دو برادر خوابیده بودند؛ حسن و حسین. پیامیر صداشان نزد،آن قدر آنها را بوسید تا یواش یواش بیدار شدند. پیامبر بغلشان کرد ،نشاند روی شانه اش . راه افتادند طرف خانه . ابوبکر رسید بهشان" یا رسول الله ! اجازه دهید یکی شان را من بیاورم ، بارتان سبک تر شود. " -چه باری از این بهتر و چه باربری از این بهتر!

ابوبکر هروقت حسن را میدید، جوری که پدرش بشنود، بلند بلند شعر میخواند: أنت شبیهً بنبی «تو شبیه پیامبر هستی» لستَ شبیهاً بعلی «تو شبیه علی نیستی» علی فقط لبخند میزد. کینه اهل سقیفه از علی تمامی نداشت...