در مورد این رمان میشود حرفهای بسیاری زد اما مهمتر از همه اینست که «وقت بودن» به معنای واقعی یک داستان است. مخاطب را درگیر جهان خودش میکند و خط به خط فکر و احساس او را با شخصیت ها و جغرافیایش، آشنا و همراه میکند تا به درک جدیدی از برخی مفاهیم برسد. 
وقت بودن، بهانه ای ست برای تأمل ...  پس از پایان آخرین خط در ذهن خواننده تمام نشده و فراموش نخواهد شد ...
          

            آن‌قدر که با دیدن ارمغان تاریکیِ سامان کیف کردم، چند برابرش از خواندن رمان وقت بودن هیجان‌زده شدم. خیلی وقت بود موقع رمان‌خوانی تپش قلب نگرفته بودم.
اینکه چرا دوست‌داشتنی‌ بود این رمان چند تا دلیل دارد:
کارگردان بودن نویسنده. دانای کل داد می‌زد «من فیلم‌سازم».
آداب و رسوم بلوچ جذاب است؛ گاهی وقت‌ها هم خطرناک!
شروع طوفانی.
پلیسی بودن اثر؛ گرچه مضمون اصلی پلیسی نبود، ولی از دو شخصیت اصلی، یکی پلیس بود.
روستایی. زندگی روستاییِ خاص اثر داستانی را جذاب می‌کند.
گره فوق‌العاده داستان. 
و حدس من این است جلیل‌خان سامان از «قسم زن‌طلاق» رمان درآورده. حدس است فقط. نمی‌دانم.
چهار ستاره می‌دهم از پنج‌تا.

جدا از همه‌ی این‌ها:
رمانی که خواب از چشم بپراند، رمانی است که خواننده را درگیر کرده. و من حسابی درگیرش شدم.
          

            قبل از شروع کتاب وقتی خلاصه کتاب را خواندم فکر کردم با یک کتاب خسته کننده طرفم که میخواهد فقط داستانی درباره سیستان و بلوچستان ارائه کند و چون این کتاب را خریده بودم ناگریز به خواندنش شدم....
بهترین بیانی که میتوانم از کتاب داشته باشم این است که این کتاب روایتگر اتفاقاتی جذاب است که در سیستان و بلوچستان اتفاق می افتد اتفاقاتی که انقدر هیجان انگیز است که میتوان کل کتاب را پشت سر هم خواند و گاهی چنان مغز را به چالش میکشد که فقط میگویی خدا را شکر که جای شخصیت داستان نیستم، چون این مشکل هیچ راه حلی ندارد و گاهی با شخصیت ها غمگین میشوی و حتی به جای آنها پشیمان میشوی‌...
خوش حالم که با داستانی همراه شدم که به کتاب هایی شبیه نبود که فقط میخواهند ویژگی های یک منطقه یا قومیت را بیان کنند بلکه روایتی جذاب بود از اتفاقاتی هیجان انگیز که با فرهنگ قوم بلوچ بسیار شیرین تر شده بود.
پیشنهاد میدهم حتما این کتاب را بخوانید تا تجربه ای متفاوت از این گونه کتاب ها داشته باشید.
          

            رمان «وقت بودن» را جلیل سامان نوشته است. وی علاوه بر نویسندگی این کتاب، سریال‌های پروانه، ارمغان تاریکی و نفس را هم کارگردانی کرده است. تازه‌ترین اثر او در صدا و سیما، سریال «زیرخاکی» است که توانایی او را در داستان‌گویی به خوبی نشان می‌دهد.
جلیل سامان در کتاب «وقت بودن» همه‌ی عناصر رمان را به کار می‌گیرد تا تجربه‌ای به‌یادماندنی را به مخاطب عرضه کند. توصیف‌ها کافی، گفت‌و‌گوها پیش‌برنده و روایت گیرا و گاهی میخ‌کوب‌کننده است. البته می‌توان به نیمه ی دوم کتاب نقد وارد کرد که تقریباً سرسری به آن پرداخته‌ شده است و کتاب گویی در سراشیبی می‌افتد تا به پایان برسد.
موضوع داستان درباره‌ی یک جوان بلوچ و یک سرگرد کارکشته است که داستان زندگی آنها به طور موازی با هم روایت می‌شود. جان‌محمّد که به اتّهام قتلی از هشت سال پیش در زندان به سر برده، اکنون به روستا برگشته تا زندگی ویران‌شده‌اش را سامان بدهد. درست از آن طرف، سرگرد کاظمی هم آخرین سال خدمتش را در منطقه‌ای می‌گذراند که مشهور به خلاف است. او تمام همّتش را به کار می‌بندد تا امنیت را در منطقه برقرار کند؛ بدون آنکه خون یک مظلوم به زمین ریخته شود. در ادامه تصمیم‌های این دو نفر به طرزی هوشمندانه با همدیگر گره می‌خورد و از این کشمکش به وجود آمده، داستان به پیش می‌رود.
این کتاب علاوه بر آنکه ما را با فرهنگ مردمان بلوچ آگاه می‌کند و از محرومیت‌ها و زمینه‌های پیدایش جرم و جنایت سخن می‌گوید، سفری عمیق به لایه‌های درونی ما انسان‌ها دارد. جایی که خودخواهی‌های ما لانه کرده است و از دل آن کارهای خطرناکی بیرون می‌زند. پایان‌بندی داستان برخلاف نظر خیلی از خوانندگان باشکوه و زیباست؛ شورشی علیه خودخواهی و سلامی بر انسانیت.
          

            ماجرای خلق این کتاب برعکس روند معمول است؛ معمولاً رمان‌ها تبدیل به فیلم می‌شوند، اما حالا این فیلم است که تبدیل شده به رمان. جلیل سامانِ کارگردان، وقتی فیلمش دچار توقیف شد، تصمیم گرفت آن را از پرده‌ی نقره‌ای پایین بکشد و روی کاغذ به نمایش درآوردش‌.
شروع کتاب آرام است؛ اما آرامش قبل از طوفان!
بسیاری از اتفاقات و گفت‌و‌گوهای قسمت اول کتاب، مقدمه‌ایست برای طوفانی که در قسمت دوم شروع می‌شود.
با شروع قسمت دوم، ریتم داستان خیلی تند و نفس‌گیر می‌شود.
هیجان و تعلیق این قسمت، تا خط آخر کتاب، یقه‌ی مخاطب را رها نمی‌کند.
اینکه بالاخره جان‌محمد، به‌خاطر قسم، کارش را می‌کند یا کاظمی عقب می‌نشیند. این دوئل خیلی جذاب از آب درآمده.
تا لحظه‌ی آخر نمی‌شود پایان دوئل را حدس زد و این عالی‌ست.

سوژه‌ی کتاب آن‌قدر بکر است که می‌توانست ادامه داشته باشد و بیشتر پردازشش کرد.

نکته‌ی قابل توجه دیگر، استفاده‌ی خوب و به اندازه از لهجه‌ی بلوچی‌ست. نه آن‌قدر زیاد که مخاطب گیج شود، نه کم که بود و نبودش فرقی نداشته باشد؛ کاملاً به اندازه و درست.