دقیقاً یادم نیست که غرور و تعصب را کِی خریدم. شاید یک زمانی در زندگی که تصمیم گرفته‌بودم کتاب‌های فاخر بخوانم و مشغول خرید کتاب‌های فاخر جهان شدم که هیچ کدامشان را نخوانم. احتمالاً همان ایام بوده که با ذوق غرور و تعصب را باز کردم، چند صفحه‌ای خواندم و بعد از شدت کسالت کنارش گذاشتم. غرور و تعصب در 20 سالگی جزو اولین مواجهه‌های من با رمان کلاسیک بود و گمان نمی‌کردم هیچ‌وقت بتوانم تمامش کنم و این گزاره که کتاب‌های کلاسیک الکی معروف می‌شوند در ذهنم پررنگ و پررنگ‌تر شد. (پیش از آن «بلندی‌های بادگیر» را خوانده‌بودم و دوستش نداشتم. هنوز هم دوست ندارم)
اما بالاخره یک روز تمامش کردم، در کمال ناباوری در نتیجه اصرار بی‌پایان چند دانش‌آموز کلاس هشتم. نمی‌فهمیدم چرا نوجوان‌های متولد دهه 80 باید از چنین کتاب کسالت‌باری خوششان بیاید. اما هر چه که بود مجبورم کردند کتاب را تا انتها دنبال کنم و بعد از تحمل صحنه‌های کشدار طولانی، میلیون‌ها بار پیاده‌روی و صرف چای، هزاران مهمانی و صفحه‌ها دیالوگ تمام نشدنی تمامش کردم. نکته تعجب‌برانگیز این بود که دوستش داشتم! آن‌قدر دوستش داشتم که بعد از آن دانه دانه سراغ باقی کتاب‌های جین آستین هم رفتم و امروز در آغازین روزهای 24 سالگی فقط دو تا از کتاب‌های او را نخوانده‌ام که آن را هم نگه داشته‌ام برای روز مبادا. چون آستین دیگر زنده نمی‌شود و از او در این جهان فقط 6 رمان وجود دارد.
داستان مواجهه ما و آثار کلاسیک، در اینجا به طور خاص رمان‌های جین آستین، ماجرای مفصل و تاحدی پیچیده است. ما آدم‌های عصر تکنولوژی گاهی به نظر می‌رسد میلیون‌ها سال از سکون و سکوت قرن هجدهم دور شده‌ایم. به همین خاطر کتاب‌های آن دوره برای همه‌مان آثاری کسالت‌بارند که به سختی تمامشان می‌کنیم. اما عجیب‌تر آن است که خیلی‌هایمان بعد از تحمل چنین کسالتی، کتاب را دوست داریم. حین خواندن کتاب‌های آستین ممکن است از کند پیش رفتن ماجرا خیلی حرص بخورم، اما درکنارش از این کندی لذت هم می‌برم. الیزابت بنت ساعت‌ها فرصت داشت گلدوزی کند، با خواهرش به پیاده‌روی برود، و تمام روز می‌نشست و به این فکر می‌کرد که نهایتاً با چه کسی ازدواج می‌کند. من شاید این سبک زندگی‌ را هیچ‌وقت برای خودم انتخاب نکنم (اگر بخواهم هم به خاطر شرایط زمانه نمی‌توانم) اما از سرک کشیدن میان آن لذت می‌برم. برای همین وقتی «غرور و تعصب» را می‌خوانم، سراغ «عقل و احساس» می‌روم، بعد «منسفیلد پارک» را می‌خوانم، بعد میان صفحات «اِما» سرک می‌کشم و «جین آستین» خوانی برایم تبدیل به یک تفریح می‌شود. گنجینه‌ای که باید نگهش دارم تا در زمان‌های خاص سراغش بروم.
بعد از خواندن همه‌ی این آثار هنوز راز کتاب‌های آستین را کشف نکرده‌ام. هنوز نمی‌دانم چرا می‌تواند این همه سال ماندگار بماند. نمی‌فهمم مقالاتی که می‌گویند او در کتاب‌هایش نگاه انتقادی به وضعیت اجتماعی داشته دقیقاً بر چه اساس این ادعا را می‌کنند. اما هر چه که هست؛ شخصیت‌هایی که آستین خلق کرده دوستان خوب من‌اند که قریب به 300 سال قبل در کشوری دور از کشور من زندگی می‌کردند و من هم مدتی کنارشان بوده‌ام. روابط آن‌ها برایم عمیق و باورپذیر بوده. من توانسته‌ام پشیمانی الیزابت از قضاوت زودهنگام را تقریباً به انداز‌ه‌‌ی خودش درک کنم، به اندازه‌ی او از شخصیت‌های فضول حرص بخورم، و مثل او فنجان چای دستم بگیرم و خاله‌زنکی‌ترین بحث‌های تاریخ را بکنم. از طرفی آن‌ها با همه‌ی بعد زمانی و مکانی بازهم شبیه ما هستند، بازهم زود قضاوت می‌کنند، باز هم اشتباه‌های فاجعه‌بار دارند، باز هم دست به تجربه‌های عجیب در جوانی می‌زنند. ما در کنار شخصیت‌های جین آستین غریبه نیستیم، چون آن‌ها هم مشکلاتی مثل همه‌ی جوان‌های تاریخ دارند، همان مشکلاتی که ما هم با شرایط و ضوابط عصر خودمان. درگیرش هستیم.
فارغ از همه‌ توضیحات، همین که جین آستین می‌تواند من را به مکان و زمانی ببرد که هیچ‌گاه نمی‌‌توانم تجربه‌اش کنم برای خواندن کتاب‌هایش کافی است. برای همین است که چند روز پیش «ترغیب» را از کتابخانه‌ام بیرون کشیدم و با خودم گفتم:«وقت جین آستین ‌خواندن است» و دوباره از سرعت و درگیری قرن 21 به سکون و سکوت قرن هجدهم پناه بردم.
        

          تجربه خوندنِ آخرین کلاسیکی که مطالعه کردم انقدری مفتضح بود که تا چندسال سراغ اثار کلاسیک نرم 
حالا اما با خوندنِ غرور و تعصب،کمی زخمی که بلندی‌های بادگیر(آخرین کلاسیکی ک خوندم) بر پیکر روحم گذاشت ,التیام یافت.
قصه حولِ محور آدم‌ها و روابطشونه.
چطور و چرا این‌طور رفتار می‌کنند؟
آشنایی با حال و هوای فرهنگ انگلیسی‌های مبادی آدابِ قرن ۱۷ جالب‌ بود؛پایبندیشون به اخلاقیات و اهمیت"نزاکت" در برخورد که داشتن و نداشتنش مقسم نار و جنت ِچشم و دلِ ادمای داستانه.خط سیر داستان خیلی فراز و فروز نداره.القصه قصه چیز خاصی برای گفتن نداره اما همراهمی کردن با شخصیت‌ها،سرسختی‌ نشون دادن‌های لیز،غرورِ و ادعای دارسی،بلاهت خانم بنت،متانت جین،شوخ طبعی اقای بنت،سفاهت و نچسبی اقای کالینز و ...در کل همراه شدن با رودِ روونِ داستان مطبوع بود.
        

          رمانی محبوب و ماندگار 🙃

صدای خوشِ سخنِ عشق که هیچ وقت تکراری نمیشه!

اگه هدف شما از خوندن کتاب صرفا پر کردن وقتتون باشه غرور و تعصب میتونه گزینه مناسبی باشه...
غرور و تعصب رو  باید عصر جمعه خوند که متوجه گذر زمان نشی...که وقتی سرت رو از کتاب بلند کنی ببینی شب شده!
        

          این کتاب خیلی خیلی قشنگه، انقدر تصویرسازی های خوبی داره که من احساس میکردم دارم با کاراکتر ها زندگی میکنم با اینکه فرهنگ متفاوتی بود ولی میشد مثل یه فیلم تجسمش کنی. بعد هم که فیلمشو دیدم تصویر کاملی تو ذهنم شکل گرفت. داستانش گیراست و نمیشه زمین گذاشتش، ارزش چندبار خوندن رو داره به نظرم.
        

          کتاب غرور و تعصب رمانی نیست که از خوندنش پشیمون باشم، ولی در کل کتاب‌های جین آستن از جمله آثار کلاسیکی هستن که روند بسیار یکنواخت و موضوعات نه چندان دلچسب برام دارن. کتاب‌هایی که به سرعت خونده میشن به نظر من دو دسته هستن: بعضی کتاب‌ها رو آدم زود می‌خونه چون داستان نمیذاره مخاطب، کتاب رو زمین بذاره؛ ولی 1وقتایی خواننده کتاب رو سریع می‌خونه که وقتش توی روزهای آتی دستکم برای کتاب‌های دیگه آزاد باشه. غرور و تعصب دقیقا ذیل کتاب‌های دسته دوم هست. البته آثار آستن برای کتاب‌خون کردن نوجوان‌ها بسیار گزینه مناسبی هست.
بهترین ترجمه غرور و تعصب و بقیه کتاب‌های آستن رو میشه بین آثار رضا رضایی سراغ گرفت که نشر نی در مجلدهای خوش رنگ و لعابی به چاپ رسونده.
        

          "خودخواهی و غرور دو چیز متفاوتند، هرچند که معمولا مترادف گرفته می شوند. ممکن است کسی مغرور باشد اما خودخواه نباشد. غرور بیشتر به تصور ما از خودمان برمی گردد، خودخواهی به چیزی که دیگران درباره ما می گویند."
        

          اولین کتابی که از جین آستین خوندم و عاشق قلمش شدم
        

          گفتمان‌محور بودن این کتاب و بعلاوه ، شکل‌گیری بحث‌های جامعه‌شناختی و روانشناختی در جای جای این کتاب ، چیزهایی بود که مرا همراه کرد. از آموزه‌های غرور و تعصب می‌توان یادداشت‌های مفید زیادی برداشت!
        

          کتاب های قصه گو رو دوست دارم، و این کتاب بهترین و عزیزترین کتاب قصه گوی منه. :)
        

          اولین نکته قوت کتاب تعریف و بیان خیلی دقیق روابط انسانی هستش. اینکه آدمها تو زندگی روزمره چطوری با هم برخورد میکنن و در پس این برخوردها پیش خودشون چطوری فکر میکنن و... به نظر میرسه اینقدر توصیف دقیق جزئیات روحی و روانی فقط از یه نویسنده ی زن بر میاد. حس و حالها و دلهره ها و خوشحالی ها با دقت خوبی بیان شده، ولی به طور کلی حرف خاصی نداره رمان و خیلی معمولی شروع و تموم میشه
و باز هم همچنان حس منفی که به رمانهای انگلیسی دارم، سر جاش باقی مونده
        

          یه سری کتاب ها هم هستن که واقعا هیچ چیز خاص و منحصر به فردی درموردشون وجود نداره اما به قدری شیرین و خوندنی هستن که نمیشه زمینشون گذاشت."غرور و تعصب" یکی از همونا بود
^^
این کتاب از اون "باید هایی" بود که مدت ها تو کتاب خونه م خاک می خورد و بهم چشمک می زد اما خب هر بار که می رفتم سراغش حجم نسبتا زیاد کتاب منصرفم می کرد. خلاصه که اصلا فکرش رو هم نمی کردم اونقدری جذاب و خوندنی باشه که 450 ص رو تو کمتر از سه روز تموم کنم
        

          یه داستان عاشقانهٔ کلاسیک :)

با توجه به اینکه کلاسیکه واضحه که خیلی تمیز هم هست. تیکه‌های خوشمزه و نمکی هم داره که وقتی باز یادش می‌افتم خنده‌م می‌گیره 😄

من خیلی وقت پیش بعد از دیدن فیلمش، که خیلی دوستش داشتم (با بازی keira knightley)، نسخه‌ٔ زبان اصلی کتاب رو خونده بودم. چون نثرش با انگلیسی معاصر فرق داشت و جمله‌بندی‌ها متفاوت بودن خیلی ارتباط نگرفتم باهاش. 

ایندفعه بعد از تعریف دوستم رفتم صوتیش رو گوش دادم (اینم از مزایای نواره 😉 یه دفعه هوس می‌کنی یه چیزی گوش بدی بدون فکر کردن در مورد قیمتش میری شروعش می‌کنی 😅) و خب ایندفعه خیلی بیشتر خوشم اومد ازش :) البته باز رفتم و اونجاهایی رو که حساس بود یا دوست داشتم، دوباره از روی نسخهٔ زبان اصلی خوندم 😅 خیلی دقیق مقایسه نکردم چون متن ترجمه دستم نبود ولی در مجموع به نظرم ترجمه‌ش خوب بود و متن رو درست منتقل کرده بود. 

البته من احساس می‌کنم اسم کتاب باید باشه «غرور و پیش‌داوری»! به نظرم تعصب و پیش‌داوری با وجود نزدیک بودن دو تا مفهوم متفاوت هستن 🤔

اجرای صوتیش هم خیلی خوب بود (نشر آوانامه، با صدای خانم سحر بیرانوند و آقای مهبد قناعت‌پیشه از روی ترجمهٔ آقای رضا رضایی). البته با گوش دادن به صوتش دوباره ترغیب شدم فیلمش رو ببینم و واقعا به نظرم فیلمش خیلی قشنگه. یه سری جاها صحنه‌ها رو حتی بهتر از کتاب درآورده 😅 (مثلا یه حالت کتاب که دوست نداشتم این بود که اظهارنظرات عاشقانه رو اخباری توضیح می‌داد 😄 یعنی به جای اینکه گفتگو باشه یا درونیات فرد رو درست توضیح بده می‌گفت اینجا مثلا اینطوری عشقش رو ابراز کرد و این حرفا. یعنی یه سری جاها دوست داشتم گفتگو بخونم ولی توضیح می‌خوندم!). 
دخل و تصرف فیلم هم تو داستان در حدی نیست که مثل بعضی فیلمای دیگه بره رو مخ آدم! 

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅
چند تا نکتهٔ مفهومی!
🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

با خوندن این کتاب دوباره به این فکر کردم که حیای موجود در انگلستان ۲۰۰ سال پیش چقدر جالبه... یه دختر و پسر اگر همدیگه رو دوست دارن باید ازدواج کنن، دیگه راه دومی نداریم :) یعنی روابط خارج از ازدواج مخصوصا برای دختر خانواده‌دار بسیار بد دونسته می‌شده و مایهٔ آبروریزی...
حتی در این حد که مثلا تا دختر بزرگ‌تر شوهر نکرده کوچیکترا خوب نیست تو اجتماعات بچرخن (با توجه به اشارهٔ لیدی کاترین 😊)

نکتهٔ دیگه اینکه توجه کردید که خانوادهٔ ندار داستان در واقع خودش زمین‌داره و کلی خدمتکار داره؟!‌ آشپز... مسئول آراستن روزانهٔ خانم‌های خونه و ... اعضای خانواده اصولا کار خاصی برای انجام ندارن جز اینکه کتاب بخونن، موسیقی بنوازن و اینور و اونور مهمونی شرکت کنن! 
من همه‌ش با خودم فکر می‌کردم پس اون خدمتکارا چی؟‌ که فقط یه اشاره‌های کوچیکی بهشون می‌شد... اونا که هیچ‌وقت حق شرکت در مجالس رقص رو ندارن و هیچ‌وقت پیش نمیاد بتونن مورد توجه کسی خارج از طبقهٔ خودشون قرار بگیرن و ... و خب یاد حرف‌های نهرو در مورد دهقانان و زمین‌داران می‌افتادم...

و همچنین اینکه به نظرم قضیهٔ ارث زنان در انگلستان ۲۰۰ سال پیش پیچیده‌تر از چیزی بود که اول تصور کرده بودم. تو همین داستان نمونه‌هایی داریم که به جنس مونث ارث می‌رسیده. پس اینکه خونهٔ آقای بنت به دختراش نمی‌رسیده صرفا به این دلیل نبوده که زن ارث نمی‌بره (البته تو داستان یه اشاره‌ای به دعوای آقای بنت با پدر آقای کالینز سر این زمین می‌کنه... شایدم کلا بحث ارث زمین با ارث پول فرق داشته باشه...)
        

          زیبا و تاثیر گذار
پیشنهاد میشه فیلمش رو هم ببینید. البته بعد اتمام کتاب
        

          Lovely
        

          نظر من صرفا نظر منه قرار نیست درست باشه اما از نظر من غرور و تعصب به عنوان یک اثر کلاسیک اورریتده خیلی آثار کلاسیک دیگه ای هست که واقعا چه به لحاظ داستان چه شخصیت پردازی واقع گرا تر و جذابتر از غرور و تعصب هستند از آناکارنینا و جنایت و مکافات بگیرید تا گریت گستبی و برادران کارمازوف. غرور و تعصب داستان ساده ای داره و تمرکزش روی یک عاشقانه ساده است و عمق داستان های کلاسیک معروف دیگه رو نداره
        

          داشتن تعریف متفاوتی از عشق باعث شده کمتر سراغ کتاب هایی با مضامین عاشقانه برم، اما نکاتی تو این کتاب بود که برای من جالب بود، سرنوشت زنان ،از هر ملیت و تباری که به لحاظ حقوقی نمیتونن مالکیت اموالشون رو داشته باشن  و صرف مزدوج شدن  به حقوقشون میرسن تو کتاب به نقد کشیده شده، از طرفی اشاره به موضوع صفر و صدی نبودن روحیات ادما و عدم قضاوت افراد داشت که جالب توجه بود، همیشه فکر میکردم اولین بار کی به این نتیجه رسید که مردان عصا قورت داده و خودشاخ پندار، که فکر میکنن با بی توجهی میتونن چذاب قلمداد بشن مورد توجه خانم ها هستن؟ چون برای خود من کوچکترین رفتار این چنینی کافی بوده تا کلا اون آدم رو بایکوت کنم لذا همیشه تعجب میکردم از مورد توجه بودن این قبیل افراد ،اما گویا از دیرباز  این مدل رفتارها مرسوم بوده و تقریبا جز فاکتورهای جذابیت  ثبت  شده و طرفدارای خودش داره، لذا در مورد وجوه عاشقانه داستان نظری ندارم که قابل قبول باشه،اما از دید اجتماعی نکاتی مطرح شده بود که از نظر شخصی من بهتره تلاش کنیم کم کم کمرنگشون کنیم،  مثلا اشاره به این موضوع که هر خانمی صرف داشتن زیبایی قطعا زن زندگیه یا در مقابل هر آقایی صرف دارا بودن رفاه مالی و جایگاه اجتماعی قطعا همونه که میخوایم، یا تلاش مزخرف و بیهوده خانواده ها برای ازدواج فرزندانشون به هر قیمتی ،که این موضوع مناسفانه از قدیم تا امروز بسیار شایع هست،یا عدم اعتماد به نفس ادم ها در ابراز احساساتشون و ترسِ از شرایط ،بعد از بیان انها  ، یا تلاش برای کسب مهارت نه شنیدن ، چرا که به نظرم ضرورت نه گفتن به اندازه کافی درحال حاضر جا افتاده،،
موضوع دیگه ای که بنظرم لازمه دست از پردازشش کشیده بشه،این هست که خانواده های مرفه ای که پسر یا دختر دارن ،و این دختران و پسران اصرار دارن حتما با کیسی ارتباط عاطفی برقرار کنن که هم سطح نیستن و در ادامه بزرگان خانوادشون  با تهدید ،التماس ، پول و .. تلاش میکنن مثلا این بچه بره ها رو از چنگ اون گرگ صفتان بیرون بکشن واقعا فقط تو سریال های ترکی به نظرم الان جوابه و هیچ جذابیتی نداره، در کل باید بگم که جزو کتابایی نیست که  دلم بخواد باز بخونمش ،  به کسی هدیه بدم یا تو بحث های در موردش شرکت کنم،هرچند مطمئنم مورد پسند خیلیا خواهد بود ، اما انتظار من رو با میزان امتیازی که کسب کرده بود برآورده نکرد .
        

          .
غرور و تعصب، (یا غرور و پیشداوری به قول مترجم، که عنوان درست تری هست) داستان الیزابت یکی از پنج دختر آقای بنت، که با پیشداوری هاش درباره ی همسایه ی جدیدشون آقای دارسی، دچار اشتباهاتی درباره اون می شه..و آقای دارسی که با غرور بیش از حدش به این تفکرات دامن می زنه درحالی که قلب مهربونش رو پشت این ظاهر خشک پنهان کرده...اما در آخر درگیری‌های بین این دو به عشق بزرگی ختم می شه...♥️
.
پی نوشت: 
این کتاب رو هم گذاشتم یه گوشه از قلبم...تک تک جملات شیرین و لطیفش...توصیفات مناظری که انقدر ملموس بودن که خودم رو توی اون درختزار حس می کردم. و البته پمبرلی! ♥️🏰....الیزابت، آقای دارسی، اقای بنت، جین و اقای بینگیلی رو هیچ وقت فراموش نمی کنم🥲... حتما حتما اگر تا به حال نخوندیدش من ترجمه ی #رضا_رضایی رو از #نشرنی پیشنهاد می کنم🥰
        

          اگر یک کتاب طولانی پر از تالار و چای و رقص میخواهید در حالی که بزرگ ترین دغدغه شخصیت ها ٬ کثیف شدن پایین دامن های پرچینشون  و بزرگتر بودن خونه همسایه و شوهر نداشتن دختر هاشون تبریک میگم این کتاب هشتصد صفحه توصیف آبکی  و مشکلات الکی داره کاملا مناسب شما!

        

          برام جذاب و شیرین بود، بااینکه ظاهرا ساده و روان بود ولی کِشش داشت برام و بعد از حدودا یک سومِ کتاب نتونستم بیخیال بشم و بقیه اش رو یک شبه خوندم، لذت بردم👌😊