"چه کسی اولین بار پی برد که شعر می تواند در عشق کارساز باشد؟!"

گاهی ملاحظه کاری زیاد، به ضررت تمام می‌شود. اگر زنی احساسش را مخفی نگه دارد و آن را بروز ندهد شاید فرصت جلب علاقه آن مرد را برای همیشه از دست بدهد و دیگر چه فرقی می‌کند کسی این موضوع را بداند یا نه. تقریبا در هر دلبستگی، قدردانی یا خودبینی وجود دارد و نباید هر یک را به حال خود رها کرد. همه ما می‌توانیم رابطه‌ای با میل و رغبت را شروع کنیم و کمی علاقه هم تا حدی طبیعی است، اما تعداد کمی از ما شجاعت کافی به خرج می‌دهیم که واقعا بدون هیچ دلگرمی عاشق شویم. از هر ده زن، نه تای آنها احساساتشان را بیشتر از آنچه که هست بروز می‌دهند.

«سوفی ، عزیزترینم! از آخرین باری که خبری از تو به دستم رسیده است ، خیلی می گذرد. در تاریک ترین لحظات به خودم می گفتم که اگر نباشی قسمتی از وجودم می‌تواند مانند ارتعاشات ناقوس آن را حس کند. حرف کمی برای گفتن دارم. برای اولین بار تمایلی به بازگردانی رنگ دنیای اطرافم ندارم. کلمات کاملا نامناسب اند. همسر ارزشمندم! دانست ناینکه همهٔ ذهن و جان و روحم آکنده از یاد توست کار دشواری نیست . اینجا همهٔ مردان عکس عشقشان را مانند طلسمی در برابر تاریکی به همراه دارند- همان عکس های مچاله و کثیفی که همچون گنج گران بهایی برای ماست .من برای به یاد آوردنت نیازی به عکس ندارم؛همین که چشمانم را ببندم چهره ات صدایت عطرتنت را به یاد می آورم و تو نمی‌دانی چقدر موجب آسایش منی. منم مثل همرزم هایم که از عزیزانشون دور هستند، نمی توانم هر روز تو را ببینم، اما خدا را شاکرم که زنده ام و این یعنی بر میگردم و تمام بیست و چهار ساعت روز و شب را به تماشای تو می نشینم.» ((ادوارد تو ))