شب توت فرنگی «خوب» بود.
یادم هست در ابتدای نوجوانی گهگاه پای تلویزیون می نشستم و بعداز ظهرها حول و حوش ساعت ۱۵ از شبکه سه سینمایی پخش میشد. یک بار یکی از این سینمایی ها یک اثر جنایی و هیجانی کره ای بود که به عنوان یک فیلم معمولی از آن لذت بردم.
کتاب پرونده شب توت فرنگی من را یاد آن فیلم انداخت. کل کتاب را در عرض دو ساعت خواندم و تقریبا از لحاظ زمانی به اندازه همان فیلم وقتم را گرفت.
تتسویا هوندا هنرمندانه آغاز کرده و هنرمندانه ادامه داده است. آنجا که از تنش های ریکو با پلیس های مذکر می نویسد طبیعی است، آنجا که از مشکلات ریکو با خانواده می نویسد طبیعی است، آنجا که به کشف ریکو درباره پارگی شکم اجساد می رسد واقعا قوی بود و نقطه اوج داستان است. کتاب جنایی را همین چیزها تشکیل می دهد. مخصوصا هرگاه کاتسوماتا ریکو را عصبانی می کرد وقتی به خودم می آمدم من هم عصبی شده بودم.
همه اش خوب نه بلکه خیلی خوب بود.
به استثنای آخرش...
این شروع حرفه ای و این ادامه جذاب، پایان بندی ای می خواست در همین سطح و به همین قوت که متاسفانه شب توت فرنگی چنین چیزی به من نداد. ناگهان ریکو حدس زد و اسلحه به سمتش نشانه رفت و از قضا قاتل اصلی ماجرا که از اول پا به پای او و احساسات تاریک او جلو آمده ایم ریکو را نجات می دهد!!!!
و ریکو در بیمارستان است که کار تمام می شود. بدون اینکه بیشتر در مورد یوکاری بدانیم، که مرد یا زنده است؟ که نتیجه زندگی او چه شد؟ یا اینکه اصلا چرا کاتسوماتا برنده نهایی پرونده شد با اینکه تمام زحمت آن را ریکو کشیده بود. و مهم ترین سوال، چرا انقدر ناگهانی و در چهل صفحه کار تمام شد؟ در حالیکه سیصد و ده صفحه داستان پردازی شده ما ناگهان از وسط داستان به آخر آن می رسیم.
این پایان بندی سطح کتاب را به طور ناگهانی در نظر من پایین آورد و حس خوبی که ابتدائا داشتم را کم کرد. اما به صورت کلی از وقتی که گذاشتم نا راضی نیستم و مطالعه این کتاب را هم به یک نفر که می خواهد یک کتاب معمولی بخواند توصیه می کنم. برای یک جنایی فن این کتاب قطعا گزینه مناسبی نیست.