این کتاب زندگینامه‌ی خودنوشته‌ی یک دختر 19 ساله ست به نام پیج که از بدو تولد مبتلا به اچ آی وی بوده. گرچه اچ آی وی به واسطه‌ی مصرف روزانه‌ی داروهای مختلف و ویزیت‌های منظم حضور پررنگی در داستان دارد، اما این کتاب بیش از آنکه راجع به اچ آی وی یا ایدز باشد، در مورد پدیده‌ی "بولینگ" یا آزار و اذیت در مدارس آمریکاست. 
پیج، تا دوازده سالگی زندگی خوب و آرامی دارد، اما از زمانی که دوستانش در مدرسه‌ی راهنمایی پی به بیماری او می‌برند، همه چیز تغییر می‌کند: آزار و اذیت‌ها، اسم گذاشتن‌ها، دوری کردن‌ها و ... شروع می شود و مهم تر اینکه این وضعیت برای هیچ کس مهم نیست، نه دوستان پیج که مسبب بیشتر اذیت و آزارهایند و نه مسئولین مدرسه. هیچ قانونی هم برای حمایت از پیج وجود ندارد. 
یک سوم ابتدایی کتاب در مورد زندگی پیج و مادرش پیش از فاش شدن ابتلای پیج به اچ آی وی ست و باقی کتاب به اتفاقات پس از آن می‌پردازد. 
در کل موضوع جالب و ترجمه‌ی خوبی دارد و به یک بار خواندنش می‌ارزد.
        

          ناگهان شروعش کردم و دیدم که تموم شد. کلی اشک ریختم باهاش. غصه خوردم و جالب بود که بعد از کتاب «شگفتی»  خوندمش، و این هم یک‌ جورایی خیلی شبیه اون بود. با این تفاوت که تفاوت پیج و آگوست در این بود که آگوست نقصش دیده می‌شد، و پیج نه. پیج فقط یک ویروس داشت. ویروسی که فرق بنیادینی با بقیه بیماری‌ها نداره، اما دید آدم‌ها نسبت بهش خیلی بی‌رحمانست. و نامهربونی آدم‌ها قلب شکاننده‌ست..
        

          #یادداشت_کتاب 
#مثبت
کتاب مثبت روایت زندگی دختری با بیماری HIV است. اگر نمی‌دانید فرق HIV با ایدز چیست، در کتاب به زیبایی در خلال روایت شخصی نویسنده، متوجه خواهید شد. اما ماجرای کتاب فقط درباره کودکانی نیست که با این ویروس متولد می‌شوند، بلکه درباره بچه‌هایی است که مورد آزار و اذیت و تمسخر همسالان قرار می‌گیرند و مسیر زندگی‌شان به همین خاطر تغییر می‌کند.

نثر کتاب روان و جذاب است و امید و انگیزه حرکت را به کسانی که به آن نیاز دارند هدیه می‌دهد. اما مخاطب کتاب فقط افرادی با شرایط مشابه نیست. البته بیماران HIV+، افرادی که مورد آزار و تمسخر قرار می‌گیرند (حالا به هر دلیلی مثل نقص جسمی، بیماری، عدم اعتماد به نفس یا هر چیز دیگر) و افرادی که دست به خودکشی زده‌اند قطعا مخاطب اصلی کتاب هستند ولی یک قشر دیگر هم واجب است این کتاب را بخوانند؛ معلمان،مشاوران، والدین و هرکسی که با کودکان و نوجوانان سروکار دارد. این روایت به همه آن‌ها می‌آموزد اگر بچه‌ای به سراغشان آمد و از اذیت دیگران شکایت کرد، سرسری عبور نکنند و بدانند این مساله ممکن است موضوع مرگ و زندگی باشد.

درباره سن مخاطب کتاب، نمی‌توانم عدد مشخصی بگویم. مطالب روایت شده می‌تواند برای نواجوانانی که مشکلات مشابه دارند بسیار راهگشا باشد، اما به دلیل صحبت از تاریخچه ایدز و آمار و ارقام آن در میان همجنسگرایان و همچنین بیان شیوه خودکشی همراه با جزئیات، می‌شود گفت این کتاب مناسب نوجوان نیست مگر موارد خاصی که اولا دو مورد بالا را بدانند و ثانیا فایده خواندن کتاب به دلیل شرایط مشابهی مثل خودکشی و ... برایشان بیشتر از مضراتش باشد.

و یک جمله هم از کتاب بگویم، امیدبخش‌ترین جمله‌ی کتاب برای من در فصل آخر بود، جایی که پیج، راوی داستان، از نوزادی گفت که به تازگی با HIV به دنیا آمده ولی با داروهای جدید درمان شده است...
        

          خواندن کتاب را که شروع کردم می‌خواستم به زینب بگویم: بیا کتاب را عوض کنیم. به نظرم زندگی دختری که با ایدز مبارزه می کند سوژه‌ای نبود که خیلی مشتاق باشم درباره اش یک کتاب ۲۵۰ صفحه‌ای بخوانم. اما چیزی که نگذاشت کتاب را کنار بگذارم قلم روان و جذابی بود که از همان اول قلاب می‌انداخت و آدم گیر می‌افتاد.

کم کم قصه زندگی پیچ مرا با خودش درگیر کرد. آن لحظه ای که در مدرسه به بهترین دوستش گفت که به اچ آی وی مبتلاست نگرانش شدم. لحظه ای اولین بدرفتاری ها را می دید برایش غمگین می‌شدم و لحظه‌هایی که از همه طرف مورد هجمه قرار گرفته بود و هیچ حمایتگری نداشت با گریه‌هایش گریه می‌کردم و با خشمش مشت‌هایم از خشم گره می‌شد.

من با پیچ به جاهایی رفتم که فکرش را هم نمی‌کردم. اردوگاه کودکان مبتلا به ایدز، مرکز مخصوص نگهداری از نوجوانان مبتلا به آسیب‌های روانی، جشنواره ملکه زیبایی حتی!

جلوتر که رفتم فهمیدم «ایدز» فقط یک نماد است. ایدز می‌توانست سرطان باشد یا افسردگی یا هر آسیب جسمی و روانی یا مشکلات دیگر. مشکلاتی که می‌ترسیم اگر دیگران آن را بفهمند برایمان چه اتفاقی می‌افتد.

کتاب مثبت به آدم جرئت مواجه شدن با دردهایش را می‌دهد، جرئت بغل کردنشان، جرئت دوست شدن با مشکلاتی که همیشه با هم دعوا داشتیم.
        

          زندگی‌نامه‌ی خودنوشت دختری به نام پیچ که از بدو تولد به HIV مبتلاست و شرح اتفاقات تلخی که بخاطر بیماری‌اش برای او رخ می‌دهد. اتفاقاتی تلخ از جهت روانی که به دلیل جامعه ناآگاهی که در آن زندگی می‌کند، اتفاق می‌افتند. و البته در صفحات پایانی تمرکز از مسئله بیماری او برداشته می‌شود و مشکلات پیچ را به عنوان نمونه‌ای از هزاران مشکل در زیر دسته پدیده بولینگ(قلدری و آزار و اذیت در مدارس) نشان می‌دهد.
ترجمه‌ی کتاب بسیار روان بود و شاید یکی از پررنگ‌ترین دلایلم برای تمام کردنش. اگر به ماجراهای زندگی آدم‌ها علاقه دارید، گزینه‌ی خوبیست. 
        

          فکر کنید یک نفر که اچ‌آی‌وی مثبت دارد، بنشیند رو‌به‌روی شما و راز بیماری‌اش را برای شما افشا کند. اینکه چه عذاب‌هایی کشیده؛ نه از درد بیماری، از درد اطرافیان.
این کتاب بی‌نظیر بود. کمترین فایده خواندن این کتاب این است که متوجه می‌شوید یک جمله ساده و کم‌اهمیت شما به کسی دیگر چه بلاهایی را سر او خواهد آورد. و دیگر به آدم‌های دور و برتان که کمی متفاوت از شما هستند، متفاوت نگاه نمی‌کنید. و از همه مهم‌تر، به شما تلنگری می‌زند که «تا کی می‌خوای توی گذشته و دردِ خاطرات گذشته بمونی؟!»
باز یادآوری می‌کنم: کتاب فوق‌العاده‌ای بود.
        

          بر اساس زندگی واقعی دختری که از لحظه‌ی تولدش HIVمثبت‌ه و تیکه‌ی اصلی ماجرا از وقتی شروع می‌شه که بچه‌های مدرسه از وجود ویروس تو بدنش خبردار می‌شن. توصیفات عالی بودن‌. پابه‌پای پیج ناراحت می‌شدم و پر از خشم و پر از میل به پایان.
انقدر جذب سادگی متنش بودم که یک روزه پشت هم بخونمش. و می‌دونی؟ واقعی‌بودن و در حقیقت زندگی‌نامه‌ بودنش، این حقیقت ترسنا‌ک‌و به تصویر می‌کشه که چه دنیا جای ترسناکیه و چه‌قدر باید فهمید و آگاهی‌و بالا برد و چه‌قدر کلمات، می‌تونن زندگی‌ها رو خراب کنن‌
می‌گه اون آخراش:"متوجه‌شدم بیماری‌ام کاری برایم کرده که بلدنبودم برای خودم انجام دهم: راه خروجی به من داده. من را از کوچکی دنیایی که در آن متولد شده‌بودم نجات داده و چیزی بزرگ‌تر را نشانم داده‌بود.بیماری‌ام به من هدف داده‌بود."
یه جای دیگه هم اون آخرا:" آیا اون‌قدر معتقدیم زندگی عادلانه و منصفانه‌ست که می‌تونیم بی‌دلیل مطمئن باشیم که اگر بلایی سر کسی بیاید، همیشه مقصر خودش است؟چیزی به اسم بدشانسی وجود ندارد؟یا شاید هم برعکس است. شاید آن‌قدر از بدشانسی می‌ترسیم که کسانی را که دچارش شده‌اند با بی‌رحمی تنبیه می‌کنیم، مثل یک وسیله‌ی دفاعی تا بدشانسی آن‌ها به ما برخورد نکند."
        

          		کتاب خوبی بود. تو طاقچه خوندم و قسمت‌های خوبشو هایلایت کردم. یکم حوصله سربر بود. بیشتر بخاطر اینکه داستان زندگی بود و من همیشه خوندن و شنیدن زندگی آدما رو دوست دارم ادامه دادم. (شایدم از سنم گذشته)
				خیلی روان و دیگه بیش از حد ساده بود و خیلی من و یاده راهنمایی خودم انداخت و خیلی با سوژه احساس قرابت کردم و شاید به سارا (دانش‌آموزان متوسطه اول) توصیه کنم بخونه. دوست مهم بود خیلی مهم.
        

          هر وقت  ک حس نا امیدی  میکنم  سراغ  کتاب مثبت میرم...
و این کتاب بهم  ثابت کرد ک  اگ بخای میشه
پس دست از تلاش بر ندار😁💚
        

          بعضی قسمت های کتاب خیلی برام عجیب بود و نمیتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم ، حتی با خودم فکر میکردم نویسنده گاهی اغراق کرده!! و اگر واقعیت رو نوشته بود ، بنظرم تفاوت فرهنگی زیادی با کشورهای دیگه داریم... من درواقع حتی یک نفر رو هم با بیماری ایدز یا اچ آی وی ملاقات نکردم و در طول دوران تحصیلم خیلی با صحنه ی آزار یک دانش آموز توسط دانش آموزان دیگه مواجه نشدم... به همین دلیل برام خیلی عجیب و غیرقابل باور بود... اما این نکته رو هم اضافه کنم که من اطلاعات زیادی درباره ی اچ آی وی نداشتم و با این کتاب تونستم اطلاعات نسبتا خوبی بدست بیارم و بنظرم نویسنده خیلی هم . خلاقانه توضیح داده بود. کمی خسته کننده بود (گاهی) اما در کل بد نبود و بهش 3 امتیاز میدم
        

          کتاب قشنگی بود
زندگی و روزهای دختری که بیماری ایدز دارد حتما موضوع خواندنی و پر ماجرایی است
ترجمه روان و خوبی هم داشت
این ایده و موضوع اگر در ایران هم نوشته بشه حتما موضوع جذابی خواهد بود و البته پر چالش
مردم ما هم خیلی باید در نحوه تعامل با این بیماران بیاموزند 
        

          یک رمان عالی و بی‌پرده. 
        

          🖊 این کتاب در گونه «خاطره‌پردازی» (Memoir) جای می‌گیرد. پیج راوْل (Paige Rawl)، که در وضعیت مبتلا به ویروس HIV به دنیا آمده است، در این کتاب تجربیات زیسته مرتبط با این نقص را با خوانندگان در میان می‌گذارد. محور این تجربیات مشکلاتی است که او، در جایگاه فرد مبتلا به HIV، در جامعه (عمدتاً مدرسه) با آنها دست‌به‌گریبان بوده است.

راول برای خواننده شرح می‌دهد که رفتارهای ناهمدلانه دیگران ممکن است چنان برای افراد دچار این نقص آزاردهنده باشد که زندگی را برای این افراد تحمل‌ناپذیر کند. البته، در کنار این روایت‌های تلخ، راول تلاش‌های خود و مادرش برای بهسازی شرایط زندگی افرادی که معمولاً در دید عموم مردم فرد عادی محسوب نمی‌شوند، را شرح داده است.

توصیفات برگرفته از تخیل در گویاتر کردن روایت تاثیرگذار بوده است.

ترجمه خانم‌ها عرفانی و ملکی‌فر روان و به سبک محاوره‌ای است.

📌 این مرور مبتنی بر دیدگاه «شخصی» مرورنویس است.