شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        یجا خونده بودم شما یا از این کتاب متنفر میشید یا به شدت علاقه مند 
خداروشکر من جزو دسته دوم بودم و از این راضیم کتاب قشنگی بود و همه حس های ترس خوشحالی خشم و استرس رو به خواننده منتقل میکرد و کتاب خوب بنظرم یعنی همین یعنی زمان خوندنش تو تموم حس هارو از ته دلت درک کنی 
و طبق معمول سخت ترین کار برای من برای خداحافظی با کتابی که دوسش داشتم خداحافظی با شخصیت های اون بود
 با شخصیت‌هایی که با اونها یه مدت زندگی کردم
این کتاب هیچ بدی ای نداشت ولی ۵ ستاره براش زیاد بود ۴ ستاره هم کم😂 این کتاب بلاخره بعد دو کتاب مغازه جادویی که اصلا کتاب خوبی نبود و ۱ سومش رو خوندم و ترکش کردم و کتاب عشق سالهای وبا که به یک روال می‌گذشت و ۳ چهارمش رو خوندم و هیچی به هیچی ..تونست منو از ریدینگ استامپ در بیاره
      

        چقدر خوبه. چقدر خوب.
انقدر دوست داشتم این کتاب رو، این آدم‌ها و این مکان‌ها رو که نمی‌دونم چه چیز در وصفشون بنویسم درسته.
قضیه اینه که پارسال دلم می‌خواست برم بندر ترکمن. چرا؟ چون یه عکس محبوب از خودم دارم در طلوع یا غروب یاسی رنگی بر قایق، رو به آب نرم بندر، با یه کلاه سرخابی و چشم‌هایی که جای دیگه ای رو نگاه می‌کردن.
می‌خواستم برم یه بار دیگه اونجا رو پیدا کنم و شاید یه عکس دیگه اونجا بگیرم. کی می‌دونه دقیقا چی تو سرم می‌گذشت که انقدر پافشاری می‌کردم برم اونجا-که نرفتم-
شاید مدتی بعدش توی بهخوان پیشنهاد یادداشت‌هایی برام ظاهر می‌شد برای آتش بدون دود آقای ابراهیمی. اوایل تابستون پارسال ازش یک عاشقانه آرام خونده بودم و دربارش نوشته بودم. از کلمه‌پردازی‌هاش خیلی خوشم می‌اومد اما از نصیحت کردناش؟...نه خیلی.
با این حال من هنوز دلم می‌خواست برم پیش ترکمن‌ها و برای همینم این کتاب رو امانت گرفتم و شروعش کردم. انقدر داستان گیرا بود و با وجود شاعرانگی‌های متنیش به قدری خوش ترکیب و روان بود که نمی‌شد زمینش گذاشت راحت. بعد از بلندی‌های بادگیر این کتابی بود که این اواخر حتی وقتی که ناراحت و بی‌تمرکز بودم هم می‌تونستم بخونمش و ازش لذت ببرم.
مادر من اهل تبریزن و در نتیجه خشکی رفتار عاشقانه اهالی سردسیر رو تا حد زیادی می‌شناسم. اما سوالم از آقای ابراهیمی اینه که عشق و غرور کنار هم جمع می‌شن؟ اونم تا حدی که قبیله خودت به دست مردی که همسرته و توصیف می‌شه که عاشقشی کشته بشن و تو به خاطر غرورت هیچی نگی؟
نمی‌دونم. شاید بهتره دوباره بنویسم از این قسمت. اما از الان عزای تموم کردن جلد هفتم رو گرفتم. مثل اون سریالا که دلت نمی‌خواد هیچ وقت تموم بشن:))
امیدوارم تو جلد‌های بعدی؛ قوم ترکمن و رسومشون زیادی زیر انقلابی‌نویسی‌های آقانادر گم نشن.
      

        این کتاب و خصوصا پایانش تا همیشه توی خاطرم یک "بُهت" تمام عیار باقی میمونه.یک سکوت و غم عجیب که بعد از بستن کتاب وقتی دوباره نگاهم به عنوانش افتاد ، عمیق تر درکش کردم.
شهریور ماه ۱۴۰۴،آخرین تابستونِ نوجوونی،خواهر کوچکترم مقابلم نشسته بود،من زیر پنجره ی اتاق و تنم غرق نور خورشید،هوا ساکن،فضا بی اندازه رمز آلود،صفحه ها تند تند ورق می خوردن،و وقتی به صفحات پایانی کتاب رسیدیم،از خشم و تعجب بلند بلند داد میکشیدیم و دست هامون و توی هوا برای هم تکون میدادیم،خورشید هم داشت می رفت و ما مونده بودیم و حجم زیادی از "بُهت" که تنها حاصل روز ها نشستن و خوندنِ 'آواز کافه غم بار' بود.
میس آملیا ، و تمام شخصیت های عجیب این کتاب،
قراره تا همیشه خاطرم بمونن ،توی جعبه ی خاطرات تابستونی،آخرین تابستونِ نوجوونی..
      

        داستان دوست داشتنی و جالبی داشت، در مورد دختری به اسم کِرو بود که در زندگیش یک راز بزرگ داره...

کرو دختری کنجکاو است که زندگی آرامی را در جزیره کوچک و دورافتاده الیزابت ماساچوست می گذارند در کنار پیرمردی به نام اُش و همسایه مهربان شان خانم مگی؛ کرو سوالات مختلفی دارد؛ سوالاتی که که با دیدن آتشی مرموز در آن سوی آب دوباره در قلبش جان می‌گیرند و  باعث می‌شوند کرو تصمیم بگیرد تا در مورد هویت  و گذشته رازآلودش بیشتر جستجو کند و در این راه به کمک اُش و خانم مگی، پرده از رازهایی در مورد گذشته برمی‌دارد...

با وجود اینکه کتاب شخصیت های محدودی داشت ولی همان ها هم تاثیرگذار بودند به خصوص شخصیت اُش.
از روایت دلنشین کتاب خیلی خوشم اومد و همینطور شخصیت پردازی و داستانی که آمیخته ای  از ماجراجویی و کشف معمایی مرموز بود، البته که پایان داستان می تونست بهتر باشه...

خب در پایان میتونم بگم این کتاب حرف های زیادی برای گفتن داره و میتونید باهاش همراه بشید و درس های زیادی از شخصیت های دوست داشتنیش یاد بگیرید و از نگاه یک دختر ۱۲ ساله، به مفهوم مسائلی مثل هویت، معنای حقیقی خانواده، تعلق خاطر و ... پی ببرید 🥰


      

        ترجمش خیلی خیلی خوب و روان بود و برای اینکه با داستان های شاهنامه آشنا بشید خیلی خوبه. مبالغه خیلی زیاد داشت که البته شاهنامه هنینه و مر از مبالغه هست و در کل بنظرم خوبه که بین این همه کتاب ها و رمان های خارجی ای که نیخونیم این سبک کتاب ها رو هم بخونیم ☆
      

        اول اینکه من نمیدونستم نویسنده ایرانیه و آخر کتاب متوجه اش شدم و خیلی امیدوار شدم به نمایشنامه نویس های خوب کشورمون 
داستان سیلویا روایت او از عشقش به یک مرد ۶۳ ساله است 
که جریان سیال ذهن در داخل نمایشنامه فریبنده است
و شما را تا آخر همراه میکنه 
فقط همینرو از کاراکتر بدونید او دچار اختلالات هویتی زمان مکان هست 
و اشخاص دیگری  را در ذهن خود به نوع دیگری دیزاین می کند .
      

        آب سوخته 
داستان هایی که توی مکزیک اتفاق افتادن و اصل کتاب این بوده که فضای خفغان آور و آدم های عجیب و سنگدل مکزیک رو به ما نشون بده .
کتاب حاوی ۴ تا داستان بود که گویی به نحوی بهم مرتبط میشدن ولی متاسفانه فقط ارتباط داستان اول و دوم و فهمیدم .
داستان اول و دوم در نظرم قشنگ تر بودن خصوصا دوم .
با داستان سوم و چهارم کم تر ارتباط گرفتم .
گاها یه جاهایی خیلی قشنگ میشد و آدم و به فکر وا میداشت ، یه جاهاییم از اسامی اشخاص و محل ها زیاد استفاد میکرد .
سبک نوشتنش جدید بود و خوشحالم که خوندمش 💘
      

        ده روزی بعد رونمایی خریدمش تا نظرات رو درباره اش بدونم؛ اکثر کامنت‌ها منفی و غیرمثبت و غیررضایت‌مند بود ولی باز خریدمش چون می‌خواستم بخونم ضابطیان چی گفته درباره اون ۱۲ روز و تجربه‌اش از برگشت به ایران، حتی اگه به گفته اکثر نظرات ضعیف نوشته باشه
پشیمون نیستم از خریدش با اینکه به نظرم کاش کتاب مجزایی نبود و می‌تونست بخشی باشه از کتابی که درباره سفرهای گروهی نوشته شده.
 این ضعیف بودن کتاب از چیه؟ بخاطر سریع نوشتن کتاب و زود به چاپ رسیدن؟ بخاطر راحت پیدا شدن محل اسکان جدید و بلیط برگشت به تهران و کم بودن هیجان و اتفاقات؟ گمونم ضابطیان بخاطر شرایط جنگی حال و حوصله خوب نگاه کردن و یادداشت کردن نداشته وگرنه قبلا ثابت کرده که می‌تونه پروپیمون‌تر تعریف کنه و مخاطب  دنبال خودش بکشونه. روایت‌ها خیلی سریع می‌گذرند و تموم می‌شند. گاهی جزییاتی با خودشون دارند ولی اونا هم خیلی ابتر و تندکی میان و می‌رند برای خالی نبودن عریضه. مثل کسیکه تو شرایط جنگ میخواد ساک جمع کنه و تند تند از هرگوشه خونه یه چی برمیداره و میندازه تو چمدون. شلخته و بی‌حوصله

[کتاب در کمتر از دو ساعت خونده شد]
      

        تازه جلد اول هری پاتر رو تموم کردم و باید بگم که این کتاب یه شروع فوق‌العاده برای ورود به دنیای جادوگریه. داستان از همون صفحه‌های اول منو با خودش برد، از زندگی هری در خونه‌ی دورسلی‌ها تا لحظه‌ای که فهمید جادوگره و وارد مدرسه‌ی هاگوارتز شد.
چیزی که خیلی برام جالب بود، اینه که رولینگ فقط یه دنیای فانتزی خلق نکرده، بلکه یه مسیر رشد شخصیتی برای هری ساخته. اون از یه بچه‌ی تنها و بی‌پناه تبدیل می‌شه به کسی که کم‌کم خودش رو باور می‌کنه، دوست پیدا می‌کنه، و با چالش‌های بزرگی روبه‌رو می‌شه.
شخصیت‌ها هم خیلی خوب طراحی شدن. رون و هرماینی مثل دو قطب متفاوتن که کنار هری یه تیم عالی می‌سازن. 
در کل، این کتاب نه‌تنها یه داستان سرگرم‌کننده‌ست، بلکه پره از پیام‌های مهم درباره‌ی دوستی، شجاعت، و اینکه گاهی باید خلاف جریان حرکت کرد تا به حقیقت رسید.
اگه کسی هنوز نخونده، بهش پیشنهاد می‌کنم همین امروز شروع کنه. چون وقتی وارد دنیای هری پاتر بشی، دیگه بیرون اومدن ازش کار ساده‌ای نیست!
      

        من خیلی اهل خواندن این گونه کتاب‌ها نیستم. این کتاب را هم به دلیل عدم پیچیدگی در متن و محتوا، خیلی سريع خواندم. نویسنده تلاش کرده بوده که در ۵ محور مطالب مورد نظر خود را بيان کند:
👈 پیش از هر چیز باید این اصل را در ذهن خود نهادینه کنیم که تحت هر شرایطی به قول و قرارهایمان پایبند بمانیم و از فراموش کردن این موضوع به بهانه چیزی که نویسنده، انعطاف‌پذیری می‌نامد، پرهیز کنیم.
👈 مهارت‌ها و ویژگی‌های برجسته‌ ما، که در قالب یک نقش یا شغل خاص تعریف می‌شوند، در کنار هم «دایره صلاحیت» ما را شکل می‌دهند؛ اصطلاحی که نویسنده کتاب آن را Circle of Competence نامیدهاست. او باور دارد افراد باید در برابر وسوسه‌ خروج از این دایره مقاومت کنند. تمرکز عمیق‌تر بر حوزه‌ی صلاحیت‌ها و گسترش آن، نتایجی چشمگیری به همراه خواهد داشت. چراکه مهارت‌هایی که در زمینه‌ی تخصصی خود داریم، به‌سختی قابل انتقال به حوزه‌ دیگر هستند؛ پس بهتر است انرژی خود را روی توانایی‌ها و مهارت‌های موجود متمرکز کنیم.
👈 جامعه‌ امروز، بیش از هر زمان دیگری، انسان‌ها را به سمت رشد مالی و درآمد بیشتر سوق می‌دهد و توجه چندانی به سبک زندگی سالم و درست زیستن ندارد. بنابراین ضروری است مراقب آرامش درونی (آتاراکسیا) و تعاریفی که جامعه به ما القا می‌کند باشیم و تلاش کنیم موفقیت را بر اساس معیارهای خودمان بازتعریف کنیم.
👈 ما به طور طبیعی تمایل داریم به خواسته‌های دیگران پاسخ مثبت دهیم، اما لازم است مهارت «نه گفتن در پنج ثانیه»، روشی که نویسنده در متن کتاب پیشنهاد داده و به توصیف آن می‌پردازد، را بیاموزیم.
👈 به جای غرق شدن در نتایج رویایی احتمالی، بر موانع مسیر تمرکز داشته‌ باشیم و از آن‌ها درس بگیریم.
👈 زندگی هرگز کامل نیست؛ هیچ فراز یا نشیبی نیز همیشگی نخواهد بود.
من ارتباط چندانی با کتاب برقرار نکردم و به گمانم توجه زیاد به این کناب و استقبال از آن، به دلیل محبوبیت مترجم،  آقای عادل فردوسی‌پور، باشد. 
👎 کلی‌گویی و عمومی بودن زیاد موارد بیانشده، عدم ارجاع دقیق به شواهد علمی به ویژه در بعضی بخش‌ها، تعمیم بیش از حد همه چیز به هر چیز و مهم خواندن برخی چیزهای غیرکلربردی، از نقاط ضعف این کتاب بود.