صبح روز بعد، بچه‌های مهندسی دست به کار شدند و شب نشده کار سنگر را تمام کردند. اتفاقا همان موقع هم محمود از جلسه قرارگاه برگشت و رفت و سنگر را دید. اطرافش را به دقت نگاه کرد و بعد هم داخل سنگر را. وقتی از داخل سنگر بیرون آمد گفت: «اینجا که ناقصه!» در ساخت آن سنگر خیلی سعی کرده بودم همه چیز کامل باشد. با تعجب گفتم: «کجاش ناقصه؟» گفت: «برو نگاه کن می‌بینی!» رفتم و چهار چشمی همه چیز را نگاه کردم. هرچی که لازم یک سنگر فرماندهی است، آنجا بود. برگشتم و گفتم: «به نظر من که نقصی نداره.» رفت و از داخل ماشین قابی بیرون آورد و به من داد. تو تاریکی شب، وقتی به دقت نگاه کردم، دیدم عکس امام خمینی‌(ره) است. فهمیدم که نقص سنگر چیست‌. محمود گفت: «سنگر فرماندهی که عکس امام نداشته باشه، ناقصه.»

تو مقرّ، به قول معروف، هنوز عرق تنم خشک نشده بود که یکی آمد و گفت: «آقا ریحانی! تلفن کارت داره!» حدس زدم که باید از سقّز باشد. خودم را آماده یک توپ و تشر درست و حسابی از طرف کاوه کردم. گوشی را که گرفتم، محمود گفت: «رضا کی رسیدی؟» گفتم: «الان رسیدم.» گفت: «گل کاشتی! غرور ضدانقلاب رو شکستی!» گفتم: «برای چی؟ مگه چی شده؟» گفت: «با کلی مهمات و اسلحه، ساعت دوازده شب، اومدی توی جاده، اون هم جاده دیواندره! پدرشون رو درآوردی!» با شنیدن حرف‌های محمود، خستگی از تنم دررفت. او در واقع با این برخورد روانی و مدبرانه، هم ضدانقلاب را که قطعاً روی مکالمات ما شنود داشتند تحقیر کرد و هم چنان روحیه‌ای به من داد که اگر لازم می‌شد، همان شب باز راه می‌افتادم و مهمات را تا خود سقّز می‌بردم.

زُل زدم به صورتش؛ داشت اشک می‌ریخت. خواستم علت گریه‌اش را بپرسم، دیدم محو تماشای راهپیمایی سقّز است. صبر کردم تا آن لحظه‌ها تمام شدند. بعد پرسیدم: «مثل اینکه راهپیمایی سقّز گرفته بودت؟ یاد خاطراتت افتادی؟» گفت: «یاد روزهای مظلومیت انقلاب تو کردستان افتادم.» گفتم: «راست می‌گی. اون روزها خیلی سختی دیدیم‌. خُب، حالا چرا ناراحت شدی؟» با گریه گفت: «آرزو داشتم زنده بمونم و این روزها رو ببینم.» با تعجب پرسیدم: «کدوم روز رو؟» گفت: «اینکه کُردها فهمیده‌اند انقلاب مال اون‌هاست و حامی‌شونه. الان دارم می‌بینم که مردم سقّز هم مثل بقیه شهرها، طرفدار امام و انقلابند.» رو به آسمان کرد و ادامه داد: «خدایا! صد هزار مرتبه شکر. حالا غیر از شهادت، آرزو و خواسته دیگه‌ای ندارم.»

بعدها آقا راجع به ملاقات آن روزشان با محمود می‌گفتند: «من دیدم دستش متورّم است. بنده نسبت به این کسانی که دست‌هاشون آسیب دیده یک حساسیتی دارم؛ فوری می‌پرسم: «دستت درد می‌کنه؟» پرسیدم: «دستت درد می‌کنه؟» گفت که: «نه.» بعد من اطلاع پیدا کردم؛ برادرهایی که اونجا بودند، برادرهای مشهدی‌ای که اونجا هستند گفتند: «دستش شدید درد می‌کنه.» این همه درد را کتمان می‌کرد و نمی‌گفت؛ که این مستحب است که انسان حتی المقدور درد رو کتمان کنه و به دیگران نگه. یک چنین حالت خودسازی ایشون داشت.»