شد ولی عاشقی بلد نبود. داستان شوهری که می‌خواست اول عشقش رو 'تربیت' کنه بعد سفره دلش رو پیشش باز کنه. زنش کوچیک بود؛ درست. خودش هم خیلی ازش بزرگ‌تر بود و عقل رس‌تر بود؛ این هم درست. ولی توی عشق، توی زندگی زناشویی کسی تربیت نمی‌شه. یه زوج می‌شینن با هم حرف می‌زنن. خواسته‌هاشون رو به همدیگه می‌گن و سعی می‌کنن همدیگه رو 'درک' کنن نه اینکه سکوت کنن و بذارن یه سوراخ کوچیک تبدیل به یه پارگی عمیق بشه که هیچ جوره نشه دوختش. هر چیزی یه زمان طلایی داره که وقتی ازش بگذره دیگه درست کردن یا نکردنش، داشتن یا نداشتنش فایده‌ای نداره. درست مثل عشق این مرد که وقتی ابراز شد که دیگه هیچ فایده‌ای نداشت.
البته من تمام تقصیرها رو گردن مرده نمی‌اندازم زنه هم یه جاهایی می‌تونست متفاوت رفتار کنه ولی سن کمش حداقل برای من یه دلیل موجه برای حق دادن بهش بوده.
جالبی ماجرا اینه که داستان صد و خورده‌ای سال ازش گذشته ولی کاملا حال و هوای مدرن داره!
خوندنش خالی از لطف نیست. یه نمره‌ای هم که کم کردم چون دوست داشتم بیشتر درمورد زنش بدونم و سعی کنم بیشتر درکش کنم.
      

        اوایل که شروعش کردم برام گیج کننده بود. انگار جملاتش سر و ته نداشتن. شاید هم من خیلی پرش افکار داشتم. داستان میاماس و باقی قلمروهای سرزمین نیمه بیداری اوایلش برام خیلی جالب بودن ولی بعد که دیدم بخش زیادی از داستان رو به خودشون اختصاص دادن یکم برام خسته کننده شد ولی هرچی بیشتر رفت جلو بیشتر فهمیدم شخصیت‌های میاماس در اصل همون شخصیت‌های آپارتمان بودن. شخصیت‌هایی که طبق معمولِ فردریک برات مجهولن و از بیشترشون خوشت نمیاد و با جلوتر رفتن داستان یکی یکی می‌شناسیشون و نمی‌تونی دوستشون نداشته باشی حتی یکی مثل بریت ماری رو...
و اسم‌هایی که برای هر قلمرو انتخاب شده بود... وای از معانیشون؛ ساده اما عمیق...
و همین جریان باعث می‌شه شاید بعدا یه بار دیگه بخونمش تا بیشتر به میاماس توجه کنم و ماجراهاش رو تطبیق بدم با داستان اصلی.
کتاب دقیقا مثل اوه بود که یه سری جملات توش تکرار می‌شدن و هر بار از دفعه قبل تاثیر بیشتری روت می‌ذاشتن. حرف‌های ساده‌ای که با فضاسازی داستان هر دفعه بیشتر روی دلت سنگینی می‌کردن.
ولی با وجود همه این‌ها بازم من دلم می‌خواست اگر داستان‌های میاماس کمتر نمی‌شدن حداقل اندازه همون‌ها شخصیت‌ها بیشتر و بیشتر باز می‌شدن. شاید اشتباه منه که هنوز هم دارم با اوه مقایسه‌اش می‌کنم اما من با تک تک جملات اوه زندگی کردم. حسشون کردم و وقتی تموم شد تا مدت‌ها، حتی هنوز هم، دلتنگی می‌کنم براش.
این کتاب اینطور نبود. باهاش خیلی جاها لبخند زدم و خیلی جاها مخصوصا آخرهاش گریه کردم ولی حس وابستگی خاصی بهش پیدا نکردم. جوری نبود که توی دلم حکش کنم و چند وقت یه بار با به یاد آوردن شخصیت‌هاش و داستان‌هاش لبخند بزنم. فقط می‌تونم ازش به عنوان کتاب شیرینی که خوندنش  لذت‌بخش  بوده و تو رو از دنیای واقعی به دنیای خیال  می‌بره یاد کنم.
این بشر من رو ناامید نکرده تا الان. بعید می‌دونم شما هم ناامید بشین از داستانش پس حتما بخونینش و از تخیلات بی‌انتهای فردریک لذت ببرین.