اولین کتابی که از خانم کالین هوور خوندم 'ما تمامش می‌کنیم' بود ،اونجا عاشق شخصیت قوی و شجاع دختر داستان شدم...
توقع داشتم که دختر این داستان هم به همون قویی و با همون تصمیمات شجاعانه باشه، ولی به نظرم کاملا برعکس بود..
هیچکس نباید توی زندگیش حتی بخاطر احساساتش و عشقش، این مقدار تحقیر شدن و بپذیره..
تنها نکته مثبتی که داشت پایان خوش داستان بود و همین باعث میشد، یکم تحملِ تلخیه تصمیمات دختر داستان راحت تر بشه  :)
        

          I literally cried 
This was so sad 
I mean yeah tate and miles were a little toxic at the beginning but they're so beautiful
        

          فقط می تونم بگم حیف چشم هام و وقتی که براش گذاشتم
        

          من از این کتاب یه ترجمه ای دارم که واقعا عجیب و بعید بود اون زمان ترجمه اش باشه، ترجمه اش روونه انگار خیلی سانسور کم داره!!
        

          "if i were capable of loving someone ... it would be you"
من معمولا وقتی کالین هوور میخونم که تعداد زیادی کتاب فاخر پشت هم خونده باشم و نیازمند این باشم که خستگیمو در کنم یا که از ریدینگ اسلامپ بیام بیرون ...
به هر حال این کتابو چند روز پیش خوندم  و حقیقتا برعکس بیشتر کتابای هوور اخر از خوندنش پشیمون نبودم یک جورایی پایان بندی داستان برام قشنگ بود و خالی از کلیشه... ( من در مورد 90 درصد کتابا معتقدم اخرش کلیشه ای بود ولی این با این نوع پایان اصلا برام کلیشه ای به نظر نمیرسید )
برعکس خیلی از دوستانِ کتابخوان نسبت به رفتار های تیت مقابل مایلز اصلا این حس رو نداشتم که زرد و احمقانه  است چون به چشم خودم این وابستگی عجیب و اسیب زا و بی دلیل رو بین ادما دیده بودم در حالی که اصلا نمیتونستن از هم جدا بشن و این مسئله لزوما بین پارتنر ها و در مورد عشق و عاشقی نیست، ممکنه بین دوتا دوست یا هر دوتا انسانی که به هر نحوی باهم یک ارتباطی دارن باشه ...
یک امتیاز هم کم کردم ازش چون که اخرش افتاده بود روی دور تند و اولاش یک سری جزئیات الکی که خوشم نمیومد رو بولد کرده بود و خب این کار همیشگی کالیین هووره ...
و البته این رو که یک سری صحنه ها کلیشه ای داشت رو کاملا قبول دارم ولی از هوور چه توقعی میشه داشت همینم شاهکار کرده نوشته.
پ.ن: شاید این که دوسش داشتم فقط به خاطر شخصیت اصلیِ خلبان بود، به هر حال من یک دختر نوجوان ام :)))))))))))))))
        

          نمیدونم چه طور چنین کتاب هایی که نه محتوا دارن، نه دیالوگ مفهومی خاصی رد و بدل میشه، نه قصه ی رمانتیکشون چیز تازه ای برای گفتن داره و هزارتا نه ی دیگه انقدر معروف میشه، در حدی که هر کتابفروشی ای که میریم کتاب های کالین هوور روی میز پر فروش ترین هاست. 
انقدر داستان لوس و تکراری و قابل پیش بینی جلو میره که با هزار مشقت تمومش کردم. 
        

          راه حل همیشگی من برای اینکه بفهمم کتاب عاشقانه ای که می خونم زرده یا نه: 
اگر تو کتاب چیز های غیر منطقی و عجیب غریب دیدی سریع به جای اسم های انگلیسی شخصیت ها اسم های فارسی بذار و اگه شبیه رمان های زرد عاشقانه ای شد که به راحتی تو اینترنت پیدا می شه و نوجوون های تازه به دوران رسیده می خونن بدون کتاب اشتباهی رو برداشتی🦦
        

          بود زیبا
        

          5/5 

تیت تازه به خونه برادرش نقل مکان کرده که با مایلز (دوست برادرش) آشنا میشه و بعد از مدت کوتاهی این دو تا تصمیم میگیرن تا با هم رابطه داشته باشن اما هیچ رابطه عاشقانه رو شکل ندن. مایلز از تیت میخواد که درباره گذشتش چیزی ازش نپرسه و انتظار آینده ای هم ازش نداشته باشه ولی تیت به مرور زمان سعی میکنه این خواسته ها رو از بین ببره. تا اینکه به جایی میرسن که تیت واقعا از رفتارای مایلز ناراحت میشه و آسیب میبینه. چیزی که این وسط مشکل ساز شده گذشته دردناک مایلزه که نمیذاره دوباره عشقو تجربه کنه، تا اینکه به نصیحت دوستش تصمیم میگیره با گذشته تلخش روبرو بشه... 

قبل از اینکه این کتابو بخونم یه چیزای خیلی کمی دربارش میدونستم و اصلا انتظار نداشتم کتابی باشه که بهش 5 تا ستاره بدم (با اینکه قبلا کتابای دیگه ی همین نویسنده رو خونده بودم و میدونستم فوق العادن) ولی تقریبا 60 صفحه آخر کتاب چند بار اشکمو درآوردن. فکرشم نمیکردم یه همچین اتفاقی بیفته یا بهتر بگم افتاده. خیلی کتاب تلخ و شیرینی بود و بازم بهم یادآوری کرد که چرا کالین هوور یکی از نویسنده های مورد علاقمه