«در نگاه بیشترِ آدم‌ها تنهایی موج می‌زد، تنهاییِ غم‌بار.»

گاهی پیش میاد که ترجیح می‌دیم از یه سری افکار و نگرانی‌هامون چیزی نگیم، چون با خودمون می‌گیم چه فایده؟ اگه بگم که کسی نمی‌فهمه من چی می‌گم!
شاید برای همین می‌تونیم شخصیت‌های این قصه رو درک کنیم.

آدم‌‌های این قصه، از همه نظر با هم فرق دارن؛ شغل، سن، عقیده، و حتی ظاهرشون.
ولی دو تا چیز بین همشون مشترکه! همشون غمگینن و همشون آقای سینگر رو دوست دارن.

دلیل غمی که دارن اینه که یا حسرتِ داشتنِ چیزی رو دارن که هیچ‌وقت نداشتن، یا چیزی رو که داشتن از دست دادن.
این از دست‌دادن و حسرت، تو وجودِ هرکدومشون به شکل خاصی دیده می‌شه.

آقای سینگر که مرکز اتفاقات این کتابه، مردِ لالیه که هرکس از تنهایی و ملالِ زندگیش بهش پناه میاره.
ولی کسی می‌دونه تو دلِ آقای سینگر چی می‌گذره؟

آقای سینگر تا یه بخشی از قصه برای من چیزی شبیهِ خدا بود، همون‌قدر پناه و آرامش‌بخش. همون‌جور که ما خدا رو به هر شکلی که می‌خوایم تصور می‌کنیم، که می‌دونیم چیزهایی هست که لازم نیست به زبون بیاریم ولی حس می‌کنیم که اون می‌فهمه.

اگه غرقِ این قصه بشید قطعا غمگینتون می‌کنه؛
برای فقر، ظلم، بی‌عدالتی، حسرت، تنهایی و از دست‌دادن…

امیدوارم که تو زمانِ مناسب بخونید، و شما هم دوستش داشته باشید.
ولی بهتون پیشنهاد می‌کنم قبل از خریدِ هر کتابی(مخصوصا کتاب‌هایی که قیمت بالایی هم دارن) خودتون هم درباره‌ی اون کتاب تحقیق کنید✨📖
        

          "گذار بی‌پایان انسان در گذر بی‌پایان زمان. چه آنها که تلاش کردند و عمری دست و پا زدند و چه آن دیگرانی که، در یک کلام، عشق ورزیدند."
این جملات از آخرین صفحه‌ی رمان به عبارتی آینه‌ی تمام نمای کل رمان است. رمانی که با خواندنش در گذر بی‌پایان زمان در کنار انسان‌هایش سفر می‌کنید. به مغز و قلبشان نفوذ می‌کنید، با آنها شاد و غمگین و امیدوار و ناامید می‌شوید، تا به آخر خط. برای من این تمام چیزی‌ست که یک رمان می‌تواند داشته باشد. تمام و کمال. 
        

          راستش به داستان خیلی معمولی رو به ضعیف بود واسم اصلا ارتباطی نگرفتم باهاش و انگار سر و تهی نداشت داستانش...
        

          It was a pretty dark novel in which the author tried to describe how loneliness could feel in different human beings. In this regard, her effort was appreciable however, it was far from a masterpiece. Specifically, the way that the main characters of the story were connected to Singer (the mute guy) was not convincing and seemed unrealistic. Despite this, the book was successful to show the prevalence and subsequent grief of being lonely between different kinds of people. It was also a informative record of the poor conditions of life and human rights in South States during 1930s.