جامعه ای شرطی سازی شده. همه یکجور و یک سبک فکر و خوشی و زندگی دارند. جامعه ای که در آن به نوعی غصه کشته شده. مردم بنظر آزادی دارند ولی آزاده نیستند!
یاد 1984 و میرا افتادم...
کتاب جالبی بود.
        

          اسم کناب رو تو آثار هراری دیدم و به لیست کتابایی که باید میخوندم اضافه شد. دنیای قشنگ نو داستان عجیبی است از آینده ی زندگی بشر عااالی بود حتما بخونینش حتما فکر آدم رو به محالات باززمیکنه
        

          اولین نکته‌ای که خیلی خیلی جالب توجهه، ترجمه‌ست. با توجه به این که کتاب سال ۵۱ منتشر شده و اون زمان دسترسی به اینترنت وجود نداشته(اونقدری که توی کتاب هم نتونستن تصور کنن دسترسی به اینترنت رو!) پانویس‌ها نشون می‌داد که مترجم چه‌قدر به کارش مسلط بوده و چه‌قدر تلاش کرده واسه فهمیدن و رسوندن مفاهیمی که توی کتاب براش جدید بودن.
دومین نکته خب همین آینده نگر بودن کتابه. بر خلاف چیزی که دیگران گفتن، به نظر من این کتاب ربطی به ۱۹۸۴ نداشت، فلسفه‌ش متفاوت بود. البته شاید به خاطر اینه که ۱۹۸۴ رو سال‌ها قبل خوندم و خاطره‌ش کم‌رنگ شده!...
چرا بهش ۳ دادم؟ چون مدل مورد پسند من نبود، ضمن این که توقع خیلی زیادی ازش داشتم ولی اونقدرها هم خاص نبود....
+ نمی‌ذاره ۳م رو بدم متاسفانه!:/
        

          نمی‌دانم این یادداشت، فاش کردن داستان محسوب می‌شود یا نه. به هر حال اگر قصد دارید در آینده‌ی نزدیک این کتاب را بخوانید، پیشنهاد می‌کنم از مطالعه‌ی این یادداشت صرف نظر کنید.

یک
امتیازی که به این کتاب داده شده، به تناسب سطح انتظاری ست که از آن داشتم. در قیاس با رقیب چغر و بد بدنی مثل 1984. پس شاید به خودیِ خود، آنقدرها هم بد نباشد.

دو
ایده کتاب را که حکما می‌دانید. به اینها، ژانر ضداوتوپیا می‌گویند اگر اشتباه نکنم. بر خلاف تصور اولیه ام، حدود 20 سال قبل از 1984 منتشر شده و نه بعد از آن. من فکر می‌کردم جوابی به اورول باشد؛ اما انگار هاکسلی جلوتر از او بوده. کتاب، یک روایت است از آینده ی سرمایه داری با این ایده که فکر نکنید خیلی هم چیز تحفه‌ای خواهد شد.

سه
من چیزی در مورد سوسیال یا مارکسیست بودن هاکسلی ندیدم. هرچند در آن زمان، این چیزها هنوز خیلی باب نشده بوده؛ ولی از یک فیلسوف انتظار میرود که فراتر از عرف زمانش باشد. به هر حال، آنچه مشخص است، هاکسلی از مسیری که سرمایه داری طی می‌کرده خیلی راضی نبوده است.

چهار
وارد بررسی خود کتاب بشویم. اصلی ترین ایراد کتاب واضح است: آنچه هاکسلی پیش بینی کرده بود اتفاق نیوفتاد. در واقع، ما به آنچه هاکسلی توصیف میکند، نزدیک هم نشدیم بلکه از جهات دیگر دور هم شده ایم. البته این رمان برای بیش از 90 سال پیش است و انصافا خود من نمی‌دانم اگر در مورد 90 سال آینده حرفی بزنم، چقدر به واقعیت شباهت خواهد داشت.

پنج
پایان کتاب واقعا ضعیف بود. نه فقط به این دلیل که مبهم و غیرجذاب بود؛ بلکه به این دلیل که با اولیات سرمایه داری در تعارض بود. انگار که نویسنده چیزی از حصارکشی زمین نمی‌داند. مگر زمین مفت است بنده ی خدا؟

شش
نویسنده هیچ تصوری از شرکت، مالکان سرمایه و برند ندارد. اساسا اجتماعی-سیاسی تحلیل می‌کند. حال آنچه قضیه خیلی اقتصادی است. خیلی عجیب است که در یک رمان در مورد آینده ی سرمایه داری، اینقدر کم اقتصاد حضور داشته باشد.

هفت
نویسنده واقعا خلاقانه زمین بازی داستان یا همان کانتکس را طراحی کرده است. هرچند، متأسفانه باید گفت که واقعیت امروز جهان غرب، شاید از آنچه هاکسلی گفته است هم وحشتناک تر باشد!

هشت
اینکه هاکسلی پوچی لذت گرایی محض را فهمیده و توضیح میدهده انسان به دنبال چیزی بیشتر از آن است، اصلی‌ترین ایده‌ی داستان و بهترین بخش آن است. شاید تنها بخش جذاب آن. البته اگر نویسنده خود مارکسیست بود (یا اگر هم بوده من نمیدانم) حتما به او می‌گفتم که پایان مارکسیسم یا هر فلسفه ی مادی دیگری چیزی جز همین نیست. البته به نظر نویسنده مادی گرا نبوده و اشاراتی به تعالیم مسیح در کتاب خود دارد.

نه
یک اشتراک جالب با 1984. در هر دو، این عشق است که به انسان توجه به چیزهایی فراتر از بدیهیات را ممکن می‌کند. جرقه، در عاشق شدن است. هرچند، به نظرم آنچه اینجا دیدیم خیلی ضعیف تر از نسخه 1984ش بود.

ده
صرفا برای رند شدن بخش‌ها.

همین.
        

          به قول شهید آوینی، تمدن غرب اگر با همین فرمون پیش بره و معذوریات وقوعی هم نداشته باشه، دست آخر به همین دنیای قشنگ نوی هاکسلی میرسه. فلذا این کتاب، بیشتر آینده پژوهیه تا خیال‌بافی! 
        

          کتاب خاصیه 
من این کتاب رو با کتاب های جورج اورول باهم ومکمل وار خوندم دید کلی از دو طرف از دو نگرش از دو ایدولوژی و نهایت تصویر سیاه هر اندیشه ای رو باهم تجربه میکنین توصیه میکنم این گونه عمل کنین
        

          بسم الله الرحمن الرحیم 
۱- متاسفانه بعد از ۱۹۸۴ کتاب های پاد آرمان شهری که میخونم به نظرم به نسبت اون کتاب ضعیف به نظر میرسن. کاش روند مطالعه ام برعکس بود.
۲- اسم کتاب و بخش هایی از این کتاب رو در کتاب توسعه و مبانی تمدن غرب شهید آوینی خونده بودم و واقعا ترغیب شده بودم که این کتاب رو بخونم
۳- داستان کتاب و شخصیت پردازی به نظرم متوسط بود ولی قسمت های قوی کتاب یکی ایده های عالی در توصیف اون جهان بود و دومی بیان نکات فلسفی و مفهومی.  در کل همون توصیف اون زمان و جهان برای من جالب هست و قانعم میکنه کتاب هایی مثل ۱۹۸۴ و سرگذشت ندیمه و آیا آدم مصنوعی ها خواب گوسفند برقی می‌بینند و این کتاب رو بخونم. حالا اگه فلسفه و ایدولوژی پشت این ماجرا قوی بود و در کتاب هم در خلل داستان بیان شد که چه بهتر و در نتیجه خلق شاهکاری مثل ۱۹۸۴. اگرم بیان نشد بازم من دوست دارم این مدل کتاب ها رو بخونم حالا با رغبت کمتر
        

          دیروز  تو مدرسه یه کتاب تموم کردم
این کتابِ عزیز رو: 
دنیای قشنگ نو  یه کتابِ تو  ژانر دیستوپیا
و یکی از قوی ترین کتابا تو این ژانره واقعا. اماااا من بهتون توصیه نمی کنم  بخونیدش 
چرا؟ چون  اولا که متنش خیلی سنگینه، توضیحات و اصطلاحاتی که داره رو دوبار سه بار هم بخونی باز هم نامفهومه
دوما مناسب بالای ۱۸ ساله  و اصلا و اصلا تو رده سن های پایین تر نخونید چون مثل من مغزتون منفجر میشه و دیگه راه برگشتی نخواهید داشت. 
ولیی با همه این اوصاف من این کتاب رو دوست دارم، کتابیه که واقع گراست.. واقعیتو مثل مشت میکوبونه تو صورتم و باعث میشه جامعه ی خودم رو با دید دیگه ای نگاه کنم._ و بازم میگم  نخونیدش، دو یا سه سال دیگه برید سراغش_ 
منِ ۱۶ ساله چیز زیادی از این کتاب نفهمیده ولی باور داره و امیدواره که سه سال، دوسال یا یه سال دیگه که بره و دوباره بازخوانیش کنه، چیز های بیشتری یاد بگیره. ــ
        

          وقتی خدا و محاسباتش از نظام خلقت حذف می شود، چیزی بهتر از دنیای قشنگ نو در انتظار بشریت نیست
        

          دنیای قشنگ نو
A Brave New World

1)
"دنیای قشنگ نو" (A Brave New World) یک داستان بلند آینده‌پژوهانه و پادآرمانشهری است که در سال 1932 میلادی توسط نویسنده‌ی انگلیسی "آلدوس هاکسلی" (Aldous Huxley) نوشته‌شده است. "هاکسلی" در سال 1958 کتابی غیرداستانی با نام "بازبینی دنیای قشنگ نو" (Brave New World Revisited) نگاشت و در آن متذکر شد که دنیا با سرعت بیشتری ازآنچه او پیش‌بینی می‌کرده به سمت وضعیت "دنیای قشنگ نو" در حال پیشروی است. 
"دنیای قشنگ نو" نه پیش‌بینی کننده شبه فاشیسم داستان "1984" است و نه شبه آنارشیسم "فارنهایت 451"، بلکه آینده‌نگری واقعی‌تری است از امتداد جهانی بدون هیتلر و استالین. جهانی که در آن خط سیر دنیا با سیاست‌گذاری‌های نظام سرمایه‌داری پیش رفته و عامل نهایی خطر در سال 632 بعد از فورد (ظاهراً معادل با سال 2540 میلادی، سال فوردی مبدأ تاریخی مجعول کتاب است) دیگر ترس‌های ما نیست بلکه "آنچه دوست داریم ما را نابود می‌کند".

2)
خانواده‌ی انگلیسی‌تبار "هاکسلی" جد اندر جد همه زیست‌شناس و فیزیولوژیست بودند، اما "آلدوس" در این میان ادیب از کار در آمد، البته ادیبی که آثارش به تبعیت از سنت خانوادگی چاشنی زیست‌شناسی و ژنتیک داشت. او در سال 1949 نامه‌ای به شاگرد قدیمی درس زبان فرانسه خود نوشت. شاگردی که نامش "اریک آرتور بلیر" یا به شکل مستعار"جرج اُورول" (George Orwell) بود. در آن نامه که چند ماه پس از انتشار کتاب "1984" فرستاده‌شده، آلدوس برای آن شاگرد قدیمی شرح داد که احتمال وقوع "دنیای قشنگ نو" بسیار بیشتر از "1984" است.  

3)
مرحوم دکتر "صادق طباطبائی"، خواهرزاده‌ی امام موسی صدر و برادرزن حاج احمد خمینی، هنوز هم از چهره‌های مبهم تاریخ ایران معاصر است. او در پاریس و در پرواز انقلاب کنار امام بود. در دولت موقت مهندس بازرگان معاون سیاسی وزیر کشور و برگزارکننده رفراندوم جمهوری اسلامی و پس‌ازآن معاون نخست‌وزیر و سخنگوی دولت شد. در اولین انتخابات ریاست جمهوری هم کاندیدا شد اما سرنوشتش شبیه به سایر کاندیداهای آن انتخابات  به انزوای سیاسی انجامید. جوان‌ترها او را صرفاً در این حد می‌شناسند که در انتخابات جنجالی سال 1388 از محسن رضایی حمایت کرد و بعد هم مصاحبه‌ای جنجالی با بخش فارسی شبکه بی‌بی‌سی داشت.
"صادق طباطبائی" که تحصیل‌کرده‌ی علوم زیستی و دارای کرسی استادی در دانشگاه بوخوم آلمان بود، قطعاً به‌اندازه‌ی کافی با دستاوردهای علمی خاندان هاکسلی آشنایی داشته است. اما از آن جالب‌تر این‌که با "دنیای قشنگ نو" آلدوس هم آشنا بود.
در میان کتاب‌هایی که او از "نیل پستمن" (Neil Postman) آمریکایی ترجمه کرده و در انتشارات اطلاعات به چاپ رسانده، کتابی است به نام "زندگی در عیش، مردن در خوشی" که در آن "نیل پستمن" به شکل جالبی اثبات می‌کند ترس ما از "1984" آن‌قدر شدید بود که ندانستیم ناخودآگاه و به‌تدریج داریم به دام "دنیای قشنگ نوی" هاکسلی می‌افتیم. به اعتقاد "پستمن" آینده‌ی نظام آمریکایی و درنتیجه، نظام جهانی نوین، همان "دنیای قشنگ نوی" آلدوس هاکسلی خواهد بود. پیشگفتار پرمحتوای دکتر "صادق طباطبائی" بر کتاب که به مقایسه دنیای "1984" اُورول و "دنیای قشنگ نوی" هاکسلی می‌پردازد هم خواندنی است.

4)
آلدوس هاکسلی در "دنیای قشنگ نو"، آینده‌ای را ترسیم می‌کند که برای انسان امروز چندان دور از ذهن نیست. دنیای شبیه‌سازی آزمایشگاهی به‌جای زاد و ولد طبیعی و خوشی‌های رسانه‌ای به‌جای مطالعه. دنیای جبر ژنتیکی به‌جای انتخاب عقلانی و ارزش تولید به‌جای نظام اخلاقی. دنیایی که اگرچه از دید "آلدوس هاکسلی" فاجعه محسوب می‌شده، اما از دید انسان جدید شاید دنیای بهتری از دنیای او به نظر آید.
این کتاب اولین بار توسط "سعید حمیدیان" در سال 1352 ترجمه و در انتشارات پیام چاپ‌شده و بعدها بارها توسط ناشران دیگری مانند انتشارات نیلوفر به چاپ مجدد رسیده است. مترجمین دیگری هم تاکنون به ترجمه‌ی آن همت گماشته‌اند.
اقتباس‌های بسیاری از کتاب "دنیای قشنگ نو" صورت گرفته که مشهورترین آن‌ها دو فیلم تلویزیونی با همین نام است که اولی در سال 1980 در انگلستان ساخته شد و دومی در سال 1998 در آمریکا.
        

          مبارک همه وحشی‌ها :)
        

          کتاب را بستم و از روی صندلی بلند شدم.
 به سمت در خروجی رفتم و وقتی قطار در ایستگاه شریعتی توقف کرد دکمه چشمک زن در را در میان دو دست پشت سرم که بدشان نمی آمد آن را فشار بدهند فشار دادم و وارد راهرو شدم. پُر است از آدمهای جورواجور؛ اخیراً جورواجوریشان خیلی بیشتر هم به چشم می آید اما به چشم آموختم که به این دنیای جورواجور عادت کند و خیلی به دقت و کنجکاوی و تعجب نگاه شان نکند تا شاید قصدشان در برانگیختن نگاه اطرافیانشان از طرف من بی‌نتیجه بماند. اصلا این دنیا برای من خیلی ابتدایی و وحشی به نظر می آید چون من از آینده می آیم! از دنیایی می آیم که دیگر انسان ها از مادرشان متولد نمی شوند؛ آنها در بطری ها به عمل می‌آید. دیگر پدرشان متربی‌شان نیست؛ حکومت جای پدر را پر میکند. خبری از تنهایی نیست؛ همه بدون هیچ محدودیتی با یکدیگر رابطه دارند. کارگران دیگر از پست بودن رنج و عذاب نمی کشد بلکه از آن لذت می برند. حکومت آنان را اینطور شرطی کرده است. اگر زمانی هم ناراحتی پدید آید چاره‌اش یک حب «سوما»ست تا با خوردنش همه چیز قشنگ شود.
 عشق دیگر مرده است اما عشق بازی نه! احساس خانه ها و فیلم های حسی آتش عشق بازی را در جوانان شعله‌ور نگه میدارند.
  دیگر پیری وجود ندارد، همه جوان‌اند. مرگ مفهومی وحشت آور نیست مقطعی‌ست که باز هم طوری شرطی سازی شده است که از آن فرار نمی‌کنند بلکه احساس خوبی به آن دارند. چون زمانی که می‌میرند جنازه هایشان سوزانده می‌شود از آن سوخت ساخته می‌شود تا چرخ کارخانه‌ها بیشتر بچرخد.
هر چیزی که تولید می شود باید در چرخه مصرف گرایی قرار گیرد. تعمیرات به کل از بین رفته است تعمیرات جلوی تولید بیشتر را می گیرد.
همه چیز آن طور که حکومت میخواهد وجود دارد. همه هم راضی هستند هیچ نارضایتی وجود ندارد و اگر هم جایی به وجود بیاید چاره‌اش یک حب سوما،یک سانس احساس خانه و تفریح و خوشگذرانی است.
 آقا رضا راست می گفت که آینده را فیلسوفان و نویسندگان می سازند.
 آینده دنیایی بود که برای انسان وحشی قشنگ و نو جلوه می‌کرد.
 اما آیا انسان بدون رنج می‌تواند مفهوم زنگی را درک کند؟
 #کتاب‌هایی‌که‌از‌خوردنشان‌لذت‌برده‌ام 
#دنیا‌ی‌قشنگ‌نو
#آلدوس‌هاکسلی
        

          کتاب دارکی بود بارها به سوال انداخت
        

          حاکمان در دنیای قشنگ نو به نوعی حقیقت را کتمان می‌کنند، حقیقت حضور انسان و عواطفی که یک انسان به آن‌ها نیاز دارند. دنیای تخیلی‌ای که هاکسلی در رمان ساخته‌ است، دنیایی آرمان‌شهری اما از نوع منفی آن است. «هاکسلی از آن‌هایی در هراس بود که چنان با دست و دل باز اطلاعات را در اختیارمان می‌گذارندکه از ما هیچ باقی نمی‌ماند الا انفعال و خویش‌کامگی» 

اگر رمان ۱۹۸۴ و ما رو دوست داشته باشید از این کتاب هم مطمئنن خوشتون میاد چون از لحاظ اصل موضوعی که بهش پرداخته شده، یکی هستن. البته جورج اورول ادعا کرده که هاکسلی از روی رمان ما این کتاب رو نوشته. اما چیزی که این جا مهمه اینه که هر سه نویسنده به درست‌ترین شکل ممکن به نابودی جامعه و انسان‌هایی می‌پردازند که در دنیایی زندگی می‌کنند ساخته‌ی حاکمانی دیکتاتور که با شیوه‌ی غیر انسانی افراد جامعه‌ی خودشون رو کنترل می‌کنند تا معنای زندگی، رفتار در جامعه و زندگی در اجتماع واقعی رو نفهمند.
        

          ه«دنیای قشنگ نو» نامی‌ست که شخصی خارج از دنیای متمدن چند قرن آینده (یا به قول کتاب یک وحشی) قبل از دیدن دنیای متمدن، به اون نسبت داده. در این کتاب با یک رمان پادآرمانشهری روبرو هستیم که چند قرن آینده رو توصیف می‌کنه، دنیایی که تکنولوژی بسیار پیشرفت کرده، ژنتیک بسیار پیشرفت کرده و خبری از خانواده و پدر و مادر و تولید مثل به روش سنتی (زایش) و کتاب و ... نیست. آدمها در چهار گروه در آزمایشگاه تولید میشن و هر گروه با توجه به طبقه‌ای که هستند، دارای خصوصیات ظاهری و حتی هوشی بیشتری هستند. طبقات پایین به طبقات بالا خدمت میکنند، و البته هنوز انسانهای غیرمتمدن هم در وحشی‌کده‌هایی وجود دارند. داستان یک حکومت توتالیتر متفاوت از چیزی که جرج اورول در ۱۹۸۴ خلق کرده بود رو ارائه میده، دنیایی که زور و کنترل لحظه به لحظه بنای استبداد نیست، خواب آموزی، طبقه‌بندی ژنتیکی، و ایجاد حس خوشبختی و آرامش غیرواقعی از طریق مواد شیمیایی بنای کار هست. دنیا به سمت کدام جهان خلق شده خواهد رفت؟ جهان اورول یا جهان هالسکی؟ به نظر من اربابان جهان مخلوطی از هر دو رو برای ما در نظر گرفتن تا ببینیم نتیجه چه خواهد شد. برای من کتاب ارزشمندی بود.ه
        

          در کنار «1984» همیشه دوست داشتم «دنیای قشنگ نو» را هم بخوانم تا تفاوت‌هایشان را بهتر درک کنم و ببینم دو نویسنده چه طور به دنیای پادآرمانشهری پرداختند. رخلاف «1984» اینجا همه در خوبی و خوشی زندگی می‌کنند و انگار کنترل‌گری وجود ندارد. در واقع آن قدر همه چیز درست برنامه‌ریزی شده که دیگر آدم‌ها از زندگی خودشان راضی هستند و نیازی به سرکوب نیست. همه چیز «به‌به» است و «منو این همه خوشبختی محاله!» اما وقتی من به عنوان خواننده دارم کتاب را می‌‌خوانم حس می‌کنم چیزی سرجایش نیست و از همین جا است که کتاب را دوست ندارم.
کتاب روال طبیعی ندارد. نویسنده مدام با جملات و صحنه‌ها در حال هشدار دادن به من است. با ورود شخصیت بدوی به دنیای نو می‌‌خواهد در چشمم کند که «ببین من هشدارم را دادم» و این دنیایی که برای خودتان ساختید به هیچی نمی‌ارزد. کتاب در پس‌زمینۀ خود شبیه سخنرانی‌های مذهبی است که کسی بالا نشسته و دارد از عاقبت آدم حرف می‌زند. و این من را اذیت می‌کرد. بر خلاف «1984» که اورول دنیای خودش را می‌سازد اینجا دنیایی ساخته نمی‌شود و نویسنده داستان را سمبل و نمادی می‌کند برای زدن حرف‌های خودش و من این شکل داستان‌گویی را دوست ندارم. 
جاهایی از داستان موفق می‌شود شمه‌هایی از این دنیا را نشان دهد اما چون برایش ساختن فضا مهم نبوده بیشتر جاها جملات یک شبه‌جهان برای ما می‌سازد یا بهتر بگویم با خودمان می‌گوییم «آها، ماجرا در دنیای ما نیست.» اما به خواندنش می‌ارزد؟ برای نوشتن این متن خیلی شخصی با داستان برخورد کردم و البته در خواندش نه مکثی داشته و نه شکی و خیلی راحت تا انتها خواندم.
حین خواندن کتاب با خودم فکر می‌کردم شاید واقعاً این دنیایی است که باید ساخته شود و برخلاف نظر نویسنده بودم.
        

          چیز هایی که باعث رنج و درد ما میشه به زندگیمون معنا میبخشه...فهمیدن درد داره...کسی که نمیفهمه خوشبخته...آزادی برای کسی که معنی آزادی را نمیدونه چه مفهومی داره؟...
خیلی داستان جالبی بود...قربانی کردن علم ،هنر و مذهب روح را از آدمیزاد میگیره و انسان تبدیل به ربات میشه و معنا را از زندگی انسان میگیره... 

جمله‌ای از کتاب:
هر تغییری باعث از بین رفتن ثبات است چیزی که ما جلوش می‌ایستیم...
علم هم باعث تغییر میشه...علم هم باید محدود باشه...باید با احتیاط علم را مزه کرد...


        

          بدون هیچ دلیل خاصی، کتاب رو شایسته این همه تقدیر و تحسین نمی‌بینم و ازش خوشم نیومد.
        

          اورول در ۱۹۸۴ دیستوپیایی را ترسیم کرد که بر اعمال قدرت عریان بنا شده است اما هاکسلی با زیرکی دست این قدرت را پنهان کرده و جلوه تکنکولوژیک آن را پر رنگ تر کرده است، به همین خاطر تصویر او به واقعیت امروز نزدیک‌تر است.
سریالی که با اقتباس از همین داستان ساخته شده، حتی یک گام فراتر رفته و سیستم، به خودی خود، را ترسیم کرده که چگونه برای هضم یک عامل ناسازگار، وحشی، تلاش می‌کند.