اغراق نکرده‌ایم اگر که بگوییم غزالی را نه صرفا باهوش‌ترین اندیشمند ایرانی یا باهوش‌ترین اندیشمند مسلمان، بلکه باهوش‌ترین اندیشمند شناخته شده در تاریخ اندیشه جهان می‌توان دانست و با مطالعه‌ی آراء و آثار او، اثبات این مدعا چندان مشکل نیست.

اریک اورمزبی در غزالی‌پژوهی خود در کتاب «غزالی، مجدد اسلام» گرچه به آلات علم عقیده مسلح نیست [و البته در این خصوص انتظاری هم از او نمی‌رود] و در تحلیل عقیده شخصی و تقابل عقیدتی غزالی با باطنیه عاجز می‌ماند و نمی‌تواند حق مطلب را ادا کند؛ اما در فهم ظرایف ادبیات، فلسفه و عرفان نظری و عملی غزالی، به درکی شایسته تحسین و شرحی قابل قبول نائل می‌شود.

او با غور و خوض در رساله‌های غزالی، خاصه «مقاصد الفلاسفة»، «تهافة الفلاسفه»، «المنقذ من الضلال» و شاهکار مشهورش «احياء علوم الدين»، به خوبی نبوغ حیرت‌انگیز غزالی در تألیف این آثار را عیان می‌سازد و اندیشمندی را معرفی می‌کند که از حیث دانش‌اندوزی، كثرت تأليف، دقت علمی و البته تجربه‌ی زیسته و به‌کاربست صادقانه‌ی این تجربه در ساحت اندیشه، هیچ مثالی در متقدمین و متأخرینش ندارد.