نویسنده به زیبایى از آدم‏ ها قصه‏ هایى مستقل می سازد که یک‏ جایى به هم مى‏ رسند و با یکدیگر درد مشترک مى‏ یابند. همچنین با خواندنِ قصه مى‏ توان مدعى شد که نویسنده به خوبى از پَسِ این ترسیم برآمده و سرِ بزنگاه افراد وقایع را به هم مرتبط کرده است.
در قصه پیشِ رو، براى برخى عشق مفهوم خود را از دست مى‏ دهد و آن را یک شوخىِ مسخره مى‏ پندارند و براى برخى دیگر همزمان با جدایى، تازه آغاز مى‏ شود. یکى آن را جرقه‏ اى زودگذر مى‏ شمارد و دیگرى همچون ستاره‏اى مستمر و دنباله‏ دار که خاموشى ندارد.
به هر حال بیانِ سرگذشت شخصیت‏ هاى گوناگون در کنار یکدیگر، قصه‏ اى را ساخته که خواننده خود را براى دانستن جذب مى‏ کند. نویسنده هم بدون وارد شدن در قضاوت و صادر کردنِ حکم، توانسته آن رابطه لازم میان داستان و مخاطبانش را برقرار کند به نحوى که نیازى به قهرمانِ خاص نباشد و فقط زندگى روزمره آدم‏ ها مورد توجه قرار گیرد.