جنگ صلح است
  آزادی بردگی است
   جهل قدرت است.....
دنیای سرد و ترسناک و عدم اعتماد رو در این رمان به خوبی حس کردم.....
        

          (جدای از حقیقی بودن روایتش از واقعیتِ رخ نداده)
کتاب جالب و خسته‌نکننده(اگر علاقه‌مند به فکر و مکاتب فلسفی باشید)

داخل یک کتاب داستان یک کتاب نظریه پردازی نوشتن میدانی یعنی چه؟ :))
ایده "کنترل افکار از طریق کنترل کلمات" واقعا چسبید!
        

          دوران «1984» دوران سیاهی است. همه جا به شدت کنترل می‌شود؛ آدم‌ها حتی در مخفی‌ترین گوشه اتاقشان هم کنترل می‌شوند. فکر کردن ممنوع است. دوست داشتن ممنوع است. حتی در حین رابطه با همسر هیچ احساسی نباید در میان باشد و صرفاً این عمل به عنوان یک وظیفه، که همان تولید مثل است انجام گیرد. هر چه حزب بگوید همه باید آن را قبول کنند. تاریخ گذشته عوض می‌شود و تمام مستندات اعم از روزنامه، مقاله، خبر و ... تغییر پیدا می‌کنند تا حرف‌های حزب واقعی باشد. افرادی که برخلاف حزب فکر کنند و کارهای خلاف خواست آن‌ها را انجام دهند، از صفحه روزگار محو می‌شوند؛ نه تنها خودشان، که حتی اسم و نام و هرچه که مربوط به اوست از دفاتر و اسناد پاک می‌شود. طوری که انگار از روز اول چنین شخصی وجود نداشته و به دنیا نیامده است.
در یک چنین دنیایی «وینستون اسمیت» احساس می‌کند که از «برادر بزرگ» (رهبر حزب) متنفر است و حزب در حال نابودی انسان‌ها و عواطفشان و برده کردن آن‌ها است. و دست به کارهایی می‌زند که خلاف میل حزب است و اولین کارش این است که خاطرات خود را مکتوب می‌کند.
کتاب، یک دولت دیکتاتوری را ترسیم می‌کند که ادعای دیکتاتوری ندارد. دولتی که از مردم ماشین‌های بی‌احساس و بی‌عاطفه‌ای ساخته که فقط کار و تولید مثل کرده و در خدمت حزب باشند تا حزب برای همیشه قدرت را در اختیار داشته باشد. نویسنده خواسته با این کتاب ذهن و چشم مردم را نسبت به اتفاقات جاری در اطرافشان روشن کند و ببینند که در اطرافشان چه وقایعی در جریان است و چه کار باید بکنند.
خواندن این کتاب را به همه عزیزان پیشنهاد می‌کنم.

امین پازوکی 1399/08/12
        

          من این کتابو وقتی ۱۶ ساله بودم دست گرفتم. و بعد از این همه سال هنوز حال و هوای کتاب از خاطرم نرفته.  حال و هوای کتاب بسیار سیاسیه و یه جورایی سعی میکنه شرایط زندگی توی کشوری فرضی که با سیستم ایدئولوژی محور و با سیستم اطلاعاتی/نظارتی قوی بر مردمش حکومت میکنه، از زبون کسی که در سلسله مراتب حکومتی شعلی داره اما دیدن زمانهای متفاوت قدیم(تا جایی که یادمه)، اون رو نسبت به شرایطش بی اعتماد و بی اعتقاد کرده، توصیف کنه.  حالتون خوش نخواهد بود بعد از خوندن این کتاب مخصوصا وقتی  بدونید نویسنده برای نوشتن اون فضا الهاماتی توی زندگی واقعی هم داشته. برای همین لطفا قبل از خوندنش افسرده، ناامید، نگران یا ترسان از شرایط زندگیتون نباشید.  خوندن این ترجمه برام نسبت باقی ترجمه های معروف تر کتاب، روون تر بود چون لغات ساده تری توش استفاده شده بود. اگر با لغات فاخر یا ادبی مثل من سر و کله میزنید، این ترجمه بیشتر به دردتون می خوره.  در آخر توصیه میکنم قبل از خوندن این کتاب سراغ مزرعه حیوانات برید. و اوگر از اون لذت بردید و یک کمی قصد خود آزاری داشتید، سراغ این یکی حتما بیاید.  والسلام
        

          کتاب یه تیکه و متلک خیلی سنگین به نظام‌های توتالیتر مثل نظام توتالیتر شوروی در دوران استالینه و به قدری جذاب نوشته شده که خواننده هوس میکنه سر دو روز کلشو تموم کنه. در کل این اثر شدیدا ارزش خوندن رو داره.
        

          1984 را اورول در سال 1949، هم‌زمان با قدرت گرفتن بلوک شرق، منتشر کرد. این کتاب جامعه‌ی سوسیالیستی توتالیتری را بر مبنای کشورهای کمونیستی وقت ترسیم می‌کند و پیش‌بینی درستی را از وضعیت آن‌ها در آینده‌ای نزدیک ارائه می‌کند. زمانی که آرمان‌ها و اهداف حزب برای مردم رنگ می‌بازند و چهره‌‌ی واقعی «قدرت»، بدون هیچ بزکی نمایان می‌شود.
سلطه و نفوذ این نظام «سوسیانگل» چنان است که حوزه‌ی ‌فردی و زندگی شخصی در آن از بین می‌رود و تماما تحت کنترل و نظارت حاکمیت در می‌آید. نقش «ناظر بزرگ» تمثیلی از رهبران بلوک شرق به ویژه استالین و سیستم‌های کنترلی-نظارتی منصوب به اوست. و نیز افرادی که تنها به عنوان جزء‌ی از یک کل شناخته می‌شوند، چنان به خدمت اهداف حزب‌ در می‌آیند که هریک به یک دستگاه کنترل‌گر تقلیل می‌یابند. آن از خودبیگانگی که مارکس مذمت می‌کرد به نوعی دیگر خود را نشان می‌دهد. افرادی که تنها در جهت اهداف حزب  معنا می‌یابند و به کارکرد اجتماعی‌شان تقلیل یافته‌اند، به جاي از خودبيگانگی با فرآيند توليد، از خویشتن خود بیگانه می‌شوند. ممنوعیت عشق و هرگونه عواطف بشری که در کتاب مطرح می‌شود نیز اشارتی است به همان از دست رفتن مفهوم فرد(individual).
در تحلیلی جامعه‌شناختی، این کتاب را می‌توان نقدی بر کارکردگرایی ساختاری نیز دانست. تاکید بر مفاهیمی چون نظم ساختاری، یکپارچگی اجتماعی، کارکرد نظام‌های بروکراتیک (وزارت‌خانه‌ها) و مذموم دانستن هرگونه تضاد اجتماعی نشان از نگاه انتقادی اورول بر مبانی این نظریه است. شاید بتوان گفت باوجود این‌که استالینیسم بر مبانی تضاد استوار است، اما نهایتا به بدیل آن پیوند می‌خورد.
 .
بخش از کتاب:[ قدرت در وارد آوردن درد و خواری نهفته است. قدرت در تکه تکه کردن ذهن‌ها  و پیوند دادن آن‌ها در شكلی تازه، به اختیار خود ما نهفته است. ... اگر تصویر آینده را بخواهی، پوتینی را مجسم کن که جاودانه چهره‌ی انسان را لگدمال می‌کند. ... تنها با آشتی دادن تناقضات است که می‌توان قدرت را ابدالاباد حفظ کرد.]

 


        

          بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
کتاب مثل قلعه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ حیوانات یک کتاب تاریخی سیاسی ولی با چاشنی عاشقانه است

من قلعه حیوانات رو بیشتر دوست دارم و معتقدم خیلی استادانه تر نوشته شده

کتاب فعلی ممکنه خسته کننده هم بشه براتون
در هر حال از نظرم کتابیه که بیش از اون چیزی که هست بهش پرداخته میشه 

از فصل های آخر کتاب بیشتر لذت بردم ، مخصوصا این که مفاهیم جدید و جالبی رو مطرح میکنه
        

          کتاب رو بصورت الکترونیکی در فیدیبو خواندم و در اوقات فراغت و بی کتابی ان را تمام کردم. کتابی زیبا در مورد حکومتهای دیکتاتوری و بسته و وضعیت مردم در این حکومتها
چند تا یادگاری از این کتاب ارزشمند

 ۱. به همگان هشدار مى دهد که اگر روند تاریخ تغییر نکند، انسان ها در سراسر دنیا، بى آنکه خود بدانند، خصوصیات انسانى خود را از دست مى دهند و به آدم هایى ماشینى و بى روح تبدیل مى گردند
۲. مى توانند آدم را وادار به گفتن همه چیز بکنند. اما نمى توانند آدم را وادار کنند تا آن چیزها را باور کند. آنها نمى توانند به درون آدم دسترسى پیدا کنند.
۳. اگر آدم احساس کند که انسان ماندن، حتى اگر بى نتیجه باشد، ارزشمند است، درواقع آنها را شکست داده اى.
۴. یک گروه حاکم تا زمانى حاکم است که بتواند جانشینانى براى خود انتخاب کند. حزب در پى بقاى خون و اصالت نیست بلکه براى بقاى وجود خود تلاش مى کند. مهم نیست چه کسى قدرت را به دست مى گیرد به شرط آن که ساختار طبقاتى براى همیشه به همان شکل پایدار بماند.
۵. حزب به کارهایى که علنا انجام مى شود علاقه ندارد. فقط افکار براى ما مهم هستند.
۶. چگونه یک انسان مى تواند قدرتش را بر انسان دیگرى اعمال کند؟» 
وینستون فکر کرد. «با وادار کردن او به رنج کشیدن.» 
ـ دقیقا. با وادار کردن او به رنج کشیدن. اطاعت کافى نیست. اگر او رنج نکشد، چه طور مى شود مطمئن شد که او در حال اطاعت از خواسته تست نه خواسته خودش؟ ماندن در قدرت یعنى تحمیل درد و حقارت. 
۷. ـ درد به تنهایى همیشه کافى نیست. گاهى بشر در مقابل درد تا حد مرگ هم مقاومت مى کند. اما براى هرکس چیزهایى وجود دارد که اصلاً قابل تحمل نیست و نمى تواند به   آنها فکر کند. کارى هم به شهامت و یا ترس ندارد

بیست و ششم فروردین ۱۴۰۱
سیزدهم رمضان
        

          یه زمانی خوندن این کتاب مد بود ولی به نظرم کتابیه که همیشه میشه خوند و تاریخ مصرف نداره.
شاید به نظر برسه که چون شخصیت‌هاش حیوانات هستن با یه کتاب فانتزی مواجه هستیم در صورتی که کتاب کاملا سیاسیه.
کتاب رو خیلی سال پیش خوندم اما یادمه که کشش داستانیش زیاد نبود.
        

          کتابی که یک بار خوانده ام باز هم می‌خوانم و باز هم می‌خوانم .
روایتی پر فراز و نشیب که فراز های عالی و هیجان انگیز و شیب هایی که فقط فرصت نفس کشیدن بهت بده .
من نسخه ی دیگر این کتاب و خوندم که انتشارات شاهدخت پاییز بود به ترجمه ی صدیقه عیوضی .
در کل پیشنهاد میکنم بخونید .
        

          در ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ:
(( دﻧﯿﺎی ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ 1984 از ﺳﻪ ﮐﺸﻮر ﻏﻮل آﺳﺎ ،ﻣﻘﺘﺪر و ﺑﯽ رﺣﻢ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺋﻤﺎ درﺣﺎل ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺳﺎﮐﻨﺎن اﯾﻦ ﺳﻪ ﮐﺸﻮر ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻃﺎﻗﺖ ﺧﻮد،ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و در ﻣﺤﯿﻄﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ در آن ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن دوﻟﺖ ﻣﻤﻨﻮع ﺷﺪﻩ و ﻧﻔﺮت ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻞ اﺷﺨﺎص ،ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد....)) 

 دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور، ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ذرﻩ ذرﻩ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎی ﺣﺰب ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ اوﺷﯿﻨﯿﺎ ﻣﺮا ﯾﺎد اﻓﮑﺎر ﺟﻨﺎب ﻋﻼﻣﻪ و ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺎﯾﺪاری ﺷﺎن ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ .ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ .
ﺟﻨﮓ ﺻﻠﺢ اﺳﺖ .آزادی ﺑﺮدﮔﯽ اﺳﺖ .ﺟﻬﻞ ﻗﺪرت اﺳﺖ .
اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ،رﻣﺎن دﻧﯿﺎی ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ. دﻧﯿﺎی اﺻﻼح اﺳﺖ ،ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﺎی ﮐﻨﺎﯾﻪ آﻣﯿﺰ .ﮐﺘﺎب ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ.ﭼﻮن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ دارد ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﻗﻠﻌﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﺶ را ﺑﺮای ﺑﺎر دوم ﺑﺨﻮاﻧﻢ:)
        

          کتابیه که به نظرم هر کس باید یک بار هم که شده اونو  بخونه ولی با این حال به نظرم قلعه حیوانات اورول خیلی قوی تر از این کتاب بود.
        

          کتاب خوبیه. داستان پردازی خوبی هم داره ولی برخی اوقات دچار افراط‌هایی در شرایط داستان شده که به نظرم می‌رسه اگه کمتر بود واقعی‌تر به نظر میومد
        

          ۱۹۸۴ آینه درون نمای دنیایی که درش زندگی می‌کنیم... عروسک‌گردان عروسک‌هایش را هرطور که بخواهد به حرکت وامی‌دارد و عروسک بی نوا گمان می‌کند که به خواست خود حرکت میکند سخن می‌گوید و فکر میکند.... وصف حال این روزهای ما
فرزانه. ج
«کسی قدرت را به خاطر نابود کردنش تسخیر نمیکند. قدرت وسیله نیست بلکه هدف می‌باشد. هیچ انسانی حکومت دیکتاتوری را درست نمی‌کند که از انقلاب محافظت نماید، بلکه انقلاب می‌کند تا دیکتاتوری را به وجود آورد.»
«-وینستون چگونه یک انسان قادر است قدرتش را بر انسان دیگری اعمال نماید؟
+از طریق رنج دادن او.
-دقیقا همین است. از طریق رنج‌دادن. اطاعت کفایت نمیکند. اگر او رنج نکشد چطور می‌توان اطمینان یافت که او در حال اطاعت از خواسته ی تو می‌باشد و نه خواسته ی خودش؟ قدرت یعنی رنج دادن و تحقیر نمودن. قدرت یعنی متلاشی نمودن مغز انسان و تبدیل کردن آن به چیزی که مورد نظرت می‌باشد.»
`اوبراین` جورج اورول - ۱۹۸۴
        

          می‌شه گفت بی‌جهت گنده شده
این کتاب در حد و اندازه قلعه حیوانات نبود
        

          .....
        

          اختراع زبان نو

برادر بزرگ: حکومتی تمامیت‌خواه که در جای‌جای شهر و زندگی و خانه‌ی مردم رخ می‌نمایاند و دوست دارد لحظه‌لحظه‌ی زندگی آنها را کنترل کند.
گفتار نو: تنها گفتاری که این حکومت تمامیت‌خواه مجاز می‌داند. تمام شکل‌های دیگر گفتار و سخن، ممنوع است.
دوگانه‌باوری: شستشوی مغزی، چنانکه شخص قادر باشد همزمان دو حقیقت متضاد را باور کند. تنها چنین اشخاصی مطلوب یک حکومت تمامیت‌خواهند.
جرم فکری: تفکر به هر چیزی غیر از آن چه یک حکومت تمامیت‌خواه می‌خواهد ممنوع است: ما هستیم که تعیین می‌کنیم شما چه کار کنید، چه بگویید و حتی به چه چیزهایی فکر کنید.
تله‌اسکرین: ابزارها و روش‌های یک حکومت تمامیت‌خواه برای کنترل هر لحظه‌ی شهروندانش.
«۲+۲=۵»: حقیقتی که برای نشان‌دادن وفاداری به حزب باید به آن باور داشته باشید. مسئله اینجا «واقعیت» نیست، ایدئولوژی‌ای است که می‌خواهد باور شما را تعیین کند.
باور کنید یا نه، تمام این عبارت‌ها را نویسنده‌ای ساخته که می‌خواست در سال ۱۹۴۹، وضعیت جهان در سال ۱۹۸۴ را پیشبینی کند. پیشبینی او اشتباه از آب درآمد اما صحنه‌ها و عبارت‌های ابداعی او هنوز هم به ما در مواجهه با حکومت‌های تمامیت‌خواه کمک می‌کنند.
یکی از حکومت‌های درون رمان، در تلاش است با محدود کردن کلمات و عبارات شهروندانش، گفتاری نو به وجود بیاورد که همه موظف باشند تنها با آن سخن بگویند. آنها معتقدند محدودیت کلمات، محدودیت تفکر می‌آورد و شهروندان با این گفتار نو، دیگر به بسیاری از مسائل فکر نخواهند کرد: آزادی، عدالت، حق، دوستی، صلح و … . اورول با این رمان، دقیقاً راهی بر خلاف آن حزب را می‌پیماید: کلمات جدید بسازید، زبان‌تان را گسترده کنید، از ابداع عبارات تازه نترسید، هر چقدر دلتان می‌خواهد پیچیده باشید، به هر مسئله‌ای از تمام زوایا نگاه کنید و بگذارید فکرتان از طریق زبان و کلماتتان گسترش یابد و بزرگ‌تر از آن شود که در خدمت یک حکومت تمامیت‌خواه درآید. این شاید بزرگ‌ترین دستاور رمانی کلاسیک باشد که فضای تاریک و سرد آن، نفس خواننده را در سینه حبس خواهد کرد و به او تجربه‌ای از زیستن در جوامع تحت ظلم و سرکوب خواهد داد.
اورول با عباراتی که ساخته، خواننده‌اش را به سلاحی کارآمد برای مبارزه با گفتار نو و دوگانه‌باوری هر حکومت تمامیت‌خواهی مجهز کرده است. اما خواننده‌ای که رمان را دقیق بخواند خواهد فهمید که مهم‌ترین کلمه‌ی ابداعی رمان، کلمه‌ای است که در خود رمان نیامده اما امروز اسم رمز مبارزه با هر برادر بزرگی است: «۱۹۸۴».
        

          یک کتاب سیاسی  عالی از نویسنده ای درجه یک و بیظیر قلعه حیوانات که دیکتاتوری رو به شکل عجیبی در اون سالها پیش بینی کرده و توصیف کرده 
        

          به نام خدا، 
مکعب های روبیک را تا به حال دیدید؟  وقتی از جلوی مغازه ها رد می شوید،  برایتان رژه می روند،  رنگارنگ،  مثلثی،  مربعی،  مگنتیت،  می روید و یکی شان را می خرید،  بعد که رفتید خانه،  با ضرب و زور هم که شده حلش می کنید،  نهایتا که حل کردید دوباره خراب می کنید،  عقلتان می گوید برای تقویت است اما احساستان چه؟ روبیک ها تو خال اند،  چیزی پشتشان نیست،  مانند این کتاب رنگی اند... 
به جای اینکه غذا را در اختیار مردم بگذاریم، و مردم بو بکشند و متنفر شوند. 
دستور پخت را در اختیارشان بگذاریم،  انها به رنجشان پشت نمی کنند،  لازم نیست بنویسیم  او بد است،  می نویسم او از همه متنفر است تا تو به این نتیجه برسی که او بد است، 
نوع روایت با راوی است،  در طی داستان سعی در تجسم دنیا ی ان زمان دارد که می توان گفت،  چهار سوم نبوغ نویسنده،  برای این است،  برخلاف قلعه ی حیوانات،  که نبوغ سر داستان پردازی بود،،،،  سوال ها جذاب بودند،  جواب ها،  از روی نبوغ نویسنده بودند،  خب اما کافیست با حرف های تکراری او مخالف باشی،  اگر بشینی روی تک تک جمله ها فکر کنی به یک نتیجه ی تکراری می رسی،  ،،،  خوب سعی داشت قضیه رو رنگین نشان بده، و ابداعات فوق العاده ای هم داشت،  مثل نو گفتار و اکران دور برد و هزاران چیز دیگر،  در کل برای یک بار خوب است.