از جهت نوع نگاه به مرگ، بهترین‌هایی بود که خواندم. نثرش هم تمیز و روان بود اما در بعضی جستارها فلسفه‌پردازی‌های نویسنده من را خسته می‌کرد و لذت خواندن را کم می‌کرد.
عالی‌ترین بخش هم به نظرم بخش رنج و مشخصاً مرگ سیاوش بود.
آن جمله‌های بی‌نظیر را احتمالاً بارها بخوانم.
ممنونم از زینب بدری برای معرفی. 
به‌نظرم می‌شود به هر کسی که سوگ را تجربه کرده و کسانی که سوگواری نزدیکشان دارند، پیشنهادش کرد. 

        

          هستیِ مرگ

مرگ را اگر با فراست و حوصله از زاویه ی نگاهِ غیرِ ترس آلود نگاه کنیم؛ شیرین و منطقی و لازم است. مرگ تقاطع زندگی نیست که ادامه ی آن است. کتاب هستیِ مرگ را در این چند روزه خواندم. هم کوتاه بود و هم شیرین و صریح و هم نگاهِ فلسفیِ آمیخته با آموزه های دینی بر آن حاکم بود. امیررضا مافی را در برنامه های تلویزیونیِ مرتبط با سینما دیده بودم. ولی فهمیدم که سواد فلسفی خوب و قلم پرباری هم دارد. او تجربه ها و داستان های دور و برش که مرتبط با مرگ بوده را  در قالب چند جستار بلند و کوتاه، خوب روایت کرده و جمع بندی های قابل توجهی ارائه کرده است.
 این کتاب نگاهِ درستی به پدیده ی مرگ دارد. مفید است خواندنش. حتی برای نوجوانان.