موضوع پژوهش حاضر، تبیین انتقادی و تحلیلی فلسفة «صدرالّدین شیرازی»، معروف به ملاّصدرا (1050هـ .ق.) و خصوصاً اثر ارزشمند او، «اسفار اربعه» است. نگارنده در این اثر تلاش کرده تا علاوه بر معرّفی تفکّر صدرایی به مخاطب عصر حاضر، ماهیت بی پایة این اعتقاد که «فلسفة اسلامی پس از یورش غزالی از میان رفته» را آشکار سازد. این اثر، از نظر محتوا، جامعیت، روش تحقیق، نقد و شیوة بیان و دسته بندی مطالب در حوزة مطالعات فلسفه صدرایی جایگاه ویژه ای دارد. مطالب اثر در سه بخش کلّی تدوین شده و طی آن، موضوعات هستی شناسی، الهیات و روان شناسی انسان از دیدگاه ملاّصدرا مورد مطالعه و بحث و بررسی قرار گرفته است.