زندگی معمولی یک آدم معمولی
ولی جالب...
        

          یک کتاب کمدی آمریکایی ساده.
نویسنده واضحا کمدینه جوری که لحن حرف زدنش رو می تونستم حین خوندن کتاب تصور کنم. شوخی ها هم در حد استند آپ کمدی هستن.
کتاب شوخی هایی با زندگی آمریکایی ها کرده که احتمالا برای خود آمریکایی ها خنده دار تر باشه تا ما. اگرچه که منم باهاش خندیدم.
اگر تحمل همجنس باز رو دارید برای مترو و اتوبوس و وقتی که حال و حوصله ندارید کتاب بدی نیست. 
        

          در ایران صدا شنیدم و یک نکته قطعی این است که راوی عالی است، اما چرا با وجودی که فهمیده ام نویسنده همجنس باز است، به سراغ این کتاب رفتم؟ پاسخش ساده است، در آن مقطع زمانی (بهمن ۱۴۰۲) احتیاج به یک کتاب سبک تقریباً طنز داشتم و شوربختانه این نویسنده جزو معدود نویسنده هایی است که در این زمینه می شناسم. البته به اندازه کتاب های قبلی اش خوب نبود. 

دقیقاً مثل نکته ای که دوست عزیز دیگری گفته اند، برای من هم جالب است که چه طور با نوشتن روزمرگی های شخصی و خصوصی (که این اواخر دیگر خیلی هم بامزه و جالب نیستند) می شود، تا این حد درآمد داشت!!
یعنی نویسنده با این سبک این قدر کم است؟ 
لطف بزرگی به من می کنید که اگر می شناسید،  معرفی کنید.
        

          معمولی و یک کم‌تاریک...
 به دلم ننشست.
        

          دیوید سداریس رو همه با طنازی‌هاش می‌شناسن. به همین دلیل یا باید زبون اصلی بخونیم یا خیلی مهمه که ترجمه خوبی ازش پیدا کنیم. با توجه به مقایسه چند ترجمه از این کتاب تو طاقچه، همین نسخه نشر خوب رو بهتون توصیه می‌کنم. مترجم کاملا زبردسته و ابدا حس نمی‌کنین دارین ترجمه می‌خونین.

اما برم سر اصل مطلب. کتاب رو هم دوست داشتم و هم نه. دوست داشتم به خاطر نکات جالب جستارنویسی که ازش یاد گرفتم . همچنین به خاطر طنز خاص و جالب سداریس که اگرچه به قول منتقدین به اندازه کتاب‌های قبلیش قهقهه نداشت اما یه جاهایی واقعا آدم دوست داشت بهش بگه لعنت بهت چطور انقدر خوب این نکته رو از رفتارای آدما درآوردی؟ بخش یکی مونده به آخرش فحش‌های رانندگی تو چند کشور مختلف از همین لعنتیا بود.

نکته جالب دیگه این بود که همه شخصیت‌های کتاب از خانواده خودش بودن. تقریبا چیزی نمونده بود از پدر و مادر و خواهرا و برادر و شوهرش روی داریه نریخته باشه. بله! شوهرش. تو این کتاب متوجه شدم سداریس همجنس‌بازه و صادقانه بگم حالم ازش به هم خورد. نمی‌دونم دیگه بتونم ازش کتابی بخونم یا نه. من تو این مورد ابدا اعتقادی به پذیرش و احترام به عقاید و این‌ چرت و پرتا ندارم. کار غلط و ممنوعه و حرام هیچ ان‌قلتی برنمی‌داره. و این یکی از دلایلی بود که از کتاب خوشم‌ نیومد.

در ادامه همین رو داریه ریختن، در پایان کتاب داشتم به این فکر می‌کردم آیا خانواده سداریس با این موضوع که این طور بی‌پرده و عریان تو کتاب معرفی شدن مشکلی ندارن؟ آیا اینطور صحبت کردن از اتفاقات و روابط شخصی و خانوادگی تو فرهنگ آمریکایی عادیه یا فقط سداریس این‌طوره؟
چند وقت پیش کتاب زندگینامه خودنوشت اروین یالوم رو خوندم. اون موقع ازش شاکی بودم  که خیلی خودمحور روایت کرده و دیگران رو به حساب نیاورده. اما الان در مقایسه با کتاب سداریس به نظرم کار یالوم درست‌تر بود. حریمی برای اطرافیانش قائل شده بود که محترم بود. حتی این حد از خودافشاگری سداریس باعث شد به این فکر کنم نکنه این شخصیت‌ها خیالی هستن. تو جست‌وجوی آنلاین مشخص شد حداقل شوهرش که واقعیت داشت. نقدهای دیگه هم چیزی از ساختگی بودن شخصیت‌ها نگفته بود. نوشته بودن شاید بعضی از اتفاقاتی که روایت کرده ساختگی و برای سهولت روایت و ابراز عقیده‌اش بوده اما در کل، کتاب بر مبنای واقعیت بود.

سوالی هم که حسابی ذهنم مشغول کرده بود این که یه نویسنده و البته برنامه‌ساز تو آمریکا چقدر می‌تونه ثروتمند باشه؟ راستش رشک‌برانگیزه.