« احساس می‌کردم ضعیفم، نه آن طوری که شب کریسمس منفجر شده بودم، آن طوری که فردا صبحش بودم، صبحی که فقط لبخند جیمی بود که سرپا نگهم می‌داشت؛ لبخندهای جیمی و سوزان » .
داستانی حول محور زندگی « آدا » دختر ۱۱ ساله انگلیسی در زمان جنگ جهانی دوم
از بخش های تاریخی و جنگی داستان می‌گذرم چون دانش تاریخی ندارم و نمی‌دونم در چه حد معتبر بودن.
من حین خواندن کتاب، همراه با کلمات روی صفحات کتاب ذوب می‌شدم از توصیفات، تجربیات و احساساتی که در داستان جریان داشتند...
توصیفات آدا از تجربیات جدیدی که به چشم همه عادی شده بودند اما آدا برای اولین بار طعم آن ها را می‌چشید، روان و ملموس بودند.
 آدا برای من همان کودک درونی بود که طبق گفته ها و شنیده ها باید بغلش کرد، بهش گفت که تقصیر تو نیست و تو کافی، لایق و ارزشمند هستی، اشتباهت بزرگ نبوده، آرامشت را حفظ کن و حس گرما و امنیت بهش داد...
و شخصیت سوزان همان دایه ای که حقیقتا مهربان تر، لایق تر و مادر تر از مامِ داستان بود...
کتاب، جلد دومی با عنوان « جنگی که بالاخره نجاتم داد » دارد!
        

          جلد دوم کتاب « جنگی که نجاتم داد »
این کتاب هم تونست دست منو بگیره و همراه خودش کنه، اگر چه دوست داشتم بعضی قسمت های داستان عوض می‌شدن :) اما درنهایت می‌تونم بگم موردعلاقه‌م بود.
آدا در این جلد از کتاب پخته تر از قبل شده بود و جاناتان تورتونِ داستان از دوست داشتنی ترین ها بود.
درمورد بخش هایی که مربوط به جنگ، تاریخ و یهودی ها بودن، خوشبین نبودم و از اعتبار و حقیقت داشتنشون اطمینان ندارم و برای همین برچسب مطمئن نیستم رو برای این جلد از کتاب انتخاب کردم؛ امیدوارم کسانی ( مخصوصا نوجوانان ) که این کتاب رو می‌خونن، درموردشون تحقیق کنن و به اطلاعات و نگرش درستی نسبت این ها برسن و به گفته های داستان کتاب بسنده و اطمینان نکنن!
        

          وحشتِ آرامش‌بخش

 

«شبیه اقیانوس بود؛ مثل نور آفتاب، مثل اسب‌ها، مثل عشق؛ ذهنم را گشتم و کلمه‌ای که می‌خواستم را پیدا کردم، شادی» از این جمله‌ها درهرجایی پیدا نمی‌شود. معمولا وقتی در درون تاریکی راه می‌روی و انتظار بدترین پایان ممکن را داری و نوری در مقابل چشمانت سوسو می‌کند این جمله‌ها را به‌کار می‌برند. حسی غریبه اما آشنا جلویت را می‌گیرد. شبیه همان احساسی که «آدا» آخر داستانش یافت. او اسم حسش را شادی گذاشت. شما چطور؟ شادی برای بیان احساسات شما کافی‌است؟

اسم کتاب را بارها و بارها شنیده‌بودم. از همان اولین باری که نامش به گوشم خورد تعجب کردم. چطور ممکن است جنگ آدم را نجات دهد؟ در هر کتابی که اسم جنگ در آن می‌آمد هرچه از این پدیده می‌گفتند به بدی و ترسناکی ختم می‌شد. حالا این حادثه ترسناک چطور ممکن است به کسی آسیب نرساند که هیچ؛ او را نجات هم بدهد. بعد از مدت‌ها بالاخره توانستم بخوانمش. و چیزی که در ادامه خواهید خواند تمام نظر و احساس من درباره کتاب جنگی که نجاتم داد اثر «کیمبرلی بروبیکر بردلی» است.

آدا دختربچه‌ای حدود دوازده سیزده ساله بود که مشکل عجیبی داشت. پایش پیچیده بود. ولی مشکل عجیب‌تری که داشت این بود که تا به حال تمام دنیا را از پشت شیشه پنجره دیده‌بود. چون مادرش فکر می‌کرد آدا علاوه بر مشکل پایش مشکل‌های زیاد دیگری دارد. مشکلی مثل آموزش‌ناپذیر بودن را به آدا نسبت داده‌بود. ولی آیا او واقعا همچین مشکلی داشت؟

در قدم اول درباره این کتاب باید بگویم که دوستش داشتم. زاویه‌دید کتاب اول شخص بود و این حس نزدیکی بین خواننده و شخصیت‌اصلی برقرار می‌کرد. حس اینکه انگار کسی تمام خاطرات و عواطفش را با فردی که خواننده باشد درمیان بگذارد. این حس در تک‌تک جملات کتاب محسوس بود. از اولین کلمه تا آخرین کلمه همین نکته باعث شد با لذت این کتاب را بخوانم. البته این زاویه‌دید هم باعث شده‌بود ما فضای داستان را با دید آدا ببینیم. چون دید او هم متفاوت بود شاید اوایل کمی باعث می‌شد جذابیت کتاب از دست برود ولی بعد از چند مدت کاملا عادی شد.

نکته بعدی بحث دیالوگ‌هاست. دیالوگ‌های کتاب خوب بودند. محاوره بودند و این خودش نکته بسیار حائز اهمیتی است. جای شکرش باقیست که ترجمه باعث از بین رفتن دیالوگ‌ها نشده و به نحو احسنت برای ما مخاطبان ترجمه گشته‌است. نکته‌ای که در این باره به ذهنم می‌رسد این است که گاهی اوقات دیالوگ‌های آدا عجیب می‌شدند. درست است که او تقریبا تمام عمرش را در خانه محبوس بوده‌است ولی دلیل نمی‌شود که نداند گوجه چیست. یا حتی نداند که چند سال دارد. ولی در عوض معنای بعضی از کلمات که بیشتر انتظار می‌رود نداند را می‌داند. برای همین بعضی از دیالوگ‌ها و توضیحاتشان کمی کلیشه‌ای به نظر می‌آمد. مثلا وقتی آدا پرسید :«پیروزی چیه؟» و خانم اسمیت در جوابش گفت که پیروزی همان صلح است. درصورتی که درک معنای صلح شاید برای او سخت‌تر می‌بود. در صورتی که کلماتی مثل آزادی را به طور خیلی خوبی برای آدا توضیح داده‌بود ولی در این باره برای من به شخصه خیلی عجیب بود.

نکته بعدی شخصیت‌پردازی است. با اینکه آدا شخصیتی متفاوت‌تر نسبت به بقیه شخصیت‌ها داشت ولی من به خوبی او را می‌شناختم. البته کمی توصیف ظاهرش کم بود ولی به طور کلی می‌توانستم چهره‌اش را در ذهنم تصور کنم. اخلاقیات او در فضای مختلف هم کاملا برایم بعد از گذر چندین فصل از کتاب آشنا شده‌بودند. علاقه او به اسب‌ها و همچنین نوع علاقه‌مند شدنش کاملا در داستان مشهود بود. ما در تمام مواقع می‌توانستیم او را درک کنیم و تمام این موارد نشان می‌دهد که نکات شخصیت‌پردازی به طور کامل در این کتاب رعایت شده‌است.

حالا بعد از گذشت حدود ششصد کلمه چیزی که می‌خواهم بگویم این است. کتاب‌های خوب کمیاب نیستند. فقط اگر به‌خوبی به دنبالشان بگردید و با دید منفی نگاهشان نکنید خود کتاب‌ها بدون اینکه شاخصه خاصی داشته‌باشند برایتان لذت‌بخش خواهند‌شد. جذابیتی که خود صفحه‌ کتاب‌ها دارند کافی است تا به آن‌ها حداقل یک بار شانس بدهید تا خودشان را ثابت کنند. پس شما هم به جنگی که نجاتم داد این فرصت را بدهید. مطمئن باشید که شما را ناامید نخواهد کرد. :)
        

          مگر جنگ کسی را نجات می‌دهد؟ همین سوال باعث شده که کتاب #جنگی_که_نجاتم_داد در اولین برخورد برای هر کسی جالب به نظر برسد.
جنگ «آدا» را از دست مادر بی‌رحم و غیرطبیعی‌اش نجات می‌دهد. آدا پاچنبری است و مادرش در زندگی هیچ‌گاه اجازه نداده که او از خانه خارج شود و به او گفته پایش این قدر زشت است که هر کس در خیابان او را ببیند فرار می‌کند. اما جنگ جهانی دوم بهانه‌ای می‌شود که آدا و برادرش جیمی از خانه فرار کند و به روستایی در نزدیکی اقیانوس بروند. «آدا» متوجه می‌شود که مردم نه تنها از پای او نمی‌ترسند که حتی به خاطر ویژگی‌های دیگرش دوستش دارند، او موفق می‌شود اسب سواری کند، خواندن و نوشتن یاد بگیرد و حتی در روستا به عنوان قهرمان شناخته شود.
.
شاید به خاطر همین داستان متفاوت است که نوجوان‌های اطرافم این کتاب را خیلی دوست دارند. آن‌ها همراه با آدا به روستا می‌روند، همراه با او خودشان را ثابت می‌کنند، با هم از بی‌رحمی مادر آدا تعجب می‌کنند و ... من هم به همین دلایل کتاب را دوست داشتم. شخصیت آدا، جیمی، خانم اسمیت و حتی بعضی از آدم‌های کمرنگ‌تر داستان مثل مردم روستا برایم دلنشین بود. داستان هم روند آرام و دلچسبی داشت و نجات آدا خوشحالم می‌کرد. اما بعد از خواندن کتاب دلم می‌خواست در جمع‌های نوجوانانه بررسی کتاب توجه بچه‌ها را به چیزی فراتر از شخصیت‌پردازی و پی‌رنگ جلب کنم. به بچه‌ها می گفتم حواسشان به زمان و مکان داستان هم باشد. بین داستان نویسنده ماجرای جنگ جهانی دوم را با یک روایت انگلیسی به ما نشان می‌دهد. وقتی کشتی‌های انگلیسی توسط آلمانی‌ها غرق می‌شوند برای سربازها غصه می‌خوریم، وقتی آدا به کمک بازمانده‌های نبرد دانکرک می‌رود همراه با او احساس افتخار و مفید بودن می‌کنیم، وقتی او جاسوس‌های آلمانی را دستگیر می‌کند هیجان‌زده می‌شویم. و وقتی کتاب را می‌بندیم بخشی از تاریخ را در طی یک داستان جذاب و متفاوت خوانده‌ایم و حتی نفهمیدیم.

نمی‌خواهم فریاد واحسرتا سربدهم و بگویم این کتاب مغز بچه‌ها را شست و شو می‌دهد و آن را از دست نوجوان‌ها دور نگه دارید و از این دست حرف‌هایی که هر روزه می‌شنویم. اتفاقا هم خودتان کتاب را بخوانید هم به نوجوان‌های اطرافتان بدهید تا بخوانند و باهم راجع به ماجرای جنگ جهانی دوم صحبت کنید، در مورد اینکه تاریخ را فاتحان می‌نویسند حرف بزنید و بگویید اگر پیروز جنگ جهانی دوم به جای انگلستان آلمان بود، احتمالا الان جای چرچیل و هیتلر تغییر می‌کرد و چرچیل جنایتکار بزرگ همه قصه‌ها و فیلم‌ها می شد. بعد برایشان بگویید که در بحبوحه آن جنگ در کشور ما چه خبر بوده و چند میلیون نفر به خاطر نبردی در آن سر دنیا کشته شده‌اند و در آخر برایشان توضیح بدهید که جنگ جهانی دوم تا امروز کسی را نجات نداده‌است.

نکته ی قابل ذکر دیگر این است که در طول کتاب نویسنده به این نکته اشاره می کند که «متفاوت بودن به معنی بد بودن نیست» که حرف کاملاً درستی است. اما تجربه نشان داده خیلی وقت ها پشت این شعار رنگ و بویی از همجنس گرایی نهفته است. که در این داستان هم خانم اسمیت دوستی به نام «بکی» دارد که فوت کرده و زندگی بعد از او برایش بی معنی شده. نویسنده در هیچ جای کتاب اشاره ای به همجنس گرا بودن شخصیت نمی کند و آن طور که در گودریدز خواندم حتی اعلام کرده که در سال های 1940 اعلام چنین حقیقتی امکان نداشته است. اما بهتر است خواننده بزرگسال بعد از خواندن این جنس کتاب ها با این جنس شعارها به خواننده کم سن و سال تر تاکید کند که «متفاوت بودن به معنای بد بودن نیست اما هر تفاوتی هم قابل قبول نیست» البته که این فقط مختص به جنگی که نجاتم داد نیست و شامل خیلی از کتاب ها و فیلم هایی که امروز می خوانیم و می بینیم می شود.

با همه ی این تعاریف، جنگی که نجاتم داد کتابی خواندنی است. و باز هم به امید آن روزی که ما هم بتوانیم روایت های حقیقی تاریخ را در خلال یک داستان نوجوانانه به بچه ها هدیه بدهیم
        

          جنگ بهانه ای برای اثباتِ "من زنده ام" 
حتی اگر سال ها در اسارت پنجره باشی و دنیا را از قاب پنجره ببینی، باز فرق می کند که دنیای بیرون جنگ باشد یا نه!
"جنگی که نجاتم داد" از ان کتاب هایی بود که در لیست کتابهایم نوشته بودم تا بخوانم. ماجرای دختری که مشکلی در پایش دارد،آدا. که مادر بی رحمش زندگی را برایش جهنم کرده. اجازه هیچ کاری را به او نمی دهد و عملا آدا را در خانه زندانی کرده. آدا اجازه ندارد کار های کوچکی مثل غذا خوردن را انجام دهد؛ مادرش بین او و برادر کوچکترش تبعیض قائل میشود و کتک های وحشتناکی می زند! تا اینکه جنگ جهانی دوم شروع میشود و مادرش میخواهد فقط برادر کوچکتر ادا را به جای امنی ببرد…
همان اول که اسمش را دیدم مشتاقش شدم. جنگی که خسارت که نمی زند هیچ، ناجی هم هست! اما بعد از اینکه چند خلاصه از کتاب خواندم و نظرات خوانندگان قبلی را دیدم، شوقی که برای خواندنش داشتم ذره ذره کم شد. چرا که احساس میکردم همه اش درباره جنگ جهانی و فرانسه و … است. بعد هم در مورد مادری به شدت نفرت انگیز. اما خب خوشحالم که تقدیر کاری کرد که مجبور شوم و بخوانمش…
شخصیت پردازی داستان خوب بود. آدا با وجود متفاوت بودنش قابل درک بود. به جز ظاهر ادا که کم پردازش شده بود، شخصیتش را می شناختیم. علایقش و می توان گفت ترسی که نسبت به مادرش داشت مشهود بود. با وجود متفاوت بودنش با سایر شخصیت ها توصیف خوبی داشت و باعث شد من دچار اینکه "اصلا شخصیت اصلی کدوم بود؟" یا مجبور به دوباره خواندن متن نشوم.
زاویه دید از دید اول شخص بود و این به درک بهتر آدا کمک می کرد. اگرچه چون آدا دختری بود که زندگی را فقط از پشت پنجره دیده بعضی اوقات زاویه دید و داستان دچار لغزش و اشکالات کوچکی درمتن میشد. در نهایت میتوان گفت زاویه دید مناسب بود اما در بعضی جاها متن توانایی بهتر بودن را داشت.
دیالوگ ها محاوره بودند و این مهم ترین نکته در مبحث دیالوگ ها است(اگرچه بخش زیادی از ان را مدیون مترجم یا مترجمان هستیم). به جز موضوع محاوره بودن، نکته ای که کمی برایم عجیب بود تناقض بین دیالوگ ها و شاید بتوان گفت بخشی از شخصیت پردازی ادا بود. مثلا اینکه ادا نمی دانست گوجه چیست عجیب بود و غیر منطقی. چون درست است که او تا به حال از خانه بیرون امده اما گوجه خوراکی ای عجیب غریب نیست که مثلا بگوییم حق داشته. یا مثلا در بعضی جاها که ادا سوالی میکرد توضیحات می توانستند بهتر باشند. یعنی بعضی کلمات یا موضوعات اسان را سخت توضیح داده میشد و بعضی از چیز های سخت، راحت و واضح. اگرچه به گمانم بخشی از این ها به دلیل ترجمه باشد.
روند داستان کمی کند بود و خواننده در بعضی مواقع کمی خسته میشد. اما هر از گاهی توصیفات و حس درک کردن اتفاقاتی مانند بغل کردن سوزان به داد میرسید و احساس میکردی ارزشش را داشت. چرا که ما هم ان حس به آغوش کشیدن گرم را از دید ادا درک میکردیم و این نکته ای زیبا بود.
در اخر هم باید بگویم کتاب "جنگی که نجاتم داد" از ان کتاب هایی است که می تواند شما را از اتفاقات هر از گاهی و بد زندگیتان نجات دهد. کتابی که قدر زندگی خودتان را می دانید. فقط کافی است دل را به دریا بزنید و بخاطر ناراحت کننده بودن اوایل داستان، کتاب را نبندید. چه میدانید؟ شاید آدا کاری کند کارستان. از کجا معلوم؟ شاید "کیمبرلی بروبیکر بردلی" ثابت کند کتابش ارزش رفتن سراغ جلد دو داستان آدا را دارد و شما وقت اضافی برایش نگذاشتید! پس ماجرای جنگی که آدا را نجات داد را بخوانید:)
        

          خیلی غم انگیز ، عجیب و دوست داشتنی بود.
        

          بسم الله
هر دو جلد این داستان را با معرفی خانم منصوره مصطفی‌زاده خواندم و دوست داشتم.
و به نظرم هم نوجوان خوب است بخواند، هم بزرگسال.
و چیزی که بیشتر برایم جالب بود، اینکه این داستان در زمان جنگ جهانی است که سال‌ها پیش اتفاق افتاده و دیگر چندان نسلی از آن زمان باقی نمانده، اما نویسنده‌ها خودشان را مقید می‌دانند تا درباره‌اش بنویسند تا فراموش نشود و نسل‌به‌نسل منتقل بشود؛ کاری که ما، حداقل درباره جنگی که در زمان خودمان اتفاق افتاده و همچنان نسل آسیب‌دیده از جنگ، مثل دهه شصتی‌ها به قبل هنوز هم زنده هستند، اما روایت چندانی به‌خصوص برای نسل نوجوان و کودکمان نداریم. ملتی که تاریخ را نداند مدام اشتباهاتش را تکرار خواهد کرد. جنگ ما دفاع از سرزمینمان بوده، دفاعی که تمام دنیا برضد ما بودن و ما به‌تنهایی از سرزمینمان شجاعانه دفاع کردیم و حفظش کردیم.
کمترکسی است که جنگ رو دوست داشته باشد، اما بعضی‌ها با ساختن شعارِ نه به جنگ، درواقع دارند بر صورت کسانی چنگ می‌اندازند که به دفاع از خودشان برخاسته‌اند. چیزی که نه‌گفتنی است، جنگ افروزی است نه دفاع. به هر حال باید از تاریخ سرزمینمان برای نسل‌های بعد بگوییم تا بدانند این سرزمین از کجاها عبور کرده و به کجا رسیده است.
چیز دیگری که در این کتاب جالب بود، علاوه‌بر روایت شخصیت اول داستان که داشت با محدودیت‌هایش مبارزه می‌کرد تا توانا بشود، آن رفتار جمعی مردم در زمان وقوع جنگِ‌ناگزیر است. آن همدلی که لازم است بین مردم وجود داشته باشد و هرکس نقش خودش را در همراهی کردن برای عبور سالم خودش و دیگران از جنگ باید انجام بدهد، چیزی که در کشور ما به‌وفور و بسیار زیباتر وجود داشته بین عده‌ای، اما کمتر روایت شده برای مردم.
و نکته آخر اینکه در این کتاب درباره افسانه هولوکاست هم مطلب نوشته شده (دروغ هرچه بزرگ‌تر باشد و بیشتر تکرار بشود بیشتر باور می‌شود) اما چیزی درباره چگونگی رسیدن غذا به مردمشان که درواقع دزدیدن غذا از سرزمین‌های دیگر و کشتار مردمان اون سرزمین‌ها بوده که مثلا یکی‌اش ایران ما بوده که نیمی از جمعیت کشور از قحطی غذایی که سربازان انگلیس و روسیه از کشورمان می‌دزدیدند، جان خودشان را از دست دادند و این کتاب دراین‌باره سکوت کرده است. البته که غرب همیشه درباره جنایاتش درباره دیگرملت‌ها همیشه سکوت پیشه کرده است، اما بدترِ ماجرا این است که خود ما هم تا جایی که شده کمتر درباره سال‌های قحطی بزرگ چیزی گفتیم و نوشتیم و خواندیم.
به هر حال خواندن این کتاب کمکی است برای اینکه فرد یاد بگیرد چطور با محدودیت‌هایش و خرافات جامعه مبارزه کند. و چطور در دفاع از سرزمینش در هر سن و جنسیتی اقدام و همراهی کند.
        

          داستان نسبتا معمولی بود. توقع بیشتری داشتم از کتابی که نیوبری برده!
آخرشم یذره احساس می‌کنم نویسنده می‌خواست یه‌جوری تمومش کنه بره پی کارش!!
ولی آدمو دنبال خودش می‌کشید. هی می‌خواستی بخونی ببینی چی میشه!!!
        

          گرچه پشت جلدش درج شده «+۱۰» ولی بزرگسال ها هم از خوندنش بسیار لذت می برن.
        

          واقعا کتاب فوق العاده‌ای بود.
قبل از شروع کردن و خوندن این کتاب اصلا فکر نمی‌کردم که یه کتاب نوجوان بتونه تا این حد عالی باشه اما از همون فصل اول باهاش زندگی کردم و احساسات آدا (دختر راوی داستان) رو درک کردم.

یکی از نکات مثبت کتاب این بود که در حالی که زندگی یک دختر نوجوان توسط خودش بیان میشه و در طول کتاب اتفاق عجیبی رخ نمیده اما هر جمله و هر بخش از کتاب یک اتفاق و کشف جالبه که فوق‌العاده شرح داده شده. یکی از این موارد همون شروع کتاب اتفاق افتاده که بعد از جمله اول، مخاطب رو مشتاق به خوندن ادامه ماجرا میکنه:
«آدا، بیا کنار از پشت اون پنجره» صدای فریاد مام است. بازویم را گرفت و آنقدر محکم کشید که از روی صندلی افتادم و به زمین کوبیده شدم.


پایان بندی خوب هم از ویژگی های مثبت این کتاب بود. درست زمانی که چیزی به انتهای کتاب نمونده به ابتدا بر میگرده اما همچنان مخاطب رو مشتاق نگه میداره و تا آخرین لحظه ماجرا رو تموم نمیکنه. بعد هم اونجایی که مخاطب فکر میکنه داستان به آخرش رسیده  نویسنده دوباره یه اتفاق دیگه رو رقم میزنه و بعد داستان رو تموم میکنه.


علاوه بر این، در طول کتاب هم، مواجه با اتفاقات روزمره توسط «آدا» که براش تازگی داره و تجربه شون نکرده عالی بیان شده بود. و همینطور جنگ از دید دختر بچه ای که تا به حال از خونه بیرون نیومده خیلی خوب به تصویر کشیده شد. 

        

          خیلی لذت بردم
همه ما یک آدا تو وجودمون داریم که می ترسیم باهاش کلنجار بریم.
داستان در مورد خواهر و برادری هست که به خاطر جنگ جهانی مجبور به ترک خانه و مادرشون و زندگی در روستا و حاشیه شهر می شوند. اما این تغییر برای انها بیشتر از اجباری بودن به معنای فرار و به دست اوردن زندگی جدیدی است...

https://taaghche.com/book/85826/%D8%AC%D9%86%DA%AF%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%86%D8%AC%D8%A7%D8%AA%D9%85-%D8%AF%D8%A7%D8%AF
        

          من دوستش داشتم. :)

و «جنگی که نجاتم داد» به نظرم دوتا جنگه که در دوجا نجاتشون می ده. یکی در ابتدای داستان، و یکی در انتهای داستان. و جنگ دوم، همون جنگیه انگار که در همون نزدیک های انتها با خودش فکر کرد جنگ اصلیشه. خلاصه تونستم عنوان کتاب رو به دو چیز و دو معنی و اتفاق در ابتدا و انتهای کتاب مربوط کنم و این برام لذت بخش بود:))

و اون وقت هایی که نمی تونست بپذیره خوبی کردن ها و قشنگی ها رو و دیوونه می شد هم، برام از قابل درک ترین حس ها بود. خیلی خیلی قابل درک. قابل درک ترین جای کتاب...
        

          .
جنگ حق هیچ کودکی نیست. هیچ کودکی؟... تقریبا هیچ کودکی. شاید برای کودکی که اسیر باورهای خرافی شده، بخاطر یک مشکل کوچک مادرزادی تحقیر شده و مادر تمام نفرت و کینه و خشمش از بدبختی‌اش را نثار کودک می‌کند؛ جنگ معجزه باشد. معجزه‌ای که هرچند سخت است اما نشانش بدهد او ارزشمند است.
.
 خلاصه داستان:
آدا دختری ده ساله است که بخاطر مشکل مادرزادی پاچنبری بودنش تابحال از اتاقشان خارج نشده است. فقر، بی‌اطلاعی مادر، توهین‌ها و تنبیه‌های خشن مادر نسبت به آدا باعث شده او خودش را عقب مانده، بد و بی‌ارزش بداند. 
اما جنگ جهانی دوم از راه می‌رسد و آدا همراه برادر کوچکش از خانه فرار می‌کند...
.
        

          داستان دخترکی که به شدت بد از طرف مادرش باهاش رفتار میشه و چیزی از دنیای بیرون نمیدونه به غیر از یک پنجره که بخش خیلی کوچکی از لندن رو به تصویر می‌کشه. حالا جنگ شده و قراره مرحله جدیدی از زندگی این دختر، شروع بشه.

داستان و روایت خیلی خوبه اما بعضی اوقات ممکنه از کتاب خسته بشید و تا یه مدت سراغش نرید؛ اما وقتی داستان تموم میشه، حس یه کتاب خوب رو خواهید داشت. 
پیشنهاد میشه... .
        

          به پیشنهاد آقای جواهری و البته به جهت جذابیت عنوان، این کتاب رو خوندم. جنگ برای راوی نوجوان ما، پیش از این‌که نمود بیرونی داشته باشد، در درون اتفاق می‌افتد.
گزارش‌هایی از وضعیت جنگی، اهدای قابلمه‌ها، حضور جاسوس‌ها، پرده‌های سیاه و پناه‌گاه‌ها ارائه می‌شود اما جنگ بزرگتر یعنی پذیرش خود به عنوان یک آدمِ معمولی و حتی فراتر از آن، به عنوان یک قهرمان، ماجرای اصلی این کتاب است.
جنگ اینطوری آدم را نجات می‌دهد، وقتی بفهمی تو می‌توانی از پس هرچیزی بربیایی.
        

          جنگی که بالاخره نجاتم داد برام جالب تر بود...
        

          به عنوان کسی که ۴ سال پیش این کتابو خونده؛ هنوز هم می تونم دوستش داشته باشم؛ و اگه ۴ سال پیش باشه که حتما به شدت دوستش دارم. ادامه کتاب هم برخلاف معمول همون حالت کتاب اول رو داره و داستان خراب نمی شه. خوبه دیگه خلاصه!
        

          تلاش برای رسیدن به خواسته ها حتی با وجود محدودیت
        

          داستانی پر از احساس و زیبایی و امید بخش
        

          این کتاب بر عکس کتاب اول که شعار مستقیمی نداشت و حتی به جنگ به عنوان یک اتفاق با تاثیرهای مثبت نگاه کرده بود، پر بود از شعارهای مختلف مثل اینکه پیروان ادیان مختلف با هم برابرند، جنگ چیز بدیه، اتحاد چیز خوبیه، آدم هایی که بهمون بدی می کنن رو ببخشیم و ...

توی ترجمه سعی کرده بودن پنهان کنن ولی من فکر می کنم بکی و سوزان همجنسگرا هم بودن...