فکر نمی‌کنم لازم باشه بگم چرا تصمیم گرفتم «قوی‌ترین کتاب فانتزی جهان» رو بخونم.
فقط کافیه چند صفحه از یاران حلقه رو ورق بزنی تا بفهمی این فقط یک داستان نیست؛ یک سفره.
سفری به دل تاریکی، جایی که شجاعت با شمشیر سنجیده نمی‌شه، بلکه با قدرتی که برای در دست نگرفتنش نشون می‌دی.
فرودو؟ قهرمانی نبود که منتظرش بودیم. ولی قهرمانی شد که بهش نیاز داشتیم.
با گامی لرزان، اما دلی استوار.
و من، خواننده‌ صرفا کتاب رو ورق نمی زدم، حالا انگار کنار گندالف، آراگورن و سام، قدم می‌زدم.
هر صفحه، هم‌دلی با شخصیتی تازه بود؛ از گندالف تا حتی بیل، اون اسبچه وفادار.
و در انتها، شایر رو که بستم، چیزی تو دلم جا موند.
نه فقط اشتیاق برای ادامه‌ی داستان...
بلکه نوری خاموش، زخمی ناپیدا، و صدایی که تو گوشم می‌گفت:
"بار جهان را باید به دوش کشید، حتی اگر هیچ‌کس نبیند."
پس بخونینش.
چون یاران حلقه فقط کتاب نیست، یه یادآوریه.
یادآوری اینکه حتی کوچیک‌ترین‌هامون هم می‌تونن سرنوشت جهان رو عوض کنن.

فقط چندتا نکته از نظر من : در پایان کتاب تو خماری موندم که نمیتونم صبر کنم تا جلد دوم به دستم برسه 
و به نظرم سمت فیلم نرید تنها با دیدن قیافه فرودو از دیدن فیلم منصرف شدم🙂😂
      

        (امتیاز دهی با توجه به این که یه رمان نوجوان ایرانیه)
 اما نظر من درباره‌ی کتاب "ماکارونی با سس مشاعره":
راستش اولین چیزی که منو جذب این کتاب کرد، اسم متفاوت و به ظاهر طنزش بود.
اما وقتی شروع به خوندنش کردم، دیدم پشت این اسم خنده‌دار، یه داستان جدی و عمیق پنهانه.
کتاب فضایی شعرگونه داره و با نثری ساده اما پرمفهوم، روابط انسانی رو خیلی خوب به تصویر می‌کشه.
به عنوان یه رمان ایرانی مخصوص نوجوان‌ها، کشش خیلی زیادی داره و روند داستان اصلاً کُند نیست.
از اون کتاب‌هاست که نمی‌تونی حدس بزنی تهش چی می‌شه، و همین باعث می‌شه تا آخرین صفحه دنبالش کنی.
برای بچه‌های ۱۳ تا ۱۶ ساله انتخاب فوق‌العاده‌ایه؛ چون هم سرگرم‌کننده‌ست، هم در نهایت چیزی بهت اضافه می‌کنه.
برای من مهم‌ترین ویژگی این کتاب همین بود: فقط یه داستان نبود، یه تجربه بود.