این کتاب سال ۲۰۰۹ برای اولین بار چاپ شده و تا امروز توسط ۶ انتشارات به فارسی ترجمه شده است! ترجمه‌ای که من هدیه گرفتم و خواندم، چاپ ۱۲ام‌ش بود!

ترجمه بد نبود اما می‌توانست خیلی بهتر باشد. ردپای مترجم دیده می‌شد و شاید جملات می‌توانستند خیلی رنگین‌تر و ظریف‌تر باشند.

این دو بند را بدون شرح ببینید:
- قرآن به تازه‌عروس می‌ماند. کسی که می‌خواهد بخواندش، اگر با دقت و اعتنا به نزدش نرود او هم رویش را می‌پواشند و به هیچ وجه روبندش را باز نمی‌کند. (ملت عشق)
- قرآن هم‌چو عروسی است. با آن‌که چادر را کشی، او روی به تو ننماید. آن‌که آن را بحث می‌کنی و تو را خوشی و کشفی نمی‌شود آن است که چادر کشیدن تو را رد کرد و با تو مکر کرد و خود را به تو زشت نمود، یعنی «من آن شاهد نیستم.» او قادر است به هر صورت که خواهد بنماید. اما اگر چادر نکشی و رضای او طلبی، بروی کشت او را آب دهی، از دور خدمت‌های او کنی، در آنچه رضای اوست کوشی بی‌آنکه چادر کشی، به تو روی بنماید. (فیه ما فیه)

سه نکته‌ی کوتاه به ذهنم می‌رسد:
- جای بسی خوش‌حالی است که این معارف هنوز این‌قدر خریدار دارند به شرط آن‌که در یک قالب مقبول ارائه شوند ولی ما نتوانسته‌ایم شرط را محقق کنیم.
- جای بسی تأسف و تأمل است که ما این‌قدر فراموش‌کار شده‌ایم و از خود دور افتاده‌ایم و با خودمان گرفتار ناهم‌زبانی هستیم. حتما باید یک نفر پیدا شود و مشتی از خرمن فیه ما فیه و مثنوی را برایمان بازنویسی کند و دست بر قضا جایزه‌ی دوبلین را هم ببرد تا ما از خود بیگانگان، سرمایه‌ی خودمان را بگیریم و با ولع از آن بهره‌مند شویم.
- اقبال گسترده به این کتاب (حتی در جهان) می‌تواند نشانه‌ای دیگر نیز باشد. آورده‌اند آهنگ فروپاشی ساختارهای اجتماعی و سیاسی را نسبتی مستقیم هست با آهنگ گسترش تصوف. و باید ترسید.
          

            برای خوندنش مردد بودم، ولی داستان روان و جذابش، باعث شد تویِ یک روز تمومش کنم.

برای همه مون خوندنش لازمه، حداقل برایِ یک بار.

حسِ خوبی که باعث شد درحالِ خوندنش، نگاهم به خیلی از مسائل تغییر کنه.
          

            ادبیات ایران، نویسنده های بزرگِ ایرانی، همون چیزیه که من می تونم تمام وقتم رو اختصاص بدم بهشون.

چقدر حیف که خیلی کم ازشون خوندم.
          

            دقیقا نمی دونم چندبار این کتاب رو خوندم، ولی داستان طوری جذبت می کنه، که مطمئنم اگه یک بار دیگه سمت کتاب برم، مجبورم تا انتها ادامه ش بدم.
عالیه.

اسامیِ خیلی سختی داره و برای فهمیدن نسبت و نقشِ هر کارکتر نیاز به دقت و توجه هست. :)
          

            قلم این نویسنده، اصلا مورد پسندِ من نیست. 

توضیحاتِ زیاد، گاهی اضافه، داستانِ خیلی سطحی و حجم بالای کتاب باعث شد نتونم کتاب رو ادامه بدم.
          

            داستان جذاب و روانی داره. داستان خواهرانِ جوانی که اتفاقاتِ جالبی رو تجربه می کنن. 

به نظرِ من مناسبِ نوجوان هاست، ولی برایِ بزرگترها هم، می تونه جذاب باشه.
          

            به نظرِ من، جزو دسته بندیِ روانشناسیِ زرد هست، در حالی که جملات قشنگ زیادی رو می تونین بخونین.

آقای گری جان بی شِپ، چند کتاب با همین موضوعات منتشر کردن، با تیترهای همین شکلی، و توی متن کتاب هم کلمات عامیانه و شاید بی ادبی! زیادی استفاده شده که به نظر من خوشایند نیست. بیشتر وجهه ی بازار پسند به کتاب داده! :/

به عنوان مخاطبِ موضوعات روانشناسی/خودشناسی و...، توقع متن هایِ علمی تر و عمیق تر رو دارم از همچین کتاب هایی.