شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        وقتی میبینم همه آدم های دور و برم با من فرق دارن، معمولا میترسم...
خب ترسناک است میان کسانی باشی که با طرز فکرشان غریبه ای!
کار جایی سخت تر میشود که سعی می‌کنند علایق خودشان را به تو تحمیل کنند؛
"هستی" داستان یکی از این تفاوت هاست، داستان دختری که حتی ظاهرش هم تفاوت را فریاد می‌زند!
دختری که نیاز به هیجان بیشتری از بازی های دخترانه دارد!
اما هستی با این تفاوت چه می‌کند؟! 

      

        کتاب خانم چاپستیک یک جورهایی اولین تجربه من از مطالعه درباره تاریخچه کشور چین هستش و باید بگم که تجربه خوشایندی بود.
حین مطالعه این کتاب به نتایج جالبی رسیدم.نتایجی مثل اینکه چقدر جنبش فکری فمینیسم در سراسر جهان تونسته به کمک زنان بیاد،تا اون‌ها بتونن حقوق اولیه خودشون رو در دست داشته باشن،بدون اینکه تحقیر بشن یا توهین بشنون. در کتاب،خواهر ششم که "شش"نام داره،سطح تحصیلات بالاتری داره و در مواجهه با برخی از اتفاقات ذهنیت بهتر و شاید حتی بازتری داره و این برای من نشونه ای بود از اهمیت بیش از اندازه تحصیلات درون زندگی‌(شاید پیش از خوندن این کتاب به خاطر دلایلی فکر می‌کردم تحصیلات چندان در زندگی ضروری نیست اما این کتاب نظر من رو دست‌خوش تغییراتی کرد.) 
در کنار داستان زندگی خواهران،گذر نویسنده به تاریخ کشور چین که شامل جنبش‌های مختلف،آداب و رسوم و حتی جشن هاشون بوده هم برای من بسیار لذت‌بخش بود.
و فکر می‌کنم اگر علاقه داشته باشید بدونید که چین حتی طی زمان معاصر با چه اتفاقاتی دست و پنجه نرم کرده این کتاب می‌تونه حرفهایی برای گفتن داشته باشه.
و در آخر اگر دوست دارید داستانی بخونید که آموزنده و تاریخی باشه این کتاب می‌تونه گزینه مناسبی باشه.
پ.ن:در نظر داشته باشید که روند کتاب در اوایل کمی کند هست و اطلاعات خيلی زیادی به شما نمی‌ده اما با جلوتر رفتن،داستان گیراتر خواهد شد.
      

        «باور دارم جدایی بین رشته‌های علمی صرفا پذیرش توانایی محدود ماست در یادگیری و فهمیدن چند حوزه ‌ی علمی. در طبیعت چنین مرزی وجود ندارد.»
زندگی پنهان ذهن ازسری کتاب‌های «ترویج علم» نشر نو است (البته من به این اسم صدا می‌زنم این سری رو ) که جرعه‌ای از علوم اعصاب به شما می‌نوشاند و الحق هم خوش می‌نوشاند! نویسنده نوروساینتیست است که خودش را تحت تاثیر کتاب «گودل، اشر، باخ» می‌بیند. از ارجاعت هنری‌اش مشخص است که این استاد دانشگاه اهل فیلم و موسیقی و ادبیات هم هست. کتاب بسیار روان است! تمامی موضوعات با بیان آزمایش‌های جذاب صورت گرفته مطرح می‌شوند و همین کتاب را پرکشش می‌کند. فهرست را که نگاه می‌کنید گستردگی نوروساینس توی چشمتان فرو می‌رود اما نگران نباشید! سیگمان خیلی تخصصی صحبت نمی‌کند، موضوعات را بسط نمی‌دهد و عمیق نمی‌شود. (هرچند در تمامی کتاب شما را به فکرکردن وامی‌دارد)
مثل بیشتر کتاب‌های ترویج علمی نشر نو شرط لذت بردن از کتاب علاقه و اندکی اطلاعات است همانطور که خود سیگمان می‌گوید آنچه می‌خواهید یادبگیرید نباید فاصله‌ی زیادی با دانش پیشین شما از بحث داشته باشد تا یادگیری به خوبی انجام شود.
همین.
      

        زوجی که تصمیم به جدایی گرفتند و در لابی هتل با هم ملاقاتی دارند و در اون ملاقات به مرور گذشتشون می‌پردازند. در خلال این مرور غم،حسرت،سنگینی باری از گذشته، خشم از بین حرفهای رد و بدل شده به وضوح حس میشه.دیالوگهایی که ساده‌اند ولی در عین سادگی به دلیل واقعی بودن قابل پذیرش هستند.میشه درکشون کرد،میشه حسشون کرد. نویسنده چیزی رو بین این زوج تصنعی درست نکرده و حرفهایی که به همدیگه می‌زنند کاملا برآمده از موقعیتی هستند که دو طرف در حال گذرانش هستند. این ترکیب حسهای گوناگون در خلال گپ و گفت غم‌آلود این زوج خیلی خوب و منطقی بود. این نمایشنامه برشی از زندگی زوجی بود که به آخر خط رسیده بودند.ما می‌فهمیم در خلال صحبتها که چرا به این تصمیم رسیدند. من هم تصمیم این زوج به جدایی رو درک میکردم و هم این غم و خشمی که داشتند و البته من هم حسرت خوردم که چرا یک سری پرسشها و حرفها در زمان خودش زده نشد و چرا مراقبت هایی انجام نشد که سرانجام رابطه به اینجا نرسه.تمنا و دست و پا زدن مرد در آخر کار،مثل تلاش کسی بود که  قصد داره به ریسمانی هر طور شده چنگ بزنه،غافل از اینکه اون ریسمان،سرابی بیش نیست ...اگر تجربه جدایی دارید، احتمالا این نمایشنامه میتونه شما رو اذیت کنه...
      

        جدا از ژانر ترس ، ایده ی این کتاب فوق العاده بود!
داستان درباره خواهر و برادری هستش مادر و پدردشون رو از دست دادن و حالا برای اینکه زنده بمونن، دست به خدمتکاری برای اهالی یک عمارت میزنن. خانه ای که دیواره هاش یک درخت رو احاطه میکنن و میشه گفت درخت عضوی از خانه هست.
اما دست روی عمارت اشتباهی میزارن. اتفاقات مرمزی در این خانه می افته و صاحبان خانه قبلی، دیر یا زود مفقود میشن.

قلم نویسنده جذاب.
شخصیت پردازی قوی.
و از همه مهم تر، ایده عالی!

بیشتر نمیگم که خودتون برید بخونید :)
      

        و سرانجام؛ «شاید این جمعه بخوانم شاید...» را در مورد مرگنامهٔ ایوان بن ایلیا عملی کردم...
نمایشی  از زندگی، با حضور مرگ به عنوان نقش اول؛ به همراه بهترین فرم ممکن...
شاید برای بهتر متوجه شدن ارج و مقام این اثر در میان آثار گسترده‌ی تولستوی کبیر، باید به ایده اولیه آن بپردازیم:
مرگ؛ امری باورپذیر و واقعیتی در زندگی است. اما برای همسایه...
هیچ  کدام از ما(به استثنای از سفربرگشتگانِ عدم)ایده ای فراتر از
تجربیات دیگران برای مرگ نزد خود نداریم؛ به اختصار، امرِ موت برایمان درونی سازی نشده...
حالا تولستوی در شاهکار خود، در تلاش است تا به کمک  بافتی عمیق از مجموعه ای علی و معلولی در طرح داستان؛ خواننده خود را بعد از ۱۰۴ صفحه مطالعه؛ همانطور که روی کاناپه نشسته و به سفیدی خالصِ انتهای صفحه خیره شده است؛ به تجربه ای از مرگ برساند....
برای همین هم بهترین آغاز را برای روایت خود برمیگزیند؛ گوش مخاطب را میگیرد و فریاد میکشد:«ایوان ایلیچ مرده است؛ گریه و زاری و آرزوی سلامتی هم برایش فایده ای ندارد. بنشین و داستانش را گوش کن یا به زندگی‌ات برس...»
خواننده که جنازه ایوان را میبیند دیگر بعد از هر توصیفِ بیماری او در میانه‌ی رمان؛ در مورد سرنوشت او دچار تردید نمیشود؛ بلکه به جای چلاندن غدد اشکی و هورمون های احساسی؛ عناصر منطقی خود را به کار می اندازد و در راستای هدف نویسنده قرار میگیرد...
اما عنصر اعجاز تولستوی که فی‌الواقع تحدید های موجود در سبک رئالیسم روسی را به فرصت تبدیل کرده؛ در همین توصیف ها آشکار میشود.
مثالی در این مورد:
زمانی که در میانه‌ی اثر؛ مسیر متن به سمت توصیف خوردن یک آلو میرسد؛ تولستوی با هوشمندی فوق العاده، تمامی عناصر توصیف جزئی،  از طعم تا ظاهر و رنگ این میوه را به توالی در اختیار مخاطب قرار میدهد؛ سپس به اندازه یک مکث کوتاه به خواننده اجازه تفکر میدهد تا با خود بگوید:« اگر من جای نویسنده بودم حالا به هسته میوه فکر میکردم.» و ناگهان بینگو، تولستوی انتظار مخاطب را برآورده می‌کند و همان میکند که روند توصیف بدان رهنمون میشود.
با این ترفند نه تنها زهر توصیف ها پر طول و تفسیر که با فرم قصه بلند تعارض دارد گرفته می‌شود، بلکه قوه خلاقه مخاطب نیز قدری تحریک میشود تا برای لحظه‌ای کوتاه نیز؛ نام خود را عوض نام لی‌یف نیکالایویچ تولستوی؛ بالای اسم کتاب تصور کند....
در نهایت اما نقطه ضعفی که تا حدی در چنین پارچهٔ نظیفی،مثل یک لکه‌‌ی به جا مانده از فنجان قهوه خودنمایی می‌کند؛ خروج ناگهانی از جریان عِلّی و معلولی در پایان قصه و حضور ناگهانی عناصر ماورائی است؛ که با توجه به اینکه ترسیمی چنین درونی از مرگ برای تولستویی که هرچه باشد تا به حال نمرده است؛ طبیعی به نظر می‌رسد....
      

        دقیق نمی دونم 
ولی چند سالی است که آتش بدون دود را می‌خوانم با اینکه اعتقادم بر این است باید کتاب های چند جلدی رو‌ تند تند خواند ولی برای این کتاب داستان فرق داره
باید این اسم های سخت و آدم هایی که تا حالا باهاشون مراوتی نداشتم رو کم کم بشناسم 
اون صحرایی که نویسنده میگه رو تو ذهنم تجسم  کنم و بتونم هر صفحه از کتاب رو بازسازی کنم 
از یک جایی به بعد هم که با این محیط اخت میشم حرف هایی زاده میشه که ساعت ها دوست دارم در موردشان فکر کنم و به خاطر همینه که چند سالی طول کشید تا این مجموعه رو تموم کنم .
باید بگم این کتاب همیشه گوشه ای از قلب من میمونه 🧡
پ.ن : ولی دوست داشتم شهادت آلنی و مارال خیلی باشکوه تر باشه ولی شهادت ملا قلیچ خیلی در خورش بود تا آخر جنگید تن به تن .
      

        ﴿ من نه بهتر از دیگرانم، نه بدتر؛ فقط صادق‌ترم! ﴾

این زندگینامهٔ خودنوشت، انقلابی در ادبیات اعترافی ایجاد کرد. روسو با شجاعتی بی‌سابقه، تاریک‌ترین گوشه‌های وجودش را عریان می‌کند: از خیانت‌هایش تا فرزندانی که به پرورشگاه سپرد.
«من قلب انسان را بر کالبد می‌شکافم، نه برای درمان که برای نشان دادن بیماری‌اش.»

چرا این کتاب یک شگفتی است؟
انقلابی در صداقت: نخستین بار در تاریخ کسی به چنین سطحی از خودافشایی رسید  

کالبدشکافی روان: تحلیل رفتارهای به ظاهر غیرمنطقی که بعدها پایه روانکاوی شد  

سبک ادبی منحصر به فرد: ترکیب روایت داستانی با فلسفه‌پردازی  

۵ نکته کمتر گفته شده:
1. روسو این کتاب را در تبعید و تحت فشار روانی شدید نوشت  
2. بخش‌هایی از آن پس از مرگش منتشر شد (به خاطر محتوای جنجالی)  
3. تاثیر مستقیم بر نویسندگانی چون تولستوی و داستایفسکی داشت  
4. نخستین بار مفهوم "کودکی" به عنوان دوره‌ای مستقل مطرح شد  
5. شرح دقیق بیماری‌های روان‌تنی او (از تپش قلب تا پارانویا)  

در یک جمله:
این کتاب آیینه‌ای است که نه چهره، که ژرف‌ترین لایه‌های روان انسان را نشان می‌دهد.

پ.ن (آیا ارزش خواندن دارد؟):
قطعاً! اما نه برای همه:  
برای شما مناسب است اگر: به روانشناسی، فلسفه یا تاریخ علاقه دارید ، تحمل نثر قرن ۱۸ را دارید ، از تحلیل رفتار انسان لذت می‌برید  

شاید مناسب نباشد اگر: دنبال کتابی سرگرم‌کننده می‌گردید ، از جزئیات شخصی بی‌حوصله می‌شوید  

نکته خوانش: بهتر است همراه با «تأملات» مارکوس اورلیوس خوانده شود (برای مقایسه دو نگاه به خودشناسی) 
      

        این کتاب اگر در یک کلمه قابل توضیح باشه بی نظیره.
اما متأسفانه ویراستار بسیار بد و ضعیفی داشت و کلی سوتی از متن کتاب می‌گرفتم و همچنین ترجمه اش هم اصلا خوب نبود، این کتاب یکی از خاص ترین و خفن ترین طرح هارو داره و حیف که به خاطر موضوع چاپش خیلی نظرم راجبش مثبت نیست 
اما خود کتاب🥶 
پایان شوکه کننده!!!!! باور نکردنی!!!! و این کتاب بهم یادآوری کرد که هرگز به کسی اعتماد نکن،هرگز!
ارزش خوندن رو داره و پیشنهاد میشه👉👈