پیروی مطلب قبل درباره،
نسخه آقای مظفر سالاری رو خیلی بیشتر دوست داشتم.
نسخه مرحوم آقای سعید تشکری، علی رغم علاقه ای که مدل نگاه و نوشته شان دارم، بر بخشی از زندگی جناب دعبل متمرکز بود که جای کار بیشتری داشت. توصیفات، جای تکمیل شدن داشت.
به علاوه مفهوم تغییر ایجاد شده در جناب دعبل به خوبی به تصویر کشیده نشده
          

            زنده یاد سعید تشکری در «موقف» روایتگر ماجرای دعبل، شاعر شیعی مرید اهل‌ بیت (ع) در زمان امام هشتم (ع) است.
حکایت جوانی شاعرپیشه و عاشق که به خواست معشوق، می‌رود شاعری شود که  با کلامی برنده و محکم و شعرهایی بسراید تا به دعبل خزاعی که ما میشناسیم مبدل شود. او سرانجام با آنچه از جان کلامش برمی‌آید، با وجود بعد مسافت، موقف سرزمین امام هشتم(ع) می‌شود. شعری را می سراید که امام رضا(ع) بیتهای پایانی آن را کامل می کند.

یک صفحه از کتاب:

سفرمان از بغداد است تا مرو.
خراسان مقصد ماست.
مقصد همه عاشقان او.
شاعری میراث خانوادگی ماست، همراه دعبل و در دانه ی خانه اش عالیه عازم سفریم.
همه این سال ها کنار برادر بوده ام.
درغم و شادی.
در شاگردیِ شعر.
در وصال محبوبش عالیه.
در ولایتمداری اُسوان.
و هرجا نتوانستم کنار اوباشم و او را همراهی کنم، طناب داری که بر شانه اش گذاشتم جای من با او بود.

دوست داشتم خطا نکند، اما آدمیزاد شاید درس می گیرد از تجربه های تلخِ اشتباه قدم برداشتن.
شاید که هر بار زمین وخوردن، قدم ها را برای گام بعدی استوار کند.
حالا قدم های دعبل استوار است. خداوندا بگذار که استوار بماند.سستی از ما نیست، نگذار دیگران بر راهمان سنگِ نرسیدن بگذارند.راهمان را برای رسیدن به خانه ی مولا هموار کن.
خداوندا ! سفرمان را مبارک گردان...
آمین. 

موقف در سال 1398 جایزه کتاب سال خراسان رضوی کسب کرد. همچنین کتاب صوتی این اثر در سیزدهمین جشنواره کتاب سال رضوی(1401) برگزیده شد.
          

            یکم برام سخت‌خوان بود اولش
ولی بعدش افتاد رو روال
این کتاب برای بچه‌های زبان و ادبیات عرب جذاب خواهد بود
          

            انتظارم از سعید تشکری چندان بالا نبود اما این کتاب حتی انتظار کم مرا هم برآورده نکرد و توانست از خواندن سایر نوشته‌های مرحوم تشکری منصرفم کند
.
نثر کتاب کاملا کلیشه‌ای و بدون هیچ خلاقیتی است؛ با این حال میتوان گفت قابل قبول اما آنچه افتضاح است داستان‌گویی است! شما فرض کنید یک داستان نهایتا 3 پاراگرافی را چند ده صفحه کنی؛ چه در میاید جز یک کش که تا جایی که ممکن بوده کشیده شده؟
نقص بزرگ دیگر اطلاعات ناقص تاریخی نویسنده است که باعث شده از پرداختن به تاریخ تا جایی که ممکن است، دوری کند و خواننده هم چیزی از فضای تاریخی دوران بنی عباس نفهمد؛ در این میان اینکه تشکری نمی‌داند «دعبل» لقب «حسن یا محمد بن علی خزاعی» است که امام رضا به او داده و از همان ابتدا شخصیت اصلی داستان را دعبل خطاب می‌کند جای تعجب دارد!

به هر حال من این کتاب را توصیه نمی‌کنم و امیدوارم داستان دعبل به عنوان یک داستان جذاب تاریخی با این پرداخت غیرقابل قبول نسوخته باشد و نویسنده تواناتری بعدها مجددا به آن بپردازد.