انسان‌ها گونه‌ای پرشور هستند و همه‌ی این احساسات به طرف جهان بیرون هدایت می‌شوند. ما به اشیا یا افراد واکنش نشان می‌دهیم، بعد خشم، عشق، ترس، کنجکاوی و امثال آن‌ها آفتابی می‌شوند. در واقع داشتن یک احساس به معنای نوعی «رفتار» است. هیجان‌های ما از ما می‌خواهند و گاهی مجبورمان می‌کنند به شیوه‌ی خاصی عمل کنیم. احساسات ما باید به گونه‌ای تخلیه شوند یا مورد توجه قرار بگیرند. آن‌ها به قول مونتنی نیاز دارند به «کسی یا چیزی که هدف خود قرار دهند و به جایی که در آن عمل کنند.»

دنیایی بی‌قانون را تصور کنید که در آن هرکس می‌تواند دیگری را بکشد و از همه دزدی کند. این وضعیت بدون تردید «برابر» است. در این شرایط، مردان مطمئناً می‌توانند مردان دیگر را بکشند، اما این نکته این‌جا نادیده گرفته می‌شود که آن‌ها زنان را بیشتر می‌توانند بکشند.

دوبووار ادعا می‌کند جامعه از "زن" می‌خواهد به نحو مشخصی بنگرد و رفتار کند و زن هم این نقش را آگاهانه و ناآگاهانه ایفا می‌کند. این هویت مفروض به خودی خود تبعیض‌آمیز یا منفی نیست، اما دوبووار معتقد است جامعه اغلب زن را به نقش جنس "دوم" تنزل می‌دهد، یعنی پست‌تر و کم‌تر از مرد. *مرد پیش‌فرض است؛ زن شکلی متفاوت و جدید.*

ما، هریک از ما، فوق‌العاده پیچیده هستیم. همه‌ی ما خیال‌پردازی‌هایی داریم که هیچ‌کس نمی‌داند، رازهایی داریم که هرگز با کسی در میان نمی‌گذاریم، ترس‌هایی داریم که در عمق وجودمان دفن می‌کنیم و صاحب پیچیدگی‌هایی هستیم که هیچ‌کس نمی‌تواند ببیند یا هرگز نخواهد دید. ما تابعِ صاحبِ احساس و تفکرِ زندگی‌های خود هستیم و مثل کسی که در برجی بلند زندانی است در ذهن خودمان تنها و گرفتاریم. با این حال، واداشته می‌شویم که با دیگران زندگی کنیم؛ دیگرانی که ما را می‌بینند، تماشا می‌کنند، می‌شنوند و درباره‌ی ما قضاوت می‌کنند. وقتی به اتاقی پا می‌گذارید، هرکسی که آن‌جاست بر پایه‌ی آن‌چه از خود بروز می‌دهید، درباره‌ی شما قضاوت می‌کند. شما برای آن‌ها یک اُبژه یا شیء هستید. آن‌ها در یک چشم به هم زدن شما را تقلیل می‌دهند. به شما برچسب می‌خورد و بعد هم عذرتان را می‌خواهند. از نظر آن‌ها شما «بامزه»، «اهل کتاب»، «مراقب»، «کسل‌کننده»، «چاق» یا «دستپاچه» هستید.