بعد از مدت ها به یک کتاب 5 امتیاز کامل رو دادم چون برای من کتاب شروع ، موضوع و پایان بندی خوبی داشت.
با تک تک شخصیت ها ارتباط برقرار کردم حتی خودمو حس میکردم که کنارشون تو قلعه مالویل زندگی میکنم
شاید چون بعد از جنگ این کتاب رو خوندم بهم کمک کرد که شرایط قلعه مالویل و ساکنانش رو با تمام وجود درک کنم.
وقتی کتاب تموم شد با اینکه پایان خوبی داشت اما ناراحت شدم چون منم مجبور به ترک قلعه مالویل شدم.
تنها چیزی که تو مخم بود ترجمه کلمه معهذا و تکرار زیاد این کلمه بود.
و در آخر با تشکر از آقای سروش صحت بابت معرفی این کتاب زیبا و دوست داشتنی
      

        با هیچکدوم از شخصیت های کتاب نتونستم ارتباط برقرار کنم نه خسروبیک نه نرمین و نه مبرا...
حتی با موضوع کتاب هم نتونستم ارتباط برقرار کنم حتی قلم نویسنده هم از این قاعده مستثنی نبود
اما کتاب رو تا آخر خوندم چون به سندروم هیچ کتابی رو نباید نصفه رها کنم مبتلام
اما بعد از تموم کردن این کتاب تصمیم گرفتم این ظلم رو در حق خودم نکنم
در کل من از درک فلسفه ترک ها عاجزم اینو بعد از دیدن یه فیلم ترک فلسفی( که اون رو هم به زور تا انتها دیدم) فهمیدم
      

        داستان درباره دختری به اسم الیزات(لیزی) که در 16 سالگی بر اثر تصاداف می میره و اتفاقات بعد از اون هست و کتاب یه دیدگاه جالب راجع به مرگ داره که از نظر من جالب و  بامزه بود.
کتاب متن روونی داره و موضوعش اول کتاب منو خیلی جذب کرد اما هرچی کتاب جلوتر رفت از جذابیتش برای من کم شد.
اون 2.5 امتیاز هم بخاطر بخش اول و موضوع اصلی داستان دادم.
اگه عزیزی رو از دست دادید یا مرگ براتون عجیب و ترسناکه موضوع این کتاب میتونه براتون جالب باشه.
      

        توی دوران شلوغی از زندگیم این کتاب رو خوندم و یجورایی کلی خندم میگرفت از شباهت هایی که بین پرونده های بلان با زندگی خودم بود.
خونسردی بلان یه آرامش خاصی بهم میداد .
اولین کتابی بود که به قلم بوکوفسکی خوندم و یجورایی ترغیب شدم سراغ بقیه آثارش هم برم.
من دقیقا تو این نقطه از زندگیمم و بوکوفسکی خیلی زیبا گفته: تنها ماندن با خود مزخرفم بهتر از بودن با یک نفر دیگر بود .هرکسی که باشد.
انتظار پایان برای ماجراهای بلان و پرونده هاش برام ممکن نبود اما خب بلان هم به خاطره ها پیوست.
      

        موضوع کتاب و پایانش برام‌خیلی جذاب بود و واقعا دوسش داشتم تجربه لذت بخشی بود برام خوندن این کتاب.
هرچقدر خود دوریان گری شخصیت تو مخی داشت برام بجاش شخصیت هنری رو‌خیلی دوست داشتم و هر جمله ای که میگفت رو من چندبار میخوندم . 
از بین تمام حرفایی که به دوریان زد این یک جملش رو واقعا دوست داشتم :« خوب بودن یعنی هماهنگ بودن با خود.ناسازی با خود یعنی هماهنگی اجباری با دیگران.اما زندگی خود انسانه که مهم ترین چیزه.»
      

        همیشه دوست داشتم شاهنامه فردوسی رو بخونم وقتی این مجموعه رو دیدم واقعا خوشحال شدم برای من بسیار دلنشین بود و لذت بردم 
و بیت های  مورد علاقم از این جلد:
به جایی که تنگ اندر آمد سخن                          پناهت به جز پاک یزدان مکن
(چون در تنگنایی گرفتار شدی،پناهی جز خدا نیست)
به یزدان چنین گفت کای دادگر                          تو دادی  مرا دانش  و زور و فر
(این جا رستم داره میگه که هرچی هوش و زور و دانش و توانایی داره از خداست و فردوسی میخواد بگه وقتی پیروزی یا موقعیتی بدست میاد نباید گرفتار غرور شویم)
خیلی دوست داشتمش چقدر خوشحالم از اینکه با این کتاب خیی راحت با فردوسی و اشعارش ارتباط برقرار کردم
      

        ایده کتاب برام جالب بود، ۴۲ روز حبس اجباری در قالب سفر به دور اتاقم
وقتی ادم با خیال خودش تنها میشه، دیگه تنها نیست و دنیایی رو همراهش داره
سبک نوشتاری نویسنده، پرش های ذهنیش و از این شاخه به اون شاخه پریدنش برام جالب بود.
البته یه جاهایی هم از توصیفاتش سر در نمیاوردم اما در کل کتابی ساده و روان و صمیمی هست.
      

        چیزی که تو این کتاب خیلی دوست داشتم شخصیت کاترین بود
ساده بود خیلی ساده 
حتی مواجه شدنش با عشق و هنری تیلنی هم ساده بود و عاری از هرگونه هیجان 
شخصیت منفور ایزابلا که منو یاد چند نفر انداخت به زیبایی هرچه تمام تر توصیف شده بود مخصوصا تو اخرین نامه ای که با وقاحت کامل برای کاترین نوشته بود و اونو احمق فرض کرده بود🙃
روند کتاب کند و عاری از هرگونه هیجانه ولی کاراکتر کاترین برای من دوست داشتنی بود☺️