کتاب حاضر، جزو سفرنامه های مفصل است که یک جلد از آن به شرح و چگونگی سفر ریچ به کردستان عراق و ایران اختصاص داده شده است و تاریخ نگارش آن به دهه دوم قرن نوزدهم؛ یعنی ۱۸۲۰ میلادی برمی گردد. این سفرنامه به دلیل آگاهی «ریچ» به زبان کردی و حشرونشر طولانی اش با کردها، ازنظر کیفی جایگاه ممتازی را به خود اختصاص داده است. «ریچ»، در بسیاری از گزارش های خود تنها یک سیاح صرف نیست، بلکه او به درون افرادی که با آن ها سروکار داشته است سَرَک می کشد و از بُعد روحی نیز با آن ها قاطی می شود. «ریچ» فقط راوی و مشاهده گر پدیده ها نیست، بلکه به اقتضای موقعیت یا دانسته ها و شنیده های خود، به علل و چرایی پدیده ها و مسائل نیز اشاره می کند.