مدتها پیش این کتاب رو خوندم و تنها کتابیه که از جوجو مویز خوندم. در کل دوست داشتم، داستان دردناکی از عشق و زندگی در دوران جنگ بود. بعضی بخشهای کتاب به نظرم خیلی به جزییات زندگی و افکار شخصیت ها پرداخته بود که به خسته کننده میشد اما در کل، ارزش خواندن داره
        

          از کتاب های به یاد ماندگی بود بنظرم
        

          از زاویه جدیدی به جنگ جهانی پرداخته بود و موضوع داستان با وجود زمینه عشق و جنگ ، جدید بود ولی چیزی که خواندن کتاب رو سخت میکرد منظم نبودن  متن داستان در چاپ بود . خیلی جاها نمیتونستم بفهمم  سطر های دیالوگ برای کدوم شخصیت عه و گیج میشدم و لذت خواندن رو از من میگرفت . در کل خواندنش خوب بود ولی به نظر من کار های جوجو مویز اونقدری که معروف شدند قوی و خواندنی نبودند.
        

          چهارمین اثر جوجو مویز بود که میخوندم
 قبل از این مجموعه سه جلدی «من پیش از تو، من پس از تو، باز هم من» رو خونده بودم و با قلم مویز آشنا بودم . در کل کتابی با روند معمولی بود. من به شخصه طرفدار کتاب های جنایی،معمایی و علمی تخیلیم برای همین حس لذت و هیجان رو از این کتاب دریافت نکردم اما این کتاب در نوع خودش می‌تونه خیلی بدرخشه و زیبا باشه.
داستان فرمانده و سوفی در سال ۱۹۱۷ خیلی قشنگ بود و از داستان دیوید و لیو لذت بخش تر بود.
در کل این کتاب در ژانر خودش جز بهترین هاست...
        

          کتاب داستان قشنگی داشت 
تلفیق زندگی دختری در زمان جنگ جهانی اول و دختری یک قرن بعد 
نویسنده خوب تونسته بود این دو رو باهم جوری ترکیب کنه که جذاب و پرکشش باشه ، و تا حد کمی با فضای جنگ جهانی آشنا کنه
        

          داستان در مورد یک نقاشی و مدل آن و نقاش است.
 کتاب با ورود آلمان ها به یک هتل فرانسوی در سال 1916 و در بحبوحه جنگ اول بین الملل آغاز می‌شود.
سوفی، سعی دارد هم از میهنش دفاع کند، هم از پرتره ای که شوهرش از او کشیده و هم اینکه کاری نکند که آسیبی به خانواده اش برسد.
لیو بیوه ای ست که بعد از 90 سال صاحب پرتره دختری که رهایش کردی شده است و این یکی از یادگاری های محبوب شوهر مرحوم اوست. 
بعد از اینکه سر و کله بازماندگان سوفی پیدا شده و ادعای به سرقت رفتن تابلو و درخواست بازگشتش را مطرح می‌کنند، لیو تلاش می‌کند به راز سوفی و نقاشی اش پی ببرد. 
سوفی که به خاطر دفاع وطن و خانواده و میهن طرد شد و به اردوگاه کار اجباری فرستاده شد. 
کتاب از جهت روایت بخشی از توحش و ظلمی که به زنان در خلال جنگ اول رفته است خواندی ست.
هم تم عاشقانه دارد، هم تاریخی و هم رازآلود.
بر خلاف حجم زیاد کتاب خوش خوانی ست.
من که از خواندش لذت بردم. 
        

          داستان نسبتا جذابی داشت هرچند من خیلی دوسش نداشتم ولی تمومش کردم .من ترجمه خانم اسماعیلی رو خوندم که خب کاملا سانسور در متن مشهود بود.
        

          از بین تمام آثار جوجو مویز این کتاب واقعا ارزش خوندن داره. داستانش قشنگ و گیرا بود و پای داستان فرد رو نگه می‌داره. البته حرکت توی دو خط زمانی متفاوت ممکنه کمی گیج کننده باشه که با کمی پیشرفت توی داستان درست میشه. 
درهم آمیختگی بین دختری در جنگ جهانی و دختری یک قرن بعد در زندگی امروزی واقعا جذابیتش رو بیشتر کرده بود.
        

          من قبل از شروع هرکتابی  با اسم و تصویر کتاب ارتباط برقرار می کنم، و شروع می کنم یه تصویر سازی ذهنی.. وقتی شروع کردم به خوندن اوایل داستان چیزی متوجه نمیشدم اواسط کتاب داستان اینقد جذاب شده بود که دوست داشتم سریعتر بخونم و کتاب تمام کنم  و  بدونم پایان داستان چجوری تمام میشه. 
        

          بعضی وقت‌ها زندگی یک سری موانع است، گذاشتن پایی جلوی پایی دیگر....
        

          دومین کتابی که از جوجو مویز خوندم. بد نبود. سرگرم می‌کرد و وقت‌گذرونی خوبی بود. ولی کلا من جوجو مویز ندوست.
        

          بنظرم این کتاب یک کتاب با موضوع جذاب بود و)ولی آنقدر جذاب نبود که بتواند ساعت هه سرم را گرم کند ) در کل روایتی که داشت زیبا بود ولی رسما هیج چیز خاصی نداشت و یک کتاب کاملا زرد بود که فقط وقت را طلف میکرد.

        

          کتاب بر عکس اسمش که حال و هوای منفی داره و مواجه با آ ن سخت بود ولی داستانی پرکشش و خاص داشت
سرگذشتی عجیب که اصلا انتظارش را نداشتی، و البته با کلی سانسور و ترجمه متوسط. دوست دارم دوباره نسخه اصلی کتاب را بخوانم.
        

          داستان قشنگی بود اما بعضی وقتا حوصلمو سرمیبرد و دوس داشتم روند داستان تندتر بشه
        

          اولش فکر کردم قراره یه اثر فاخر بخونم اما خیال خام بود. خوندنش رو حتی به بیکارها توصیه نمی‌کنم. 
        

          به شدت خسته کننده
        

          یک سوم ابتدای کتاب برام جذابیت نداشت و روند داستان کند بود ولی از یه جایی به بعد بهتر شد
        

          خیلی محکم پنج ستاره دادم.
اولین کتابی که از «جوجو مویز» خواندم و خیلی خیلی عالی بود. اصلا فکرش را هم نمی‌کردم انقدر عالی باشد. یک عاشقانه تمام عیار در بستری از وقایع تاریخی قرن بیستم. به خوبی فرهنگ ملت های اروپایی و همینطور تغییراتش را در قرن بیستم نمایش داد و در عین حال که حجم خوب و مناسبی از اطلاعات را تحویل مخاطبش می داد یک داستان پر کشش و خوش خوان هم نوشته که هیچ جای آن خواننده احساس کسالت و خستگی نمی کند. 
قطعا منظورم از نوشته بالا این نیست که کتاب «دختری که رهایش کردی» شاهکار تاریخ ادبیات است. نه اما خیلی خوش خوان و در عین حال با محتوای مناسب و متعدد است. راستش را بخواهید نسبت به «جوجو مویز» گارد داشتم و فکر می کردم یک نویسنده زیادی بزرگ شده یا زرد نویس یا چنین چیزی است ولی بر خلاف قضاوت غلط و پیش از خواندنم، خیلی عالی بود. بخوانید. لذت می‌برید. یک عاشقانه تمام عیار است.
        

          از اینکه چطور گذشته رو به اینده وصل کرد و چطور یه تابلو نقاشی می‌تونه توی زندگی یه آدم تاثیر بزاره لذت بردم 
        

          ضعیف و خسته کننده بود.