شب‌ها کمی ابولقد می‌خوانم و می‌خوابم. از گذشته می‌گوید. از ۱۹۸۴. از ۲۰۰۳. از ۲۰۱۱. خودم را آنجا گم می‌کنم و انگار سر برمی‌گردانم از حالا. تاریخ را می‌شود در کلمه‌ها به تماشا نشست و عصبانی شد، غصه خورد، تعجب کرد. اما «حال» قصه‌ای دیگر است. اینکه قتل عام و نسل‌کشی پیش چشم‌هایت «در حال اتفاق افتادن» باشد ماجرای دیگری‌ست که تجربه‌اش را نداشته‌ام. عادت داشته‌ام از جنگ جهانی و نازی‌ها بخوانم و ته دلم فکر کنم جهان سیاهی‌اش را پشت سر گذاشته است. نمی‌توانم قبول کنم که من هم بخشی از این زمان هستم. آب قطع می‌شود. دارو نمی‌رسد. سوخت تمام می‌شود. چراغ‌ها می‌سوزند و خاموشی فراگیر می‌شود. در خاموشی کپسول‌های اکسیژن بچه‌ها از کار می‌افتد. نفسی تنگ می‌کشند و می‌روند. ابولقد از دعاوی حافظه می‌گوید. حالا ولی حافظه‌ای از گذشته نیست. همه چیز در حال شکل‌گیری است. جز به جز حافظه‌ای که چاره‌ای ندارد روی فراموشی بنا شود. روی سربرگرداندن. روی انسانیتِ شکست‌خورده. روی یک خاموشی تمام‌نشدنی.