«به نام خدا»
مدت‌ها پیش خوانده شد.
به توصیه متخصصی خواندم وگرنه نسبت به آثار روانشناسی به کل بدبینم. نمی‌خواهم بر این بدبینی  باقی باشم اما هنوز کسی یا چیزی  نتوانسته نظرم را تغییر دهد.

مثل اکثر کتاب‌های روانشناسی این یکی هم پر از حرف‌های در ظاهر زیبا بود. اینکه خوب باشیم و مهربانی کنیم و الخ...

در حد تذکر به اینکه می‌توانیم مهربان باشیم بد نبود اما نکته عملی معدود داشت.

همچنین همیشه این سؤال برایم باقی است که چطور یک به ظاهر روانشناس این همه تاریکی و سیاهی که در انسان‌ها هست را نمی‌بیند و فقط می‌گوید خوب باشید و اگر شما خوب باشید همه‌چیز خوب است!

من زندگی را بیشتر شبی تاریک با چند ستاره چشمک‌زن می‌بینم تاریکی‌های بسیار با اندکی نور. 

اگر کتاب روانشناسی می‌شناسید که کمی با واقعیت جورتر باشد معرفی کنید...