هر چی کلاسیک میخونم بیشتر و بیشتر از انسان ناامید میشم. این کتابها از اونهاست که این نکنه رو به ذهنم یادآور شد که هر چه نیازه برای انسانی زندگی کردن، تا به حال نوشته شده ولی انسانها هنوز  نمیخوان انسان بشن
        

          «کلود ولگرد» رابطه‌ی تنگاتنگی با «آخرین روز یک محکوم» داره. کلود ولگرد یک کارگره که به خاطر فقر و نبود کار دست به دزدی میزنه تا زن و فرزندش رو از گرسنگی و سرما نجات بده و به ۵ سال حبس محکوم میشه و در زندان اتفاقات دیگه‌ای براش رقم میخوره... هوگو دست به انتقاد از محکومیت‌های سنگین بدون توجه به بستر و پیشینه‌ و دلیل وقوع جرم میپردازه و یه جایی جمله‌ی قشنگی میگه، نقل به مضمون که پولی که به جلادان میدهید به آموزگاران بدهید تا جامعه پیشرفت کنه و جرم کم بشه.ه
        

          امروز ۲۶ خرداد  شروع کرد 
خواندش کردم


        

          بخشی از کتاب:
ای آقایانی که در قلب مجلس نشسته اید، بدانید و آگاه باشید که اکثریت قریب به اتفاق ملت رنج می کشد. شما هر نامی که به حکومت بدهید، اعم از جمهوری یا مسروطه یا حکومت مطلقه مختارید ولی بدانید که اصل این است که ملت رنج می کشد و جز این هیچ موضوعی مطرح نیست. در کشور شما زندانیان و زنان هرجایی بسیارند. وجود این دو سرطان در بدن مملکت چه معنی دارد؟ معنی آن این است که در پیکر اجتماع عیبی وجود دارد و در خون او مرضی راه یافته است.