یک رمان گرافیکی خیلی خاص!
دنیایی که آلموند در این کتاب ساخته و ارتباط بلو و وحشی‌اش در داستان، ستودنی است!
داستان، برای نوجوان نوشته‌شده و توصیف لحظه‌های خشونت‌آمیز هم در آن وجود دارد و لازم هم هست؛ چون وحشی درون هر نوجوانی هم درسا مثل وحشی بزرگ‌سال‌ها، اتوکشیده و اهلی نیست!
        

          رابطه‌م با نوشته‌های دیوید آلموند اینجوریه که نه ازش خوشم میاد، نه می‌تونم از خوندنش دست بکشم. احساس می‌کنم خود آلموند هم دوست داره همچین حسی ایجاد کنه در مخاطب‌هاش.
        

          این کتاب برای بچه‌های دبستانی نیست اما خواهرزاده‌های دبستانی من (کلاس ۲ و۴) جذبش شدند. من که از روحیه لطیف کلاس چهارمی و مناسب نبودن کتاب برای کلاس دومی آگاه بودم نتوانستم راضیشان کنم که کتاب را نخوانند برای همین با هم شروع به خواندن کردیم.
خودم دومین بار بود که می خواندم و تازه در بخش‌هایی دیدم چقدر کتاب عمیق و ظریفی برای بچه‌ای است که قهرمانش(پدر) را از دست داده و آن‌همه هیجان های مختلفی که تجربه کرده او را چطور تبدیل به وحشی کرده.
جذابیت داستان برای من به عمقی بود که در دل کوتاهی آن ایجاد شده بود و تصاویر چقدر فضا را خوب ترسیم می‌کرد و تاثیر گذار بود.
بچه‌ها هردو معتقد بودن کتاب وحشتناک اما جالبی بود. کلاس چهارمیه بهتر کتاب را درک کرد اما کلاس دومی هیجان بیشتری داشت.
تجربه خواندن دومین بار یک کتاب برای من همیشه پر از شگفتی است حتی کتاب کودک و نوجوان.

        

          اولین کتابی بود که از دیوید آلموند می‌خوندم. داستان بزرگسال نیست ولی خشونت بی‌پرده داره و نمی‌ٔونم دقیقا برای چه گروه سنی می‌تونه باشه. روند داستان و فانتزیش رو دوست داشتم و خیلی روون و خوب بود. با تعاریفی که از نویسنده شنیده بودم توقعم خیلی بیشتر بود و دوست داشتم نویسنده آخرش جسارت بیشتری به خرج می‌داد. امیدوارم تو کتاب‌های بعدیش توقعم برآورده بشه.
        

          کتاب مصوری با وایبی عجیبی ولی خیلی از مفهوم داستان خوشم اومد.البته سلیقه ای هست.ممکنه بعضی ها خوششان نیاید.
        

          یه داستان کوتاه، با تصویرگری شلخته و ضدروانیش که وجود یه پسربچه تازه یتیم شده رو می‌شکافه و چیزی پیدا می‌شه که فراتر از سوگواریه؛ یه وحشی. بلو بیکر شروع به خیال کردن می‌کنه و خشمی که بزرگ‌ترها دوست دارن منکرش بشن رو تبدیل به یه پسر بچه وحشی می‌کنه که تو اعماق جنگل، مثل یه غارنشین زندگی می‌کنه. حرف نمی‌زنه اما مثل حیوون صدا درمیاره، از میوه‌های جنگلی تغذیه می‌کنه و با یه چاقوی دست‌ساز از خطر دوری می‌کنه. این احساس بلو مدتی بعد واقعی می‌شه و بلو متوجه می‌شه که پسر وحشی وجود داره؛ یه جایی از درون یا حتی اون بیرون. 
دیوید آلموند داستان‌های عشق و دوستی و امیدواری نمی‌نویسه. بندبازان به خوبی نشون داد که آلموند بیشتر به بخش‌های خراب‌شده و زخمی نوجوون‌ها علاقه‌منده و ابایی از نشون دادن خشونت در رابطه با بچه‌ها نداره. چرا باید همه فکر کنن یه بچه بعد از مرگ پدرش، فقط مدتی غمگین باشه و بعد به زندگیش ادامه بده؟! ما انتظار داریم بچه‌ها با فهم یه بزرگسال عمل کنن و هیچ‌موقع هم آسیب نبینن. حتی به اشتباه اون‌ها رو به خاطر آسیبی که دیدن سرزنش می‌کنیم و با ناراحتی‌شون طوری برخورد می‌کنیم که انگار یه رفتار اشتباه و بی‌ادبانه‌ست. اما سوگ‌واری در واقع یه سنت هست و برای انجامش باید مهارت سوگ‌واری کردن رو داشت. کسی که تو نوجوونیش چنین فقدانی رو تجربه می‌کنه، مهارت لازم عزاداری رو نداره و تماماً احساسه. احساسات خالص و به نوعی وحشی. تبدیل کردن هر اندوهی به خشم کار راحتیه. بلو یا باید بزرگ‌تر بشه، یا وحشی. 
        

          خیلی عجیبه که یه آدم بتونه با استفاده از زخماش ،زخماش رو درمان کنه .