"ایمان شکسته شدتون رو روی از خودگذشتگی آدمهایی که هنوزم در گوشه و کنار این مملکت رنج می برند بنا کنید."
داستان هایی درباره شرح رنجی است که مبارزان سیاسی و شهروندان عادی برای کوچکترین کارهای خلاف نظر حکومت که انجام میدهند باید بکشند. نمی شود آن را از بهترین آثار جلال آ احمد دانست. با این حال در توصیف سیاهی و تاریکی قدرت بی حصر و حد دولت کوشا بوده ولی با این حال داستان ها شلخته هستند و ارتباطشان با یکدیگر روشن نیست.
        

          خواندم. جالبه که جلال در سال‌هایی خاص این کتاب را نوشته است.
        

          «معدن»،«کارگر»،«سرکوب»،«کشتار»،«درهم تنیدگی گیاهان تیره»،«زندان»،«شکنجه» و...
این واژه ها را به جلال آل احمد بدهی کافیست تا داستانی درام از روزگار سخت جامعه متوسط و رو به پایین آن سالیان دور را در ذهن مخاطب زنده کند.
ماجرای حمله‌ی‌ ژاندارمری و نیروهای مسلح به معدنی در شمال و سرکوب قیام کارگران آن خطه در چند فصل و از نگاه چند شخصیت دنبال می شود و در هر فصل از زاویه ای بدیع به سختی گذران ایام   پرداخته می شود.
هرچند قلم جلال در این اثر فراز و فرود هایی دارد که کمتر از او سراغ داشتم لکن این نحوه ی نگارش هم سبک مخصوصی دارد که‌ قابل تامل است.
یک جایی یاد فیلمفارسی ها می افتی و در جایی دیگر داستان«گیله مرد» برای ات تداعی می شود.
البته ملموس نبودن زیاد ماجراهای این مجموعه مایه شکر است چرا که ماهی تا وقتی از دریا بیرون نیافتاده باشد قدرش را نمی داند.
        

          از رنجی که می‌بریم، جلال آل احمد
اگر‌ اشتباه نکنم از رنجی که می‌بریم را در سال‌ها پیش وقتی نوجوان بودم خواندم، البته  بخش‌هایی‌اش‌ را. آن وقت‌ها از توصیف‌های کتاب و‌ فضایش لذت وافری می‌بردم. اما اکنون مانند قبل نبود. اولین کتاب جلال بود که هدفمند خواندم. بنا دارم زمانی برای «جلال خوانی» وقت بگذارم؛ این از دو‌ جهت اهمیت دارد: به نظرم آل احمد در داستان فارسی وزنه‌ای حساب می‌شود و اگر کسی بخواهد داستان فارسی بخواند ناگزیر باید آل احمد بخواند؛ دلیل این هم خیل بزرگ طرفداران او هستند که از قضا برخی از آن‌ها داستان‌نویسان و‌ رمان‌نویسان‌ بزرگی هستند. و‌ از طرف دیگر از وقتی یادم می‌آید تا امروز نزاعی میان شخصیت جلال آل‌احمد و دیگران بوده است که برخی این را‌ داستان‌هایشان نیز سرایت داده‌اند. و علاوه بر این‌ها سادگی و صمیمیتِ لحن و بیان جلال سبب شد که آغاز این سیر با او باشد.

 درباره‌ی داستان
  
لحن داستان‌ها صمیمی‌ست. نظیر آنچه از سه‌تار در ذهنم مانده‌ست. توصیف‌هایی ساده و قوی دارد، خیلی راحت تصویرشان در ذهنم می‌آمد. شروع خوب و شاید طوفانی‌ای داشت. اما ضعف داستان این بود که حوادث داستان افت کرد. البته به نظرم هدفِ نویسنده این نبوده که معمایی کشف کنیم؛ بلکه اولاً و بالذات هدف‌اش توصیف رنج‌هایی‌ست که می‌بریم [بُرده‌اند در این امر به نظرم موفق هم بوده‌است. البته در برخی موارد وقتی حادثه‌ای یا شخصیتی را توصیف می‌کند به تعبیرِ من «پرش منطقی» پیدا می‌کند: نخندید! برای مثال، شخصیتِ اسد تا حدود یک چهارم کتاب در قالب گزارش سوم شخص روایت می‌شود؛ و هنگامی که خودِ اسد صحبت می‌کند شخصیتِ بیرونی توصیف شده توسط راوی سوم شخص یا شخصیتِ درونی اول شخص (اسد) کاملاً با هم چفت و جور نمی‌شود. البته بدانید و آگاه باشید که این افاضات از بی‌سوادی یا سوادِ خود ساخته است و چیزی دیگر نیست. پس ناسزا گفتنِ مودبانه سزاوار است.

در کل به نظرم با توصیفات بالا، و با توجه به اینکه از داستان‌های بابِ طبع من سر و گردنی فاصله داشت سه ستاره برای «از رنجی که می‌بریم» مناسب باشد.
        

          شخصیت های ناقص 
توصیف های مکانی عالی
سردرگی و ابهام!
ولی همین که دورهم می نشینیم و جلال میخوانیم و جلال فهم میکنیم خودش پنج ستاره دارد:)
        

          از ابتدا تا انتهای کتاب دنبال نثر جلال گشتم،یافت نشد!
داستانها و شخصیتها گنگ هستند و اگر کسی(مثلا خواننده خارجی یا نوجوان دهه هشتادی) با فضای زمانی روایات کتاب آشنایی نداشته باشه شاید اصلا هیچ از کتاب متوجه نشه.
تنها نکته مثبت به نظرم ایجاد وجه اشتراک در داستانها و حتی بعضی شخصیتهاست طوری که انگار یک روایت از زاویه دید چند نفر بیان میشه.
        

          توصیفِ درّه های سر سبز شمال و گیاهان  به هم پیچ خورده‌ی جنگلی  هم نتوانست زهر داستان های این کتاب را بگیرد. 
جلال آل احمد در اوج زیبایی، از رنج هایی‌ می‌گوید که تا استخوان آدم را می‌سوزاند، آدم را مچاله می‌کند.
 رنجِ زندانیان سیاسی، رنجِ انگشتان پینه بسته‌ی کارگران معدن و
ظلمی که هرگز از بین نمی‌رود و فقط هربار رنگ عوض می‌کند. 
اگر قلم آل احمد برایتان سخت است، به نسخه صوتی مراجعه کنید. 
        

          جلال آل احمد به خوبی در این کتاب، رنج یک روشنفکر در جامعه را به تصویر می کشد، این کتاب سرشار از مونولوگ هایی است که جلال آل احمد با خود می گوید، به عبارتی هر کس بیشتر بداند بیشتر رنج می کشد.
        

          توصیفات مکانی و پرداختن به جزئیات واقعا خوبه، حس شاعرانه‌ای که توی نوع نگاه نویسنده به محیط وجود داره هم همینطور اما گاهی اوقات این زیاده روی شاعرانه آدم رو از روایت دور می‌کنه. 
شخصیت پردازی ضعیف و ناقصی داره، دیالوگ تمام شخصیت‌ها به یک سبک و زبان می‌خوره و انگار نه انگار شخص دیگری هست.
همین پرداخت زیاد به جزئیاتش بیشتر جاها کلیات رو از ذهن آدم پاک می‌کنه.
داستان‌ها طرح و ایده نسبتا خوبی دارن، جوری نیستن که حوصله سر بر باشن
اولین اثری بود که از آل احمد خوندم
        

          شامل ۷ داستان کوتاه.
عنوان این اثر، برخلاف روال معمول، نام هیچ‌کدام از داستان‌های این مجموعه نیست.
گرچه این اثر شاید سیاسی‌ترین اثر جلال آل‌احمد باشد، اما گویا نوشته‌های او، هیچ‌گاه از بیان مسائل اجتماعی و فرهنگ توده مردم خالی نیست.
جلال در این مجموعه، فعالیت سیاسی، تبعید، زندان، شکنجه، اوضاع شهرها و خانواده و کار، زیر سایه پاسبانان و سرکوب سیاسیون با عاملین جنبش‌ها را در قالب داستان بیان کرده.
        

          متاسفانه چیزی از نثر جلال نیست توی این کتاب. من قبلا هم یه بار خونده بودم و چون اون موقع خوشم نیومده بود بیشترش یادم نبود و الان هم همون شد دوباره
        

          بسم‌الله.

این کتاب حاوی چند داستان کوتاه با موضوعات سیاسی و تمرکز بر مبارزه مردم عادی است که در سال ۱۳۲۶ نوشته شده. به‌نظر جلال با هدف داستان‌سرایی و شخصیت‌پردازی عمیق و توصیفات دل‌انگیز این کتاب را ننوشته پس توقع ندارم که خیلی داستان‌ها در ذهنم بمانند. تلخ بود و البته واقعی_واقعیتی که بعضا تمام هم نشده و فقط مربوط به گذشته نیست...
        

          دیگر از درزهای مبهم دیوار نم کشیده زندان صدایی برنمیخاست.
همه خاموش بودند.چند نفر بی صدا اشک می ریختند.عده بیشتری به جسد رحمان خیره شده بودند...هوا کم کم مثل صورت مهتابی رنگ رحمان روشن می شد
        

          به نام او...
اولین کتابی بود که از جلال آل احمد می‌خوندم 
و به نظرم جذاب بود
البته یکم با قلمش سنگین پیش رفتم اما در مجموع شیرین بود.
اوضاع سیاسی و اجتماعی دوران پیش از انقلاب رو خیلی خوب و عالی توصیف کرده بود.
        

          تاریخ را باید خواند و برای درک بهترش چیزی بهتر از ادبیات نیست. همیشه گفته‌ام هیچ‌کس از رنجی که مردم شمال ایران در آن‌سال‌ها برده‌اند به درستی و راستی سخن نگفته. اگر گزارش‌های تاریخی را بخوانید می‌بینید آن درد و شکنجه‌ای که جلال آل‌احمد به وصفش پرداخته هیج غلوآمیز نیست. در آن دوران آن مرز و بوم چنان ستمی را به دوش کشیده که هنوز هم آثارش در فرهنگ مردمان عزیزش پابرجاست.
        

          جلال ماست دیگر...
توصیفاتی ظریف‌ و دقیق و پرداخت به چیزهایی که کسی نمی پردازد، این ویژگی همیشگی جلال بوده است
داستانها همه در نوار ساحلی شمال و با محوریت تحرکات مردمان آنجا می باشد
چهارستاره یه کم زیاده، شاید اگر میشد سه و نیم میدادم....
        

          ما جلال را دوست داریم، حوصله‌ی شرح قصه نیست...

فقط یک نکته: توصیفات و نثر جلال در این کتاب، به طرزی اعجاب‌آور دوست داشتنی، زیبا و دقیق است. چند نمونه را با هم بخوانیم... 

1. تاریکی و وحشت کم کم همه جا را پر می‌کرد. اندوه غروب مه‌آلود آن روز، همه چیز را در خود می‌فشرد و از سر و روی همه بالا می‌رفت‌؛ از نوک شاخه‌های بی‌برگ و نوای درختان عریان جنگل گرفته، تا ته دره‌ای که سنگ‌ریزه‌هایش مدت‌ها بود نوازش آب یک جوی ملایم و مهربان را روی سر خود حس نکرده بود.

2. دسته‌ی سوم و چهارم نیز پس از شش روز، وقتی که خانه‌ها همه غارت شد و آب‌ها از آسیاب افتاد؛ اجازه یافتند که کلنگ‌های خود را به دوش بگیرند و از زیر برق سرنیزه‌های وحشی و گرسن، دوباره به تاریکی سرد و اطمینان‌بخش دالان‌های دراز و مرطوب معدن پناه ببرند.

3. من همیشه می‌خواسته‌ام به راهی قدم بگذارم که اقلاً از چند تا پرتگاه بگذره و منو با خطراتی که ازش فقط خیلی مبهم اطلاع دارم، روبه‌رو کنه. شاید واسه‌ی همین بود که این‌کاره شده‌ام.
        

          انسان را در رنج آفریده اند .رنجی خاص که براي هر انسان درنظر گرفته شده.رنج هایی که شبیه هم نیستند.
        

          جلال در این کتاب، که آن را سیاسی‌ترین اثر او می‌دانند، تکه‌ها و گزارش‌هایی از مبارزات سیاسی در دهه ۲۰ خورشیدی را نوشته است. 

این مجموعه داستان شامل هفت داستان کوتاه است که در سال ۱۳۲۶ منتشر شده یعنی همان سالی که جلال از عضویت حزب توده خارج می‌شود.

تجربه فعالیت‌های سیاسی جلال و فهم او از مکانیسم قدرت و سرکوب در داستانهای این مجموعه نمایان است اما داستانها به یک اندازه سیاسی نیستند؛ برخی از آنها راجع به افرادی است که خودشان چندان فعالیت سیاسی خاصی علیه رژیم نکرده اند اما به نحوی درگیر مبارزات شده‌اند. 

به جز دو داستان اول که کاملا مرتبطند و پیرامون یک رخداد سیاسی هستند، بقیه داستان‌ها ظاهرا پراکنده اند اما در واقع همه آنها حول و حوش مبارزه سیاسی غالبا در منطقه مازندران سامان یافته‌اند.

موقعی که داستانها را می‌خواندم احساس خوبی داشتم از اینکه جلال این ماجراها را نوشته. آنچه را از آن سالها دیده و شنیده و زندگی کرده، فقط برای خودش نگه نداشته و ما را هم سهیم کرده است.

نثر جلال مثل خودش بیقرار و ناراضی است، کوتاه و شتابان. این نثر برای بیان درونیات این آدم و دنیایش بهترین است اگرچه در سال‌های بعد و در "مدیرمدرسه" و "نون و القلم" بهتر از آن هم می‌شود.

        

          هرچند آشنایی با نثر آل احمد برام تجربه جالب و جذابی بود ، اما گنگی خاص داستانها ، برام ناخوشایند بود. حس رنج رو زیاد بهم منتقل نمی کرد .در هیچ داستانی مشخص نبود دقیقا اون مردم چه کردند که اینجور باهاشون برخورد می شه ، یعنی روی اقدامات آزادی خواهانه یا دلایل اصلی مردم هیچ مانوری داده نمی شد. البته شاید فضای بسته و خفقان آور دوران پهلوی مانع ازادی در بیان اندیشه های واقعی اش می شده . به هر حال از این کتاب بیشتر از هر چیزی اسم مجموعه رو دوست داشتم و بعد هم روانی نثر جلال آل احمد رو