نمیدونم تقصیر اینجاست که نمیرسه هیچکی به هیچ جا

یا چون پامون زیر پای کسی جفت پا نمینداخت همیشه وضع اینه بی صاحاب ...

بگذریم.

چند وقتیه که در غار خودم مشغول پیدا کردن نقاط تاریک و روشن خودم هستم و دلم میخواد همیشه به اندازه ای که میتونم خودم رو، رو به رشد ببینم.

تقریباً همه‌ی ما آدم‌ها این کار رو میکنیم. حالا یه سری‌ها بیشتر و یه سری‌ها کمتر.نکته‌ای که اینجا می‌خوام بگم اینه که از چیزی به اسم تقدیر دیگه صحبت به میون نیاریم.

اصلاً چه لزومی داره که ما برای هر اتفاق ناگواری که برامون میفته، اول از همه انگشت اتهام رو به سمت نیرویی که هیچ کنترلی نمیتونه روی زندگیمون داشته باشه نشونه بریم و بعدا توی خلوتمون هم این کار رو ادامه بدیم و زندگی خودمون رو خراب تر از قبل کنیم؟

بیاین از امروز کمی مسئولیت پذیر باشیم.

حداقل با خودت رو راست و صادق باش.

این چندتا کتابی که این زیر گذاشتم میتونه کمی کمک کننده باشه.

البته کتاب هنر رندانه‌ی به چپ گرفتن رو نشد بذارم. اسمش رو گذاشتن هنر رندانه‌ی بیخیالی که به نظر پر از سانسور میاد.

جزئیات پست