گوتمه در سراسر زندگی اش با کیش شخصیت می جنگید، و مدام توجه شاگردهایش را از خود منحرف می کرد. نه زندگی و شخصیت او بلکه آموزه اش مهم بود. او در میان رنج زندگی، به آرامش و ایمنی دست یافته بود. گوتمه به این ترتیب بودا شد، یعنی روشنی یافته یا بیدار. هر کدام از شاگردهایش اگر روش او را دنبال می کردند می توانستند به همان روشن شدگی برسند. اما اگر مردم شروع کنند به ستایش گوتمه انسان توجه شان از وظیفه شان منحرف می شود و این کیش می تواند تکیه گاهی شود برای به وجود آوردن وابستگی بی ارزشی که فقط می تواند مانع پیشرفت معنوی شود.