از نظر من آلزایمر بدترین بیماری دنیاست. هر بیماری تو درک میکنی چکار کنی تا کمک کند بهتر شود یا اصلا همین طوری بماند یا .... وقتی مادربزرگ را دیدم که بادکنک خاطره ها را از جدید به قدیم یکی یکی مثل پدربزرگ قصه از دست میدهند، ناراحت میشوم... احساس پسر داستان را خوب درک میکردم که دنبال بادکنک ها می‌دوید. حتی وقتی بهترین خاطره از بین رفت. حالا نوبت او هست که بنشید و داستان خاطره ها را تعریف کند برای کسی که روزی همه خاطره ها را خوب و جالب تعریف می‌کرده است.
        

          کتاب بدون نام بردن از بیماری داره آلزایمر رو توضیح میده برای بچه ها. برای بچه هایی که با شرایط مشابه هستن خوندنش خیلی خوبه.
        

          هوالنور 
خیلییییی دوستش داشتم
داستان درباره‌ی خاطرات و آلزایمر بود
        

          ترجمه فارسی: بادکنک نقره‌ای
نشر پرتقال

یکی از قشنگ‌ترین کتاب‌هایی بود که خوندم :')))

و من رو یاد کارتون inside out انداخت.
        

          درباره زندگی، درباره مرگ.
        

          《و این روزها را میان مردم می‌گردانیم.》
پدربزرگ و مادربزرگ، از مهم‌ترین داشته‌های هر آدم هستند و وقتی خاطرات گذشته‌شان را تعریف می‌کنند، انگار ریشه‌های نوه‌ها هم قوی‌تر می‌شود.
نویسنده خیلی هنرمندانه، با درک عمیقی از زجر تماشای دنیای عزیزی که کم‌کم یادها را فراموش می‌کند، غم سنگینش را در دل نگه‌داشته و داستانی لطیف ساخته است که در ساده‌ترین شکل ممکن تمام احوالات یک کودک در مواجهه با زوال مغز و آلزایمر را نشان می دهد.
تصاویر این کتاب خیلی هم‌سو با آرامش قلم نویسنده است؛ البته که من دوست داشتم لااقل در یک فریم، تصویر چیزی فراتر از متن بگوید و تکانه ایجاد کند.

        

          «بادکنک نقره‌ای» رو امروز تو نمایشگاه کتاب خوندم و دست روی نقطه عمیقی از قلبم گذاشت، جوری که نتونستم جلوی اشکام رو بگیرم. کتاب  به طرز لطیف و خیلی قشنگی ماجرای یه پدربزرگ که فراموشی گرفته رو از زبون نوه‌ش روایت می‌کنه. تصویرگری کتاب خیلی عجیب و غریب و خارق العاده نیست ولی کارشو به درستی انجام میده. در کل وزنه ی کتاب روی روایتش بود. دلم نیومد کمتر از پنج به این کتاب بدم.
        

          نویسنده سعی کرده بود به صورت نمادین، فراموشی و آلزایمر رو به بچه‌ها توضیح بده.
سوال اینجاست که من چرا باهاش بغض کردم؟(:
        

          بادکنک‌های خاطرات و بادکنک نقره‌ای که خاطرات مشترک شخصیت اصلی با پدربزرگش است. اما  کم‌کم بادکنک‌های پدربزرگ از دستش در می‌رود و ایز این به بعد نوه خاطرهٔ بادکنک‌هایش را برای پدربزرگ تعریف می‌کند. کتابی دربارهٔ سالمندی و آلزایمر . وقتی بادکنک نقره‌ای گم شد گریه‌ام گرفت. واقعا لحظه‌ای که عزیزت آلزایمر گرفته و با چشمانی مات نگاهت می‌کند و اسمت را به خاطر نمی‌آورد خیلی دردناک است. 
        

          لطیف و خوندنیه.
شاید برای بچه‌هایی که پدربزرگ یا مادربزرگ مبتلا به فراموشی دارن دردناک باشه.
        

          آخرین باری که مامان‌بزرگ منو شناخت، وسط تعریف کردن یه خاطره نصفه بود.
داشت قصه‌ عروسی خاله‌ش رو تعریف می‌کرد، که داماد اسب آورده بوده برای عروس بردن و زیر پنجره خونه عروس منتظر بوده که ... و بعد، یه‌دفعه قصه‌شو ول کرد و باتعجب نگام کرد. با اون چشم‌هایی که انگار پشتش رو مه غلیظ گرفته بود خیره شد و گفت:
تو همونی نیستی که… همیشه شیرینی می‌دزدی از قابلمه؟
خندیدم. گفتم: آره مامان‌جون، همونم. 
فکر کردم داره باهام شوخی می‌کنه.
چون یه لحظه، فقط یه لحظه، لبخند زد و بعد باز خیره شد. انگار دکمه خاموش شدن فیوز رو توی ذهنش زده باشن.
از اون روز به بعد دیگه مامان‌بزرگم منو یادش نیومد، من شدم یه آدم بی‌نام، یه پرستار، هرکسی غیر خودم. هربار که وارد اتاقش می‌شدم، انگار بار اولم بود.
می‌پرسید شما دکترین؟ یا میگفت این‌جا کجاست؟ خونه‌ من نیست. من باید برگردم پیش بچه‌ هام. 
وضعیت البته با همه همینجوری بود. دیگه حتی بابام رو که محبوب ترین بچه‌ش بود رو هم نمیشناخت.
خیلی قبل از اینکه آلزایمرش پیشرفت کنه، پاشم دیگه کار نمی‌کرد. آرتروز جونش رو گرفته بود، افتاده بود رو تخت، اسیر بین بالش‌هایی که مدام باید جابه‌جا می‌شدن تا زخم بستر نگیره؛ که باوجود همه مراقبت ها گرفت. چند روز هم بخاطرش بیمارستان بستری بود که یه شبش رو من پیشش موندم به جای مامانم. خیلی ناراحتش بودم چون زخمش عفونت کرده بود و خیلی ناله میکرد، زانوها و پشتش خیلی درد داشت و حتی نمی‌شد لمسش کرد، گوارشش هم درست کار نمی‌کرد و هرروز داشت ضعیف تر میشد.
ولی اینا درد واقعی نبود. درد اون‌جا بود که اون شب توی بیمارستان با صدای لرزون بهم گفت: خانم پرستار من بچه‌ دارم؟
و من، با زبونی که خشک شده بود، فقط تونستم بگم: آره مامان‌جون داری، منم نوه‌تم.
بعد اون گفت: پس چرا منو ول کردن و هیچ‌کدومشون نمیان یه سر بزنن بهم؟
و من… اون شب رفتم توی دستشویی و به آینه زل زدم. به همون نوه‌ای که می‌اومد، هر هفته، هر تعطیلی، تنها یا با بقیه، ولی دیگه دیده نمی‌شد. شناخته نمی‌شد. وجود نداشت. و بعد برای مامان بزرگ و تنهایی عمیق بی‌انتهاش توی ذهنش زار زار گریه کردم.