سوسن تسلیمی در گفتگویی بلند با محمد عبدی/۲۶۱ ص

تلاش و جسارت این زن برای کار و یادگیری ستودنی است. همتش در یادگیری زبان جدید و کار کردن و درخشیدن در زبانی که زبان مادری‌اش نیست  و همینطور افق دیدِ وسیع سوسن تسلیمی شگفت‌زده‌ام کرد. 
کتاب روان و خواندنی است.  
چرا ۳؟ چون احتمالا جزییات تخصصی این کتاب برای مخاطبِ عامه‌ای چون من سرگرم‌کننده نبود.
        

          می‌گویند تاریخ را پیروزشدگان می‌نویسند، من می‌خواهم اضافه کنم –که البته فقط نظر من نیست و خیلی‌ها می‌گویند– تاریخ را مردها می‌نویسند. می‌گویند زن باید سربه‌زیر باشد. چرا باید سرم را پایین بگیرم؟ زنان روستایی شمال را ببینید. سرشان بالاست و در چشم هر کس و ناکسی هم نگاه می‌کنند. حرفشان را هم با صراحت می‌‌زنند. اکثریت زنان زحمتکش ایرانی، زنان شهری نسل من و قبل من، بیشتر پذیرفته بودند مرد است که تصمیم می‌گیرد و هرچه آقا بگوید درست است. این در بیان بدن و صدا تاثیر دارد. این زنان باز نیستند، راحت نمی‌نشینند، راحت حرکت نمی‌کنند. سرشان هم زیر است. صدا هم صدای سر است نه سینه. یعنی صدا از درون سینه‌شان بیرون نمی‌آید، با سر و تودماغی حرف می‌زنند. خوشحالم که بسیاری از زنان نسل جوان به‌خصوص آنها که خودشان کار می‌کنند، تصویر دیگری را از زن ایرانی ارائه می‌دهند.