ولادیمیر ناباکوف چهار رمان را برجسته ترین شاهکارهای منثور قرن بیستم دانسته است: در جست و جوی زمان از دست رفته ی پروست، مسخ کافکا، اولیس جویس، و پطرزبورگ بیه لی. این مقام به سبب ویژگی های غریب سبک و زبان نویسنده به او بخشیده شده است و نیز فضای شگفت انگیزی که از روسیه در سال 1905 خلق کرده است.در این رمان به پرسش هویت ملی نیز پرداخته است، در جغرافیایی میان شرق و غرب، در میان ملتی که پایی در آسیا و پایی در اروپا دارند، نگاهی از پنجره ی شرق به غرب، و نمادی از ابهام ها و تناقض ها در سرشت مردمان روس. در این رمان تاریخ و فرهنگ و سیاست در هم آمیخته اند یا کنار هم قرار گرفته اند. نویسنده با خلق فضایی وهم آلود، در شهری که پایه هایش بر آب است و اقلیمی مه آلود دارد وخود به شخصیت اصلی رمان بدل می شود، اثری یگانه آفریده است با زبانی یگانه و تصاویر ذهنی که در تاریخ ادبیات روسیه تا آن زمان نظیر نداشته است، هر چند در عین خرق عادت وامدار سنت رمان نویسی روسی هم هست. رمانی پیش رویمان است که گویی هیچ چیز در آن قطعیت نمی یابد، همه چیز سیال است، حتی محل زندگی شخصیت ها یا وقوع رویدادها. بیه لی پطرزبورگ خود را خلق کرده است و این افسانه را در ادبیات روس که این شهر شهر اشباح و سایه هاست تداوم بخشیده است.