سه شنبه ها با موری یا چطور خوب زندگی کنیم ؟ یا باز اندیشی در ارزش های زندگی یا .... 
شاید اسامی زیادی را بتوان برایش انتخاب کرد .
کتابی به شدت اشکبار و در همان حال ، حال خوب کن.
کتابی که دعوت می کند به اندیشه ی دوباره در باورها یمان و سبک زندگی مان . اینکه چطور سعی کنیم زندگی را با تمام رنج هایش در آغوش بگیریم و لحظه لحظه اش را بچشیم .
نهایتا کتاب خوبی بود ، خیلی برای رویارویی با افسردگی پس از فقدان کمک می کند و فکر می کنم خوب است تا به سختی و بیماری نیفتاده ایم و در بستر منجر به مرگ دراز نکشیده ایم بخوانیم .
کتاب به شدت لطیف است و از آن کتاب های سیاه و سراسر اندوه و افسردگی نیست.
به نوعی مثل یک کتاب خودیاری هم می ماند البته نه از آن زردهای بازاری ، از آن درست و حسابی هایش که با داشتن روایت داستانی خوش خوان تر هم می شود .
        

          مرگ، قرار دادپیشین مااست... 
همین میتونه برا فهم کل زندگی و کل کتاب کافی باشه
        

          فکر کردن به مرگ همیشه من را یک راست می آورد سر خط زندگی. 
یک سیخونک همیشگی که جایش کبود نمی شود، تو را هشیار می کند به مسیری که میروی.
همه ما باید بدانیم که آنها که تا انتهای مسیر را رفته اند برای ما چه حرفی دارند، باید قلبمان را به حرف هایشان بدهیم.
با خط به خط کتاب زندگی کردم اما یک جمله بر قلبم حک شد: فرهنگ خودت را در زندگی خلق کن.
        

          هم نمی‌دانم و هم می‌دانم چرا به این کتاب چهار ستاره داده‌ام! در قیاس با بسیاری کتاب‌های دیگر، کتاب روایت عجیب و غریب یا نثر ویژه‌ای ندارد. حرف‌های نویسنده از قول استادش - موری - شبیه جملاتی تکراری و پیش‌پاافتاده در رثای زندگی و عشق و ازدواج و خانواده و بخشش و از این قبیل است. اما در عین حال، سه‌شنبه‌ها با موری راوی صادق و مستند روزهایی از زندگی است که آدمی‌زاد هیچ شیله‌پیله‌ای ندارد؛ اندک اندک عریان می‌شود و با حقیقت زندگی و مرگ خود روبه‌رو می‌گردد. این تجربه‌ی بی‌نظیری‌ست که روایت میچ آلبوم و البته صراحت تمام‌عیار مربی‌اش به ما هدیه می‌دهد: مستندی از بی‌پیرایه‌ترین لحظات زندگی‌مان، روزهای منتهی به پایان.
        

          اسمش داستان ملال انگیز است و خودش هم داستانی ملال انگیز و بی هیجان و درام است. نه این که نکته منفی آن باشد؛ ویژگی اش همین است و از عمد است ...
پیرمردی دانشمند و دارای مقام های عالی رتبه که وقتی یک سفر ساده به شهر دیگری دارد، روزنامه ها خبرش را چاپ می‌کنند ولی خودش به پوچی رسیده و همه چیز برایش بی معنی شده و بعضی از رفتار و سکنات آدم های دور و برش که همیشه از آن ویژگی ها تنفر داشته، در او رسوخ می‌کند ...
داستان خشک و بی احساس است و شاید هنوز احساس می‌کنم خیلی معمولی‌ست.
ولی
اتفاقی که برای من رخ داد بعد از اتمام داستان این بود که به شدت من را به درون خودم برد و افکار مختلفی در ذهنم چرخ میزدند و به شخصیت های داستان و دیالوگ های پیرمرد و ارتباطش با انسان ها و این چرخه های باطل آخر عمرش و جملات پایانی داستان فکر می‌کردم ...
این به فکر رفتن بعد از خواندن یک کتاب را به شدت دوست دارم ...
و خب، چیزی که خیلی روشن بود در ذهنم این بود که، جای خدا، در زندگی این پیرمرد و امثال او و خیلی از انسان های روی زمین خالی‌ست.
مفید ترین زندگی تاریخ را هم داشته باشی، اگر خدا در زندگی ات جایی نداشته باشد، نزدیک مرگ به این جمله معروف میرسی: "خب تهش که چی؟"
        

          ۹۷ رو با راسکلنیکوف تموم، و ۹۸ رو باهاش شروع کردم. در جاده‌ها خواندمش. در شهرها. اتاق‌ها. اتوبوس‌ها و پیاده‌رو ها. موقع خواب در رخت‌خواب و روی میز در محل‌کار. در روشنای روز و تاریکی شب‌هایی که نوری نبود.
چنان دوستش داشتم جای هیچ حرفی نیست...