پس از آغاز دیانت اسلام، در ایران گروهی از مشایخ به طرح مسالۀ عرفان اسلامی مبادرت ورزیدند و همۀ آن ها به گوشه گیری، دوری از جامعه، خودنگری، خودجویی و خودمحوری پرداخته و از سایرین و جامعه گسستند. آنان عرفان را در تاثرات و تعصبات و دانش محدودی خلاصه نموده اند که مغایر با تفکرات حافظ است. حافظ با مطالعۀ عمیق در عرفان، خط دیگری را دنبال نموده است: عرفان حافظ را باید با مهر و عشق، دوستی و مسرت و امید به زندگی و پویایی و جد و جهد تعبیر و تفسیر نمود. کتاب حاضر در بخش نخست به تفاوت نظم و شعر، تعریف هنر، معنای ایهام و استعاره و صفت التفات اختصاص یافته است. اصلاح و تصحیح برخی از ابیات حافظ، بخش دوم کتاب را تشکیل می دهد. در بخش سوم حافظ از ابعاد گوناگون، معرفی شده و در بخش چهارم معنی و شرح برخی از ابیات حافظ درج گردیده است.