یک مفهوم، قاعده یا هنجار نمی‌تواند ما را مجبور به انجام هیچ کاری کند. فقط خودمان می‌توانیم تصمیم به انجام کاری بگیریم. هر لحظه از هر روز، انتخابی پیش پای ما می‌گذارد. ما در هر ثانیه‌ی بیداری آزادی داریم. هیچ چیز نمی‌تواند این آزادی را از ما بگیرد. ما «محکوم به آزاد بودن هستیم.» درسته که این اجبار از نوع ربات بودن و انجام دادن کارا نیست، اما من با این نظر سارتر موافق نیستم و به نظرم اجبار اجتماعی تا حد خیلی زیادی کارهای هممون رو کنترل میکنه. بخش بزرگی از زندگی ما توسط جامعه تعیین میشه. جامعه تعیین میکنه که ما بریم مدرسه، کنکور بدیم، بریم دانشگاه، درس بخونیم، شغل پیدا کنیم، ازدواج کنیم و تا آخر. حتی این که چه جوری لباس بپوشیم و حرف بزنیم رو هم جامعه تعیین کرده. و برای همین به نظرم در عین آزاد بودن،نمی‌تونیم از نقش اجبار اجتماعی هم چشم‌پوشی کنیم.

حلقه‌ی گیگس [آزمایش فکری که ازتون می‌پرسه اگه یه انگشتری داشتید که نامرئی میشدید، چه کار میکردید] نشان نمی‌دهد قدرت فاسد می‌کند، بلکه بیشتر نشان می‌دهد قدرت ماهیت واقعی ما را آشکار می‌سازد. همه‌ی ما یک خودکامه‌ی کوچک در درون خود داریم. قضاوت اجتماعی است که باعث می‌شود خوب رفتار کنیم یا مثلا همسایه‌ای که با دقت به آن طرف حصار نگاه می‌کند. تنها چیزی که ما را در مسیر مستقیم نگه می‌دارد، قضاوت دیگران است...... همه‌ی ما به نظارت و بررسی و تعادل نیاز داریم یا نوعی مرجع، تا ما را در راه درست نگه دارد. عدالت نیازمند اقدام عملی و شفافیت دائمی است. این قسمت، از افلاطون بود و خیلی باهاش موافقم. اصولا در تمام انواع حکومت‌ها، وجهه مردمی براشون مهمه و این نشون میده تا چه حد قضاوت اجتماعی روی انسان اثرگذاره. بنابراین یکی از مهم‌ترین زمینه‌ها برای عدالت در جامعه، خبرگذاری و مطبوعات آزاده تا بتونن قضاوت‌های اجتماعی رو تنظیم کنن و از این طریق دولت‌ها رو در مسیر درست‌تری نگه دارن.

انسان‌ها گونه‌ای پرشور هستند و همه‌ی این احساسات به طرف جهان بیرون هدایت می‌شوند. ما به اشیا یا افراد واکنش نشان می‌دهیم، بعد خشم، عشق، ترس، کنجکاوی و امثال آن‌ها آفتابی می‌شوند. در واقع داشتن یک احساس به معنای نوعی «رفتار» است. هیجان‌های ما از ما می‌خواهند و گاهی مجبورمان می‌کنند به شیوه‌ی خاصی عمل کنیم. احساسات ما باید به گونه‌ای تخلیه شوند یا مورد توجه قرار بگیرند. آن‌ها به قول مونتنی نیاز دارند به «کسی یا چیزی که هدف خود قرار دهند و به جایی که در آن عمل کنند.»

دنیایی بی‌قانون را تصور کنید که در آن هرکس می‌تواند دیگری را بکشد و از همه دزدی کند. این وضعیت بدون تردید «برابر» است. در این شرایط، مردان مطمئناً می‌توانند مردان دیگر را بکشند، اما این نکته این‌جا نادیده گرفته می‌شود که آن‌ها زنان را بیشتر می‌توانند بکشند.