حلقه‌ی گیگس [آزمایش فکری که ازتون می‌پرسه اگه یه انگشتری داشتید که نامرئی میشدید، چه کار میکردید] نشان نمی‌دهد قدرت فاسد می‌کند، بلکه بیشتر نشان می‌دهد قدرت ماهیت واقعی ما را آشکار می‌سازد. همه‌ی ما یک خودکامه‌ی کوچک در درون خود داریم. قضاوت اجتماعی است که باعث می‌شود خوب رفتار کنیم یا مثلا همسایه‌ای که با دقت به آن طرف حصار نگاه می‌کند. تنها چیزی که ما را در مسیر مستقیم نگه می‌دارد، قضاوت دیگران است...... همه‌ی ما به نظارت و بررسی و تعادل نیاز داریم یا نوعی مرجع، تا ما را در راه درست نگه دارد. عدالت نیازمند اقدام عملی و شفافیت دائمی است. این قسمت، از افلاطون بود و خیلی باهاش موافقم. اصولا در تمام انواع حکومت‌ها، وجهه مردمی براشون مهمه و این نشون میده تا چه حد قضاوت اجتماعی روی انسان اثرگذاره. بنابراین یکی از مهم‌ترین زمینه‌ها برای عدالت در جامعه، خبرگذاری و مطبوعات آزاده تا بتونن قضاوت‌های اجتماعی رو تنظیم کنن و از این طریق دولت‌ها رو در مسیر درست‌تری نگه دارن.

انسان‌ها گونه‌ای پرشور هستند و همه‌ی این احساسات به طرف جهان بیرون هدایت می‌شوند. ما به اشیا یا افراد واکنش نشان می‌دهیم، بعد خشم، عشق، ترس، کنجکاوی و امثال آن‌ها آفتابی می‌شوند. در واقع داشتن یک احساس به معنای نوعی «رفتار» است. هیجان‌های ما از ما می‌خواهند و گاهی مجبورمان می‌کنند به شیوه‌ی خاصی عمل کنیم. احساسات ما باید به گونه‌ای تخلیه شوند یا مورد توجه قرار بگیرند. آن‌ها به قول مونتنی نیاز دارند به «کسی یا چیزی که هدف خود قرار دهند و به جایی که در آن عمل کنند.»

دنیایی بی‌قانون را تصور کنید که در آن هرکس می‌تواند دیگری را بکشد و از همه دزدی کند. این وضعیت بدون تردید «برابر» است. در این شرایط، مردان مطمئناً می‌توانند مردان دیگر را بکشند، اما این نکته این‌جا نادیده گرفته می‌شود که آن‌ها زنان را بیشتر می‌توانند بکشند.

دوبووار ادعا می‌کند جامعه از "زن" می‌خواهد به نحو مشخصی بنگرد و رفتار کند و زن هم این نقش را آگاهانه و ناآگاهانه ایفا می‌کند. این هویت مفروض به خودی خود تبعیض‌آمیز یا منفی نیست، اما دوبووار معتقد است جامعه اغلب زن را به نقش جنس "دوم" تنزل می‌دهد، یعنی پست‌تر و کم‌تر از مرد. *مرد پیش‌فرض است؛ زن شکلی متفاوت و جدید.*