یک زمانی بود که حرف زدن از کتاب الکترونیک پیش کتابخوان‌ها حکم توهین را داشت. اصلا چه معنی داشت کتابی را بخوانیم که نه بو دارد و نه حس کاغذ؟ آن هم با وجود بزرگ‌ترهایی که همه‌اش می‌گفتند چرا سرت انقدر توی آن گوشی است!

این روزها به لطف قیمت کتاب‌ها که نجومی شده‌اند، کتاب الکترونیک نه تنها جرم نیست که از واجبات زندگی یک کتابخوان قهار است. البته به جز قیمت، مسائل دیگری هم هست که باعث محبوبیت کتاب الکترونیک شده.

مثلا این که دیگر مجبور نیستیم برای پاسخ دادن به سوال «اگر بخواهی فقط یک کتاب را با خودت به جزیره‌ی دور افتاده‌ای ببری کدام را انتخاب می‌کنی؟» ساعت‌ها فکر کنیم و آخرش هم از جوابمان پشیمان شویم. کافیست یک کتابخوان الکترونیکی ببریم و همه‌ی کتابخانه‌مان را همراه داشته باشیم؛ تقریبا همه را!

قدمت این موجود دوست داشتنی گریزناپذیر در جهان به بیش از پنجاه سال می‌رسد اما در ایران هنوز جوان است. اولین کتاب‌های الکترونیک در سال 1388 در کتابخانه‌ی وزارت امور خارجه درست شدند و کاربرد همگانی نداشتند.

چهار سال بعد، فیدیبو اولین سامانه‌ی پخش کتاب الکترونیکی شد و در همان سال طاقچه هم آغاز به کار کرد. بعد از این، اپلیکیشن‌های دیگری هم پا در عرصه پخش کتاب الکترونیک گذاشتند و بعضی ناشرها هم خودشان شروع کردند به فروش نسخه‌ی الکترونیک کتاب‌هایشان.

حالا بعد از گذشت ده سال، کتاب‌های الکترونیک حسابی جایشان را میان کتابدوستان ایرانی باز کرده‌اند و با گسترش دستگاه‌های کتابخوان محبوب‌تر هم می‌شوند. هرچند هنوز هم کتاب‌بازهایی هستند که بوی کتاب و حس لمس کاغذ را با هیچ چیز عوض نمی‌کنند.

شما جز کدام دسته هستید؟

جزئیات پست