شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        من دوستش داشتم حس تنهایی و همدردی رو میشه در این اثر کوتاه کاملا زندگی کرد حس تنهایی بیشتر. کاملا درکش میکنی و احساسش میکنی. اما گاهی اونقدر ها هم که حس میکنیم تنها و بی فایده نیستیم . این کتاب این رو برای گفت داشت.اما این اثر برای کسایی که عادت به ادبیات ژاپنی ندارن سخته درک کردنش 
      

        داستایفسکی، آقای روانشناس دنیای ادبیات، این‌بار روان یک زن را واکاوی کرده و کودکی، نوجوانی و جوانی او را به نمایش گذاشته است. کودکی که تحت شدیدترین آزار و اذیت‌ها و دعواهای خانوادگی است و این مصائب خانوادگی، بعدها در دلبستگی‌هایش و تکرار طرحواره‌های روانی او تاثیر گذارند. داستان از زبان نیه توچکا روایت می‌شود و همچون سایر اثار داستایفسکی می‌توان روان شخصیت قهرمان را از زبان خودش واکاوی کرد.

نکته حیرت انگیز اینکه لحن راوی در ابتدای کتاب که کودک است، با میانه کتاب که نوجوان است و با انتهای کتاب که جوان است، زمین تا آسمان فرق دارد و شما بالغ شدن یک شخصیت را در خلال روایتش می‌توانید درک کنید!

از دیگر ویژگی‌های این کتاب، حضور یفیماف نوازنده است که داستایفسکی با هنرمندی تمام در حدود ۸۰ صفحه، شخصیا او را معرفی، پرداخت و نابود می‌کند!

سبک و سیاق داستایفسکی ممکن است به مذاق هرکسی خوش نیاید اما برای آنها که به دنبال شناخت انسان و واکاوی انسان به خصوص در مسئله "هم‌وابستگی" هستند، مفید است.
      

        آغاز شهوت، لذت است و پایانش نابودی.
أوَّلُ الشَّهوَةِ طَرَبٌ ، وآخِرُها عَطَبٌ. 
- مولای سخنوران جهان. 
.
کتاب را مدتی قبل خوانده ام حدودا یکسال پیش. باید بگویم که مثل همیشه تولستویِ پندآموز در این داستان مانند پیری دنیا دیده انگار برای ما سرنوشت یک انسان را تعریف می‌کند بلکه عبرت بگیریم. واقعا عالی است. کتاب به خوبی نشان میدهد که تخم شهوت در وجود انسان اگر انسان نتواند آن را به موقع هرس نکند چگونه انسان را به ورطه نابودی میکشد. این شیطان درون به راستی که دشمن ترین دشمنان انسان است و نبرد با آن از دشوارترین کارها. 
داستان دو پایان دارد که گویا پایان دوم را تولستوی در یک بازنگری ۲۰سال پس از نوشتن داستان به آن اضافه کرده است یا اینطور تغییرش داده است اما نهایتا از نگاه تولستوی سرنوشت مختوم برای انسانِ اسیر بند شیطان درونش، تنها و تنها هلاکت و نابودی است. همینطور هم است اما شاید تکمله این داستان این  حدیث از مولای ما باشد که در انتها میگذارم. پس با این کلامِ گرانبهاتر از هرآنچه تا کنون انسان نوشته است، این متن را به پایان میبرم، همانطور که آغازش کرده بودم. 

«بر شهوت خویش مسلط شو پیش از آنکه قدرت تجّری پیدا کند و به تندروی عادت نماید. چه آنکه اگر شهوت در خودسری و تجاوز نیرومند گردد مالک و فرمانروای تو می شود و به هر سو که بخواهد می کشاندت و تو در مقابل نیروی آن، تاب مقاومت نخواهی داشت.»
.
      

        اولین کتابی بود که از این نویسنده میخوندم 
و برعکس امتیاز و ذوق بقیه من دوستش نداشتم 
متن انگار پرداخت نشده بود و جزئیات کتاب خیلی کم بودن و خیلی وقت‌ها از سیر معقول پیروی نمیکردن 
نیمه اول خیلی کند بود و تازه از نیمه دوم و اواخر کتاب ریتم بهتر میشد 
کارکترها خیلی کم بودن و شخصیت‌هاشون عمقی نداشت در عین حال همون چند نفر بودن و شخصیت فرعی خیلی خیلی کم بود.
فلش بک‌هایی که به گذشته زده میشد به قدری بی‌روح بود که اون احساس همزادپنداری و اون دید روانشناختی رو در آدم به وجود نمی‌آورد.
پایان کتاب بیش از اندازه خوش و شاد بود.

تنها نکته مثبت کتاب غیرقابل حدس بودن قاتله.

اگه کتابی میخواین که سرگرمتون کنه 
و اگه اوایل مطالعه ژانر جنایی هستین پیشنهاد می‌کنم.





      

        کتاب جادویی بود!

نثرش به قدری روان بود که ۹۰ صفحه رو دیشب خوندم و الباقی رو چندی پیش تموم کردم. 
در مورد یک نقاش بود که آثارش شکم مردم رو سیر می‌کردند. خیلی باحال بود. جادویی بود!

یه یاداشت هم خواهم نوشت و فنی‌تر بررسی خواهم کرد. فعلا ذوق کنم یکم.😄

مرسی که خوندید.🌷
      

        وای خدای من، نمی‌دونم چطور توصیفش کنم. 
فقط اینکه تاحالا به خاطر یه کتاب در این حد گریه نکرده بودم‌ که کل صورتم خیس بشه. فکر می‌کنم تا یه مدت وقتی یادش میفتم گریم بگیره بازهم. 
با آرزوی پایان متفاوت برای این‌طور کتاب‌ ها و داستان ها. از تراژدی ها متنفرم. 🙏🏻
خوشحالم که این کتاب رو توی تابستون خوندم. 
 و اون يک ستاره رو به  خاطر ترجمه و روند داستان و اینا کم کردم. یه بار خوندنش جالبه. 
      

        این کتاب نه یک سرگرمی، بلکه یک تجربهٔ حسی و فلسفی است که تنهایی انسان، مرگ و معنای وجود را به شکل هنرمندانه و دردناکی کاوش می‌کند. سردرگمی در حین خوانش، بخشی از طراحیِ اثر است و بازخوانیِ بعضی بخش‌ها نه تنها طبیعی، بلکه لازمهٔ درک عمیق‌تر است.
 نثر شاعرانه‌ و زاویه دید داستان‌ها را دوست داشتم، به خصوص داستان مرا بفرست داخل تونل و جملهٔ کلیدی دکتر: «همهٔ ما تو مغزهای خودمون دفن شدیم» به عنوان نماد انزوای ذهنی انسان قابل تأمل است.
در کل خوانش این کتاب را به همگان توصیه نمی کنم (بار اندوه کتاب بسیار زیاد است اما جملات و داستان‌ها‌‌ عمیقا تأمل برانگیزاند).

      

        سابو داستان رو‌میشناسه، بلده تورو درگیر داستاتش بکنه هرچند اگه داستان اشتباهاتی داشته باشه.
دومین کاری که ازش تموم کردم و از داستان لذت بردم.

«در زندگی هرکس تنها یک نفر هست که آدم نامش را در لحظه‌ی مرگ فریاد می‌زند.
بلانکا را به خانه برگردانید!
هروقت بلانکا خانه بود، هوا آفتابی بود.»

«راه افتادیم و می‌دانستم که دیگر هیچ‌وقت تا وقتی که زنده بودیم، دیگر خودم نخواهم بود و اینکه آنچه اتفاق افتاده بود و آنچه قرار بود اتفاق بیفتد، بی معنی و بیهوده بود.»
      

        کارل عزیزم ...
تو تنها برای من یک شخصیت از یک کتاب نبودی ، شخصیت خیالی که روزی تمام میشود و به قفسه کتاب برمیگردند ، نه ! 
من لحظه هارا با تو زیستم ، با تو و شاشا همراه شدم و درد افی بیچاره را حس کردم ، از حرف های خواهر یادگرفتم و از ویژگی های اخلاقی هرکول متعجب شدم ، غم قلمِ خالق تورا به کل حس کردم و هرلحظه از انتخاب زندگی تو راضی تر شدم .
‌
اندکی از داستان :
کارل پیرمردی ، که هرروز از میدان کلیسا رد میشه تا کتاب هایی که مشتریان وفادارش به اون سفارش دادن و به دستشون برسونه ، زمان طویلی هست که شاشا دختر نه ساله اورا زیر نظر دارد ، به هر سختی که هست خودش را به کارل میرساند و از او میخواهد تا اجازه دهد که با او همراه شود اما کارل یک نه قاطع به او تحویل میدهد اما ....
      

        🔸️بن ریپلی بعد از فاجعه ای که به بار می‌آورد از مدرسه جاسوسی اخراج می‌شود اما چون در ماموریت های قبل عملکرد خوبی نشان داده بود انتظار همچین رفتاری را نداشت!! پس بدنبال انتقام از سیا با دشمن همیشگی شان یعنی اسپایدر همکاری میکند ...

🔹️یکی از دوستانم اشاره کرد که : یکم زود برا خوندن این کتابا اقدام نکردی ؟! مثلا سنی ازت گذشته !
ولی باید بگم که گاهی این جور کتاب ها به آدم یادآوری می‌کنه که هنوز تو وجودت یک دختر/پسر کوچولو هست که با خوندن این کتاب ها زنده می‌شه و به هیجان می‌آد.
اصلاً از خوندن این کتاب پشیمون نیستم و تا جلد آخر ادامه می‌دم. 💪