مرگی با طعم شامپاین🥂

وای که این کتاب چقدر جذاب بود! از همون اول اون صحنه‌ی شام با یه صندلی خالی و یه مرگ مبهم، فضای داستان انقدر مرموز و گیرا بود که اصلا دلم نمی‌خواست زمین بذارمش.
هر فصل یکی از مهمونای اون شب رو بیشتر می‌شناسیم و کم‌کم می‌فهمیم هرکدوم یه چیزیو قایم کردن؛ همه مظنونن، همه یه چیزی رو از هم پنهان می‌کنن و تا لحظه‌ی آخر نمی‌تونی مطمئن باشی قاتل کیه.

 اگه بگم روی آنتونی براون کراش نزدم، دروغ گفتم 
یه شخصیت مرموز و خونسرده با گذشته‌ای خاکستری که تا آخرش نمی‌دونی باید دوسش داشته باشی یا ازش بترسی!
شخصیت‌ها همه تیپ‌های خاص خودشونو داشتن:

"آیریس مارل" خواهر کوچیکه‌ی قربانی، رک و نسبتا باهوش.
"جورج بارتون" شوهر دلسوزی که یه جاهایی زیادی مشکوک می‌شه و یه‌ کمی خنگ ‌... 
"روت لسینگ" آچار فرانسه‌ی خانواده‌ی بارتون؛ دستِ راست جورج توی شرکت و کاراش.
عمه‌ی رزماری و آیریس "لوسیلا دریک" که با حرفاش سرتو می‌خوره! و پسرش "ویکتور دریک"
"استیون فارادی" و همسرش "الکساندرا فارادی"
"کلنل ریس" و "سرگردْ کمپ" مشکل‌گشاهای پرونده
و البته "رزماری مارل" همسر جورج؛ قربانی اصلی داستان، با اینکه از اول مُرده ولی تا آخرش سایه‌اش روی کل ماجرا حس می‌شه.

مثل همیشه، سبک آگاتا کریستی پر از جزئیاته ولی اصلا خسته‌کننده نیست درست مثل یه پازل هیجان‌انگیز با پایانی بی‌هیاهو ولی دقیق و کوبنده.
      

        یه دنیا شن، شورش و عشقی که تموم نمی‌شه...

خب بذار راحت بگم "یاغی شن‌ها" یه چیز دیگه‌ بود.
اکثرا می‌گن که جلد اول فقط مقدمه‌ست، ولی به‌ نظرم همه‌ چیز همین‌جا بود. از همون اول با اون فضای بیابون و حال‌وهوای غرب وحشی‌ طورش جذبم کرد، ولی چیزی که نگه‌م داشت، شخصیتاش بودن.
فضاسازی فوق‌العاده‌اش؛ یه بیابان سوزان، دختری با اسلحه‌ای توی دست و طوفانی از انتخاب‌هایی که تو دلشه. ترکیب فانتزی شرقی با حال‌وهوای غرب وحشی... دقیقا همون چیزی بود که دنبالش بودم.
داستان پر از لحظه‌هاییه که مجبورت می‌کنه صفحه رو سریع ورق بزنی؛ پر از رازهای کوچیک و بزرگ، اتفاقات غیرمنتظره، و دیالوگ‌هایی که بعد از خوندنشون هنوز توی سرت می‌چرخن.

امانی؟ یه دختر کله‌شق، قوی، ولی پر از سوال. از اون شخصیت‌ها که فقط دنبال زنده‌ موندن نیست؛ دنبال آزادیه، دنبال یه زندگی واقعی و ساختن یه سرنوشت انتخابی، نه تحمیلی.(با چشمای آبی قشنگش)
و جین... لعنت به این شخصیتای مرموز و جذاب.
اون ترکیب آروم و خونسرد بودنش، با یه گذشته‌ی تاریک و یه عالمه راز، کاری کرد که هر دیالوگش با امانی رو با دقت بخونم. (و مدیونین اگه فکر کنین سر هر کدومش ذوق نکردم!)
رابطه‌شون؟ اصلا شبیه عشق‌های آبکی نبود. حتی وقتی با هم مخالف بودن یا دعوا می‌کردن، یه چیزی زیرش بود... یه کشش. یه اعتمادی که کم‌کم ساخته شد.
و اینکه تا آخر داستان عشقشون تموم نشد، بلکه قوی‌تر شد... (البته امیدوارم پایدار بمونه!) وسط اون همه بی‌رحمی و جنگ ..  

در مورد شخصیت‌های دیگه هم، واقعا خوب کار شده بودن. هر کی یه نقشی داشت، یه دلیل؛ بعضیا حتی اگه فقط یکی دو صحنه بودن، ولی تو ذهنم موندن.

شخصیت‌ها همه‌شون یه جوری طراحی شدن که یا عاشقشون می‌شی یا ازشون می‌ترسی، ولی هیچ‌کدوم بی‌هویت نیستن. هر کدوم یه تیکه‌ از پازل این دنیا رو کامل می‌کنن.

شاید این فقط "جلد اول" باشه، ولی برای من یه سفر کامل بود. سفری که هم عشق داشت، هم جادوی پنهان، هم صدایی بلند از دل یه دختری که نمی‌خواست فقط تماشاچی دنیاش باشه.
نه فقط به‌خاطر داستان، بلکه به‌خاطر جین، احمد، شزاد، هاله و خیلی‌های دیگه...
      

        «شهر ستاره‌ها» جلد دوم از مجموعه‌ی فانتزی استراواگانزا (جلد اول: «شهر نقاب‌ها») نوشته‌ی بانو هافمن، چهارمین یا شاید هم پنجمین مجموعه فانتزی مورد علاقه‌م در فهرست کتاب‌های خوانده‌شده‌امه. یکی از ویژگی‌های مثبت سبک نویسندگی ماری هافمن اینه که هر مجموعه‌اش تقریبا مستقل به نظر می‌رسه و می‌تونه جداگانه هم خونده بشه. با این حال، اگه قصد خوندن کل مجموعه شش‌جلدی استراواگانزا رو دارید (که متأسفانه فقط سه جلدش ترجمه شده)، بهتره به ترتیب بخونید چون بعضی نکات به جلدهای قبلی مربوط می‌شن و ممکنه کمی گیج‌کننده باشه.
به نظرم این جلد نسبت به جلد اول روند خیلی بهتری داشت؛ نه خیلی کند بود نه بیش از حد سریع. شروع و پایانش فوق‌العاده بودن. شخصیت‌پردازی جورجیا واقعا خوب از کار دراومده بود و خانواده چزاره هم از شخصیت‌های جالب داستان بودن. فقط هنوز بعضی شخصیت‌ها برام مبهم موندن و نتونستم تصویر واضحی ازشون بسازم..
یکی از لحظاتی که واقعا دوسش داشتم، اون مجسمه چوبی اسب بالدار بود—انقدر دوسش داشتم که دلم می‌خواست یکی واسه خودم هم داشته باشم!
در مورد روابط بین شخصیت‌ها هم، راستش منتظر کاپل‌های بیشتری بودم. به‌جز گایتانو و فرانچسکا، امیدوار بودم رابطه‌ای بین لوسیانو و آریانا یا حتی فالکو و جورجیا شکل بگیره (البته قبل از اینکه بفهمم فالکو از جورجیا کوچیک‌تره!)
از طرف دیگه، امیدوار بودم رابطه‌ی جورجیا با برادرش راسل بهتر بشه، که نشد... ولی خب شاید هم بهتر شد که رفت، شرش کم!
خوشحال شدم که حال فالکو در نهایت خوب شد؛ مخصوصا اون قسمت پایانی که خودش توی مسابقه شرکت کرد واقعا احساسی و قشنگ بود.
 اما از رفتار پدرش—دوک نیکولا—واقعا حرص خوردم. بچه‌ات داره می‌میره، خب صبر کن ببین شاید برگشت، لازم نبود خودت بکشیش مَرد...
در کل، پایان کتاب رو خیلی دوست داشتم و بی‌صبرانه منتظر جلد بعدی‌ام؛ هرچند متأسفانه هوپا ادامه مجموعه رو چاپ نخواهد کرد. خانم هافمن به جهان‌های فانتزی‌ متعدد مغزم یه جهان دیگه هم اضافه کردین متشکرم!
      

        الله اکبر این چه کتابی بود من خوندم خدایا توبه😐
میگن از ظاهر قضاوت نکنا....و انگاری این جمله، برای کتابا هم صدق می‌کنه!
      

        واقعا نمی‌دونم چی بگم... گاهی بعضی کتاب‌ها طوری تموم می‌شن که آدمو توی یه شوک مطلق می‌ذارن و این دقیقا یکی از اون‌هاست.
شروعش فوق‌العاده بود، پایانش محشر! پر از پلات توییست‌های ظریف و غیرمنتظره. صادقانه بگم، اصلا انتظار چنین پایان خفنی رو نداشتم. یا من دچار اختلالم یا نویسنده، چون واقعا نباید از همچین ژانری خوشم بیاد ولی به طرز عجیبی خوشم اومد!
مارکوس؟ باورم نمی‌شه چقدر نقش دوگانه داشت. نویسنده طوری عشقش به یاسمین رو به تصویر کشیده بود که آدم فکر می‌کرد حاضرِ جونش رو هم براش بده، ولی در نهایت مشخص شد که تمام اون احساسات فقط یه بازی بوده...
نقش همسرش هم برخلاف انتظار، در آخر داستان به طرز چشم‌گیری پررنگ شد و مسیر قصه رو تغییر داد.
روند داستان در فصل‌های پایانی یک‌دفعه خیلی سریع شد، اما این تندی ضربه‌ای به تاثیرگذاری کلی نزده بود.
قسمت آخر واقعا تأثیرگذار بود؛ دلم برای یاسمین بیچاره سوخت. و بیشتر از اون، برای واقعیتی که پشت این داستان بود اینکه چنین آدم‌هایی واقعا وجود دارن. البته "آدم" واژه‌ی درستش نیست... بهتره بگم حیوان، یا شایدم رأس!
      

        احیانا خانم فریدا مک‌فادن، شما سطح شوخ‌طبعی پنهانی دارین که ما خبر نداریم، نه؟ چون واقعا حس می‌کنم این کتاب رو بچه‌تون نوشته، نه خودتون!
ببخشید که اینو می‌گم، ولی به جرئت می‌تونم بگم حتی از بخش دی هم ضعیف‌تر بود! با اینکه خیلی‌ها به اون کتاب هم انتقاد داشتن، ولی حداقل ارزش یک‌بار خوندن رو داشت. اما این یکی؟ حتی ارزش خریدنم نداره.
صادقانه بگم، واقعا متاسفم بابت پولی که صرف خرید این کتاب کردم. فکر می‌کردم مثل بقیه‌ی آثار خانم مک‌فادن، داستانی پرکشش و هیجان‌انگیز در انتظارمه، ولی وقتی کتاب تموم شد، فقط دلم می‌خواست بندازمش تو آتیش!
شروعش محشر بود، پر از امید و انتظار، اما پایانش؟ اصلا میشه اسمشو گذاشت پایان؟
جدی مطمئنید که جلد دومی در کار نیست؟ چون اگر این پایان نهایی بود، باید بگم حتی یه ستاره هم براش زیادیه...


      

        این بهترین و اولین مجموعه‌ای بود که از نشر ویدا خوندم—و اگه نظر منو بخواین، باید بگم: عااااالی بود! یه چیزی فراتر از عالی، فراتر از انتظار.
اگه دستم باز بود، هزاران ستاره بهش می‌دادم، بدون اغراق.
البته باید بگم من به ژانر جنایی و ترسناک علاقه‌ی خاصی دارم، حتی ضعیف‌ترین‌های این سبک هم برام جذابن، اما این مجموعه یه چیز دیگه بود.
شخصیت‌پردازی‌ها به طرز شگفت‌انگیزی قوی و منحصربه‌فرد بودن. داستان طوری پیش می‌رفت که حتی اگه از جلد آخر هم شروع می‌کردی، باز هم می‌تونستی ماجراها رو دنبال کنی و سردرگم نشی—و این یه مهارت بزرگ توی روایت‌گریه.
ترجمه روون و قابل‌قبول بود و من مشکل خاصی باهاش نداشتم. فقط با پایان داستان یه کم چالش داشتم؛ چون نه‌تنها غافلگیرکننده بود، بلکه حسابی احساساتم رو به بازی گرفت!
جی‌سی و کیم—شما واقعا یه زوج عالی بودین، ولی ورود کیم به جسم ناتاشا؟! برگام!
هپی و ملودی... مرگ‌تون ناراحت‌کننده بود، ولی خب، دست‌کم به هم رسیدین، نه؟
کاترین لتیمر، با اون ابهت بی‌نظیرت، هنوزم فراموش‌نشدنی‌ای—و اون مرگ عجیب و مرموزت... فقط می‌تونم بگم "وای"
خانم چنگ، با اینکه اعصابمو خورد می‌کردی، ولی در نهایت نقش مهمی داشتی و نمی‌تونم دوست‌داشتنت رو انکار کنم.
و تو، کالبد بی‌زوال! خوابی برام نذاشتی، لعنتی... مرگت هم مثل خودت خاص بود.
بقیه شخصیت‌ها بیشتر فرعی بودن، ولی هرکدوم نقشی در شکل‌گیری این جهان فوق‌العاده داشتن.
و در نهایت، آقای سیمون آر. گرین! شما به لیست نویسنده‌های محبوب من اضافه شدین—البته همیشه بودین، ولی الان توی بالاترین نقطه‌ی اون لیست جا گرفتین.
این مجموعه یه تجربه‌ی کامل بود. اگه هنوز نخوندینش، پیشنهاد می‌کنم از دستش ندین... فقط آماده باشین برای افسردگی بعد از تموم‌شدنش. چون دلتون حسابی براش تنگ میشه.



      

        اولین کتابی بود که واقعا باهاش گریه کردم—و این خودش خیلی چیزها رو نشون می‌ده.
بانو هانا با قلمی عمیق، احساسی و قدرتمند، داستانی رو روایت کرده که هم‌زمان هم تلخ بود، هم زیبا. شخصیت‌پردازی‌ها، به‌ویژه شخصیت‌های خواهران داستان، به قدری واقعی و ملموس بودن که انگار داشتم زندگی‌شون رو از نزدیک لمس می‌کردم!
رنج‌ها، انتخاب‌ها و فداکاری‌هایی که در دل جنگ روایت می‌شد، قلبمو به لرزه انداخت..
این کتاب فقط یک داستان تاریخی یا درام نیست—یه تجربه‌ی احساسی کامله.
هنوز هم بعضی صحنه‌هاش از ذهنم بیرون نمی‌ره... و مطمئنم تا مدت‌ها باهام می‌مونه.


      

        

خب، بذارین رک بگم—پایان کتاب اصلا راضی‌کننده نبود. با یه پایان باز و گیج‌کننده روبه‌رو شدم که بیشتر از اینکه حس کنجکاوی ایجاد کنه، حس سردرگمی و ناتمامی به‌جا گذاشت. 
ترجمه‌ی نشر مجازی هم اصلا خوب نبود. نه‌تنها روون و دلنشین نبود، بلکه میزان سانسور انقدر زیاد بود که آدم حس می‌کرد بخش‌هایی از داستان گم شدن. از اون ترجمه‌هایی بود که آدم رو از داستان اصلی دور می‌کنه، نه نزدیک.
تنها دلیلی که باعث شد کتاب رو تا آخر بخونم، این بود که بدونم قراره چی بشه—و وقتی رسیدم به اون پایان، واقعا ناامید شدم.
اگه جلد دومی برای این کتاب وجود نداشت، صادقانه بگم، احتمال زیادی داشت که کتابو بذارم کنار، یا حتی بسوزونمش از شدت حرص!



      

        باید بگم کتاب خوبی بود، بدک نبود. از نظر ظاهر، جلد و قیمت واقعا عالی بود! اما راستش خیلی به دلم ننشست... شاید چون داستان رو بیش از حد کش داده بود و درست وسط اوج داستان، تمومش کرد.
اگه جلد دومی وجود نداشت، احتمالاً حتی یه ستاره هم بهش نمی‌دادم.
البته رابطه‌ی خواهری بین رز و رن برام جالب و دوست‌داشتنی بود. فقط مثل خیلی از کتاب‌های دیگه‌ی نشر مجازی، اون‌قدری که تبلیغش کرده بودن، فوق‌العاده نبود.
در کل، پیشنهاد می‌کنم اگه می‌خواید سراغ کتاب‌های ترند برید، سطح انتظارتون رو کمی پایین بیارین تا وسط خوندن، ذوقتون کور نشه و از داستان زده نشید.

      

        خب، باید بگم که در مقایسه با باقی کتاب‌های نشر مجازی، این دومین کتابی بود که بی‌وقفه و یک‌نفس تا آخر خوندم.
واقعا کتاب زیبایی بود و کاملا شایسته‌ی ۵ ستاره‌ست. ترجمه‌ی روان و عالی، و از همه مهم‌تر قلم متفاوت و غیرکلیشه‌ای نویسنده، منو شگفت‌زده کرد.
انتظار چنین پایانی رو نداشتم... و با اینکه می‌دونم این اثر به عنوان یک رمان تک‌جلدی منتشر شده، اما هنوز امیدوارم خانم اکسی اوه تصمیم بگیرن جلد دومی برای این داستان زیبا بنویسن.
      

        راستش باید بگم که متاسفانه قبل از خوندن این کتاب، یکی از دوستان عزیز (!) لطف کرد و داستان رو برام اسپویل کرد. البته حتی اگه این اتفاق هم نمی‌افتاد، فکر می‌کنم می‌تونستم پایان داستان رو حدس بزنم؛ چون برام یه‌جورایی کلیشه‌ای بود.
داستانش یادآور همون روایت‌های آشنا و تکراری بعضی فیلم‌های کره‌ای بود—با وجود این، برای کسانی که تازه وارد دنیای فانتزی می‌شن، قطعا می‌تونه تجربه‌ی جالب و قابل‌توجهی باشه و ارزش یه بار خوندن رو داره.
      

        
خوب بود؛ البته در حد خودش و با توجه به گروه سنی مخاطبش. ترجمه‌اش هم  روون بود، مشکلی باهاش نداشتم. فقط به نظرم اون‌قدر که ازش تعریف شده بود، فوق‌العاده نبود—یه کتاب فانتزی متوسط اما قابل‌قبول.
      

        این اولین کتابی بود که از فریدا مک فادن خوندم و باید بگم واقعا عالی بود!
      

        
داستان برای من خیلی غیرقابل‌قبول و سطحی بود؛ نه‌تنها نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم، بلکه حتی لحظه‌ای هم احساساتی نشدم، چه برسه به گریه کردن.
فکر کنم کلش سانسور بود درسته؟