خب من این مجموعه رو خیلی بیشتر از "غمزیستی" دوست داشتم. با همون اولین شعرش، ترغیب شدم و انتظارم از این کتاب بالا رفت.
خب اگر بخوام راجع به شعرهای با مضامین عاشقانه‌ش بگم، باید بگم بیشترشون تلخن و احتمالا پشتش، تجربه‌ی عاشقانه‌ی تلخ و ناراحت‌کننده‌ی شاعر قرار داره. و واقعا به وضوح می‌شه احساسش کرد.
اینکه احساس میکنی با خوندن شعرهاش چقدر داری این شاعر رو میشناسی و محیط سرد و دردناک بعضی شعرها رو راحت تصوّر میکنی، هنر قلم شاعر رو می‌رسونه.
جدا از شعرهای عاشقانه، شعرهای دیگه تشبیه‌های واقعا قشنگی دارند و چقدر زیاد پیش اومد که اون‌قدر عاشق تشبیه یا جمله‌ یا تکه‌ی خاصی بشم که از کل شعر جداش کنم و برای خودم نگه دارم. مثلاً:
.
"[...کافی‌ست تو را به نام بخوانم
تا ببینی لکنت، عاشقانه‌ترینِ لهجه‌هاست
و چگونه لرزش لب‌های من
دنیا را به حاشیه می‌بَرد."
.
"[...دوستت دارم
و خواستن تو جنینی‌ست در من
که نه سقط می‌شود
نه به دنیا می‌آید"
.
"[...شنیده‌ام آدم‌ها پیش از آنکه بمیرند
تمام خاطراتشان را دوره می‌کنند
و مرگ چقدر باید منتظر بماند
تا کار من تمام شود."
        

          چقدر از این بخش لذت بردم یکی از زیبا ترین تعاریفی بود که در مورد گذر عمر خوندم

شب،
مثل سیاهی موهایمان،ناگهان می‌پرد
و یک روز آن‌قدر صبح می‌شود
که برای بیدار شدن،دیر است.