گذشته از این که در داستان‌نویسی و بعد ادبیات دفاع مقدس من استاد دهقان را کم‌نظیر دیده‌ام
می‌توانم ساعت‌ها درباره مجموعه داستان جشن جنگ او مباحثه کنم
این اثر سیر و تطور و شاید هم شهود و سلوک احمد دهقان را نشان می‌دهد
مکان و زمان اگر چه باز هم جنگ است اما دوربین احمد دهقان به سمت انسان چرخیده است و از واقعیت جنگ به حقیقت انسان معطوف شده است
احمد دهقان رنج انسان را نوشته و این به هیچ عنوان به معنای گذر او از مقوله جنگ نیست بلکه استاد دهقان اجزای صحنه را یک به یک نگاه کرده و بعد به حقیقت و یا اصالتی به نام انسان رسیده است و درک فهم و رنج او در پس حادثه جنگ.
اگر بگویم جشن جنگ منظر اگزیستانسیالیستی دارد حرف گزافی نیست.
        

          احمد دهقان را همیشه با «سفر به گرای ۲۷۰‌ درجه» به یاد می‌آورم. بهترین بود. داستان‌های این مجموعه هم نزدیک بود به همان رمان. به نظرم داستان‌های این کتاب که به اول شخص هم روایت می‌شد، به نوعی تجربه‌ی زیسته‌ی جنگیِ خود دهقان بود؛ چون انگار نویسنده/روای جنگ را از نزدیک لمس کرده بود. خواننده هم می‌دانست.