کتابی بود که موضوعش می‌تونست ۴ ستاره بگیره اما پرداختش ایراداتی داشت که در نهایت با ارفاق بهش ۲ دادم.
این کتاب داستان زندگی شاپور بزرگ ساسانیه و نویسنده تلاش کرده اون رو به سبک کارنامک اردشیر پاپکان بنویسه.
خب..
تا این‌جا خیلی خوبه اما همین سبک تبدیل شده به بزرگ‌ترین ایراد کتاب. (دست‌کم برای من)
چرا بزرگ‌ترین ایراد؟ چون کارنامه‌ی اردشیر پاپکان صد صفحه هم نیست اما این کتاب بیش از سی‌صد صفحه‌ست و واضحه که وقتی در این تعداد صفحه فقط یک نفر از یک زاویه‌ی دید مشخص و با یک زبان یکسان و یکنواخت تمام ماجرا رو روایت کنه موضوع چقدر خسته کننده میشه. 
نیمه‌ی اول کتاب هم که انگار داستان خانواده‌ی آقای هاشمی بود. شاپور رفته بود تور گردشگری دور ایران و هی می‌گفت این سنگ نگاره فلان جور بود. اون کاخ فلان شکله. این شاه اینجوری بوده. اون ارگ اونجوری بوده.